Börn og menning - 01.02.1997, Blaðsíða 25

BÖRN o c /aENN|N6
láta verkið ekki virka eins og
kennsluefni.
Finnst þér auðveldara að
semja frœðsluleikrit en önnur
leikrit?
Nei, það erfiðasta er að finna
eitthvert plott, ef það er komið
þá er hægt að setjast niður og
skrifa samtölin, það finnst mér
mjög gaman. Ég samdi annað
fræðsluleikrit og þá með
Aðalsteini Ásberg. Það var fyrir
unglinga og hét Ekki svona!. Leikritið fjallar um
sjálfsvíg unglinga sem er náttúrlega grafalvarlegt
málefni og ekki auðvelt að nálgast. Auðvitað má
ekki bara vera dauði og djöfull í svona leikriti, við
höfðum líka nóg af músrk og fjöri, en vissir hlutir
þurfa að koma fram. Því þarf vinnuplanið
væntanlega að vera agaðra þegar um fræðsluleikrit
er að ræða. En þetta stykki gekk því miður ekki
nógu vel.
Af hverju lieldurðu að leikritið hafi ekki gengið?
Það eru margar ástæður fyrir því. Sýningin var
hugsuð fyrir unglinga en það virtust ekki vera til
peningar í skólum til að setja í svona uppákomur.
Viðfangsefnið fældi líka marga frá og oft á tíðum
hafði maður á tilfinningunni að fólk væri bara
ekki tilbúið til að fylgja leikritinu eftir. Við fengum
mjög jákvæð viðbrögð frá þeim sem komu og
höfðum faglegar umræður á eftir. Aðalpersónan er
venjulegur sautján ára gamall strákur sem lendir í
kreppu, meðal annars vegna þess að annar í
skólanum fyrirfer sér, og röð atvika stýrir því að
hann fer út á ystu nöf en bjargast svo. Við fylgjum
því ekki eftir hvort hann reynir aftur eða hvað, það
er bara önnur saga.
Ástarsaga úr fjöllunum eftir Guðrúnu
Helgadóttur hefur lifað lengi á fjölunum hjá
ykkur og er alveg að slá sýningarmet Mókolls. Af
hverju völduð þið þá sögu til sýningar?
Sagan er mjög skemmtileg og hugmyndin að nota
menningararfinn á þennan hátt er brilljant; Guðrún
gengur inn á margt af því sem ég er að hugsa og
gerði t.d. með Mókoll, það er að taka hluti úr
þjóðtrúnni og þjóðlögunum og blanda því inn í
eitthvað sem krakkamir þekkja í nútímanum.
Ég hefði mikinn áhuga á að sýna eitthvað í
líkingu við verk danska leikhússins sem var hér
fyrir stuttu, Det lille turnéteater, sem sýndi
leikgerð af Ódysseifi. Það væri
t.d. gaman að taka gamla sögu
úr Islendingasögunum, vinna
hana á frumlegan hátt og sýna
hana unglingum. Það er kannski
næsta verkefni að hugsa um
hvemig við förum að því.
Jólaleikritin okkar nýta sér
líka skemmtilegan þátt úr menn-
ingararfinum, það er að segja
jólasveinana. Ég hef alltaf verið
heilmikill áhugamaður um jóla-
sveina og það er heillandi verkefni að blanda og
tengja saman gömlu sveinkana við þá nýju. Þessir
gömlu hafa nefnilega alltaf haldið sínum persónu-
leika; þetta hefur gerst af sjálfu sér en í seinni tíð
hefur fólk samt viljað stilla þeim gömlu og nýju
upp sem andstæðum. Það er endalaust hægt að taka
af menningarfi okkar án þess að það þurfi að vera
gamalt og steinrunnið.
I leikritinu Einstök uppgötvun eru leikmynd og
leikmunir takmarkaðir og leikararnir búa til allt
úr engu. Er œtlunin að reyna að mata ekki
krakkana of mikið?
í þessari tegund af sýningu, sem að vísu er líka
mjög praktísk fyrir fátækt leikhús, reynir miklu
meira á leikarana og það er gaman ef það tekst að
ná sambandi við krakkana, byggja upp heilan
ævintýraheim með ekkert í höndunum. Þó finnst
mér best að geta gert þetta sitt á hvað, það er líka
stórkostlegt að koma í leikhúsið og sjá eitthvað
stórt og mikið, eins
og t.d. Galdrakarl-
inn í Oz sem verið er
að sýna í Borgar-
leikhúsinu um þessar
mundir.
Nú er yfirleitt ein
viðamikil leiksýning
á ári fyrir börn í
stœrri leikhúsunum,
getur verið að þau
vilji afgreiða krakk-
ana með einni
sýningu?
Jú, fyrir skömmu var
ég að lesa gagnrýni í
Morgunblaðinu á
Galdrakarlinum í
Leikritið fjallar um
sjálfsvíg unglinga sem er
náttúrlega grafalvarlegt
málefni og ekki auðvelt
að nálgast.
Umferðarálfurínn
Mókollur (1994)
23