Félagstíðindi Starfsmannafélags ríkisstofnana - 01.12.1992, Síða 5

5
Félagstíðindi SFR
í, forþjálfun I, forþjálfun II og
innuþjálfun. I þessari þjálfun er
nnið markvisst að ákveðnu
larki eftir þjálfunaráætlun sem
:tt er upp fyrir hvern og einn og
tdurmat fer fram tvisvar á ári,
igði Árni Máf.
Þegar blaðamann bar að
trði voru vistmenn í óða önn að
ikka tímaritinu Mannlíf í plast
l setja á það límmiða. Þarna var
anið af kappi við að plasta Dav-
1 eins og einn viðstaddra hafði á
'ði og greinilegt að vistmenn
'gðu sig fram um að allt tímrit-
1 kæmist sem fyrst í hendur á-
^rifenda.
- Hér er öllum tímritum
róða pakkað og ýmsum öðrum
maritum. Einnig setjum við
,args konar byggingarvörur, s.s.
skrúfur og fleira, í neytenda-
pakkningar fyrir byggingarvöru-
verslanirnir. Þá pökkum við jafn-
framt happdrættismiðum og
jólakortum, sagði Árni Már og
bætti við að einnig pökkuðu þau
grisjum og bökkum fyrir Ríkis-
spítalana.
- Vistmenn fá laun fyrir þessa
vinnu. Launin eru misjöfn, allt
eftir áhuga, virkni og viðveru.
Þetta er ekki há upphæð en virk-
ar hvetjandi á starfsandann.
Launin eru tekin til endurskoð-
unar tvisvar á ári, sagði Árni
Már.
Handavinna er stór þáttur í
lífinu hér á vinnustofunni. Það
má segja að vistmenn stundi alla
almenna handavinnu, s.s. prjóna,
hekla, saurna út, vefa og sauma,
allt eftir því hvað hentar hverjum
og einum, sagði Árni Már for-
stöðumaður Vinnustofu Kópa-
vogshælis. Um framtíðina sagði
hann að hún væri nokkuð á
huldu, ekki síðst í ljósi þeirra
breytingartillagna sem sam-
þykktar hafa verið í stjórnar-
nefnd Ríkisspítalanna um starf-
semi og stjórnun Kópavogshæl-
is. Með tilkomu þessara breyt-
inga, sagði Árni, yrði þörfin fyr-
ir dagvistun á Vinnustofunum
meiri. Þessar breytingar kalla á
aukið húsrými og fleira starfs-
fólk, sagði hann að lokum.
Árni Már Björnsson
yfirþroskaþjálfi.
unarstöð þar eins og á Horni og veðrið tekið
átta sinnum á sólarhring.
Ég sá um að taka veðrið á nóttinni, ég
hafði það fram yfir manninn minn að geta
sofnað strax að því loknu.
- Það fór stundum urn mann hrollur á
nóttinni þegar hafísinn var landfastur þama
fyrir austan og klakarnir nudduðust við
klappirnar. Þessu fylgi urrandi hávaði og var
ekki laust við að maður væri hálf smeykur
þtuna úti í náttmyrkrinu. Þegar hafísinn loks-
ins yfirgaf okkur var hann búinn að hreinsa
allan gróður af klöppunum.
Það tók tíma að venja sig af þessu starfi. I
mörg ár á eftir vaknaði ég upp um nætur,
alltaf á sama tíma, þó svo ég væri löngu hætt
að senda veðurskeyti, sagði Gróa, og bætti
við að aldrei hefðu þau orðið var við neinn
draugagang alla sína vitavarðartíð.
Gróu var tíðrætt urn alla þá fjölmörgu
samstarfsmenn sem hún hafði unnið með um
ævina bæði hjá Vita- og hafnarmálstjórn og á
Veðurstofunni.
- Ég hef verið svo lánsöm að vinna bara
með góðu fólki. Þegar við sinntum vitavörsl-
unni og veðurmælingunum reyndust allir yf-
irmenn okkur mjög vel og mér er sérstaklega
hlýtt til þessara manna þegar ég lít yfir farinn
veg, sagði Gróa.
Þegar dvölinni á Dalatanga lauk fluttust
þau hjónin til Eiða og störfuðu við Alþýðu-
skólann þar til þau fluttu suður.
Nú þegar Gróa yfirgefur starfsfólk og
símatæki, sem hún hefur svo lengi annast á
Veðurstofuhæðinni, er ekki úr vegi að spyrja
hvað þessi hrausta kona ætli að gera þegar
hún verður ekki úti að ganga eða í sundlaug-
un.'m.
- Það vefst ekki fyrir mér. Ég ætla að
dvelja á suntrin á koti mínu vestur í ísafjarð-
ardjúpi, en ég á Bjarnastaði þar sem ég er
fædd og uppalin. Þar er yndislegt að vera,
hreint loft og tær sjór. Friðsæld með eindæm-
urn.
Ég grúska í ættfræði og þar á ég mikið
eftir óunnið. Ég gæti líka vel hugsað mér að
setjast niður við skriftir. Ekki til þess að öðl-
ast frægð heldur til að setja á blað sitthvað
sem annars myndi falla í gleymsku, sagði
Gróa fyrrverandi vitavörður og tilvonandi
fyrrverandi símavörður en núverandi
mamma, amma og langamma.