Víkingsblaðið - 01.05.1973, Blaðsíða 35

Imrfti að Ijiíga
sig' ■ handltoltann
h|á Víkiiigi
— RÆTT VIÐ EINAR MAGNÚSSON
Einar Magnússon hefur sannað það ótvírætt í vetur,
að hann er mesti afreksmaður Víkings um þessar
mundir. Hann hefur aldrei verið betri en nú. Víkings-
liðið byggist meira og minna upp á honum, og lands-
liðið ibyggist sífelllt meira upp á framtaki Einars.
Kórónan á gott keppnistímahil var markakóngstitill-
inn, og það að verða fyrstur allra til að skora 100
mörk í 1. deild isíðan keppnin fluttist í Laugardals-
höllina. Sú barátta Einars að ná því marki verður
þeim ógileymanleg sem á horfðu, og því síður fellur
’þeim úr minni sú gleði sem greip um sig hjá áhorf-
endum þegar Einar lo’ksins náði þessu eftirsótta marki
aðeins tveimur mínútum fyrir leikslok í leiknum gegn
Ármanni.
Hvenær byrjaðir þú að æfa með Víkingi, Einar?
„Ég mun hafa verið 12 ára gamall er ég byrjaði
að æfa handknattleikinn, en í knattspyrnunni byrj-
aði ég strax 7 ára. Annars 'komst ég ekki í hand-
lcnattleikinn strax og ég vildi, því við strákarnir
urðum að vera visst gamlir til að fá að æfa hjá Vik-
ingi. Því þurfti ég að æfa hálft ár með ÍR, og síðan
að ljúga til um aldur til að komast að hjá Víkingi!
Þessi harðneskja Víkings á þessum árum varð þess
va’ldandi, að við misstum marga góða menn úr hverf-
mu í önnur félög, einkum Val“.
Nú hefur félagsskapur ykkar Jóns Hjaltalín verið
frægur, ekki 9VO ?
,,Jú, Jón gek'k í Víking á öðru ári í 3. flokki, en
hann hafði áður verið í Þrótti. Ég var þá að ná mér
á strik í handknattleiknum, og það tó'kst fljótlega góð
vinátta með okkur Jóni. Þeissi vin'átta þróaðist í gegn-
um árin, því við vorum hekkjafélagar í gegnum gagn-
fræða- og menntaskóla, og lékum auk þess saman
í öllum flokkum Víkings eftir að Jón kom í félagið.
Við vorum farnir að þekkja hvern annan mjög vel,
og oft vorum við anzi fyrirferðamiklir a vellinum.
Langtímunum saman komumst engir aðrir að ti'l að
skjóta, værum við á annað 'borð í stuði!
Það muna eflaust margir Víkingar eftir þessum
dögum. Þeir Einar og Jón urðu fljótt atkvæðamiklir
í meistaraflokki, en þangað komust þeir strax á fyrsta
ári í 2. flokki, 17 ára gamlir. Næstu árin var þeim
Einari og Jóni algerlega treyst tiil að skora, en aðrir
voru nánast til uppfyllingar, Iþótt ljótt sé að segja frá
Þú komst fljótlega í landsliðið ?
„Mig minnir að ég hafi ekki verið orðinn 18 ára
er ég lék minn fyrsta landsleik. Það var gegn Tékk-
um í Laugardagshöllinni. Fyrstu landsleikina mína
lék ég á línunni, en gekk ekki sem skyldi, enda óvan-
ur því. Síðan var ég meira og minna í liðinu fram í
heimsmeistarakeppnina í 'Frakklandi 1970, en eftir
hana kom langur tími sem ég lék ekki einn einasta
landsleik. Á 'þessu tímábili átti ég við meiðsli að
stríða, hrotnaði tvisvar, fyrst um okla en siðan brotn-
aði viðhein“.
Svo komu Ólympíuleikarnir?
„Já, ég tók þátt í æfingum fyrir Ólympíuleikana
1972. Vegna ýmissa tvíræðra yfirlýsinga landsliðs-
nefndarmanna gerði ég mér ekki of miklar vomr að
komast á leikana, enda kom það a dagmn. Eg gerði
þó mitt ibezta, og Iþað urðu mér að sjálfsögðu mikil
vonlbrigði að verða ekki fyrir valinu. Eftir Olympiu-
'leikana hef ég verið fastur maður í liðinu, og hyggst
gera mitt bezta til að svo verði enn um sinn. Enda
er að mörgu að stefna og mörg stórverkefni fram-
undan sem mig langar til að 'glíma við með lands-
liðinu. Takmarkið er að tvöfalda í það minnsta lands-
leikina sem ég hef nú að haki, en þeir eru 30 talsins“.
Nú hefur þú verið um árabil 'í Víkingsliðinu sem
33