Víkingsblaðið - 01.05.1973, Side 40

ast Reykjavíkurmeistaratitilsins í haust, 'hann var
mjög kærkominn. Eg hef haft marga efnilega leikmenn
í minni umsjá í gegnum árin, og af þeim 'hafa þeir
Jón Hjaltalín og Einar Magnúisson vakiS hjá mér
mesta hrifningu sem skotmenn, og Georg Gunnarsson
sem línumaður. En isikemmtiilegasta liðið sem ég hef
þjálfað er tvímælalaust 3. flokkslið, sem ég var með
árið 1965 að Hálogalandi. (Það lið vann alla sína
leiki með yfirburðum, og ég man sérstaklega eftir
einum mikilvægum leik gegn Val, sem við unnum
8:0. Það kvöld sýndi Sturla Guðmundsson mark-
vörzlu, sem ég vildi óiska að sæist sem fyrst till meist-
meistaraflokksmarkvarðar í Víkingi“.
Pabbarnir á vclliiium
Einn iþeirra sem aldrei lætur sig vanta á völlinn
þegar Víkingur keppir, er hann Þorvaldur Magnússon
leigubifreiðastjóri, faðir Magnúsar bakvarðar í meist-
araflokki.
Þorvaldur er ekki ókunnugur íá vellinum, þvlí hann
íhefur stundað vellinua í Reykjavík frá 1930, enda
galilharður KR-ingur. Hann er einn þeirra mörgu sem
hefur sett svip sinn á völlinn í gegnum árin, en nú
eru margir þeirra horfnir af sjónarsviðinu.
„Já, maður lifandi, það er ibúinn að fara mikill
tími í iþetta hjá mér, en ég sé nú samt ekkeit eftir
honum“, isagði Þorvaldur, er Víkingsblaðið ræddi við
hann. „Ég hef yfirleitt farið á alla leiki síðan hann
Magnús byrjaði að leika með Víkingi, en ég fór ekki
að fylgjast með félaginu að ráði fyrr en þá“.
Þorvaldur fylgist mikið með bæði eldri og yngri
Víkingunum, og bann lætur isig aldrei vanta þegar
meistaraflokkur Víkings er að keppa. „Það hefur nú
gengið á ýmsu, og maður hefur oft farið óánægður
heim af vellinum. Það var einkum á síðasta sumri sem
maður var óánægður, enda var það mín skoðun að lið-
ið hefði átt að vera í 4—5 sæti í 1. deild í stað þess að
falla. Liðið var virkilega gott, en mér fannst ekki nógu
mikil áherzla lögð á sóknarleikinn. En ég er bjart-
sýnn fyrir sumarið, og Iheld að við hljótum að fara
upp í 1. deiíld strax í sumar“.
Við spurðum Þorvald að því, hvort honum findist
ekki of lítið um að foreldrar fylgdust með krökkunum
sínum í leikjum. „Jú, það er of lítið um slíkt. Maður
hefur virkilega ánægju af því að fylgjast með þeim
ungu í knattspyrnunni, og [það er líka upplyfting fyrir
38
þá að vita til þess að fólk kemur til að horfa á þá
og hvetja“.
Að síðustu vildi Þorvaldur koma því á framfæri,
að valilarmálin væru að sínu mati mest aðkallandi
hjá Víkingi nú. Það væri alger nauðsyn að fá gras-
völl, að öðrum kosti væri engin leið að skapa meist-
araflokki viðunandi skilyrði.
Þorsteinn Eiríksson, faðir Eiríks Þorsteinissonar,
hefur verið óþreytandi að horfa á Vífcing eftir að
Eiríkur sonur 'hans hóf að æfa -með félaginu í 4. flokki.
Segja má að hann hafi ikomið á nær alla leiki sem
Eiríkur ihefur leikið með félaginu, en þeir eru orðnir
um tvö hundruð.
„Það er búinn að fara mikill tími í þetta hjá mér,
en ég sé ekkert eftir þeim tíma, finnst honum vel varið“,
sagði Þorsteinn er við hittum hann að máli. „Það sem
m-ér finnst verst er það, hversu lítill áhugi foreldr-
arnir virðast sýna knattspyrnu þeirra yngstu. Þegar
drengirnir eru litlir, er það þeim mjög mikilvægt að
vera ihvattir áfram. Þegar þeir eldast verða þeir sjálf-
stæðari, og þá þurfa þeir eikki eins á hvatningunni að
)halda.“
Þorsteinn er enginn nýgræðingur á knattspyrnuvöll-
unum í Reykjaviík. Hann ihefur fylgzt með knattspyrn-
unni þar síðan hann var smápatti, og að staðáldri hef-
ur hann fylgzt með knattspyrnunni síðustu 35 árin.
Á sínum yngri árum lék hann með Val.
„Mér finnst knattspyrnan Ihafa breytzt alveg gífur-
lega. Menn þurfa að leggja meira á sig nú til dags til
að ná árangri. Knattspyrnan er miklu meira varnar-
I