Alþýðublaðið - 18.07.1925, Side 3

KZ9*»X3*UKmim
Msð bdrrl ur*d<'ntéknlnffu, s«m
áður ®r netrd, er etekl unt að
finna nokkur æruoaelðandi um-
mæli i gralnum umbj. mins.
Háttv. mótp. finnur þetta lífea,
því hann heldur þvi cá £ram i
sókn einni, að þsð séu ekki ein-
ungis hin tiivltnuðu ummseii, sem
fctefnt er íyrir, heídur efni grein
anna í heild Þ <tta ®r alía ®kkl
rétt í stefnuuni er ekki miast á
það einu orði. Þar er að eins
tta nt tyrir tiltekín og ský t af>
mö kuð ummæli.
Það er einnlg að elris hugar-
burður háttv. mótp, er hann
telur steinanda vera líkt við
glæpamann, þar sara urabj. rainn
segiat ætfa að nota rómversku
regluna >cai bonor1) við lelt að
orsökum gt ngislækkunarlnnar.
Þótt sú regla væri upph*flega
hö ð tií áð laitá uppi glæpamenn.
er ekki þar mað ssgt, að elgi
megi nota hana i flálri sam-
böadum.
Þar sem því ©r haldlð fram,
að orðin >lággengisbrask« og
»banatltræðl< sýnl, að umbj.
minn tdjl >subjektiva< aök hjá
atofnanda, þá er því mótmælt
sem algerlega röngu. Greinin,
sem orð þesal eru í, beinist alls
ekki sérstakiega að stefnauda,
heidur að útflytjendum yfirleitt.
Til þeas að krydda mái sitt
segir háttv. mótp., að umbj.
mlnn telji stefnandft hata komið
genglsfalllna af stað með kúgun,
brögðum, llékhingum ®ða hótun-
1) Þ. e. »hverjum í hag“, sbr. áður.
Aths. Alþbl.
um vlð bínkana (undlrstrikanir
fiteln,rida) Þetta er aigerlega
tilhæfulaust. Umbj. minn vlðhcfir
ekki nokkurt þsssara orða i
ummælum þeim, sem st«fnt er
fyrir. Hann get ír að ©ins um
það, að steínandl munl hafa haft
áhrit á bankana, en minnist
ekkert á, í ln bí ju þau áhrif
hafi verið fólgiti. Mótmæli ég
því, að það sé tiokkuð melðandi
íyrir stainanda, mda hcfir háttv.
mótp. íuodið þ»i og kgt umbj.
mínum orð í mBnn, sem safenæm
væru, ef þau væru rétt eftir
höfð.
M»ð skfrakotun til þess, sem
ég h@fi nú Mgt, og frumvarnar
minDar mótmæil ég sókn og
kröíum stefnanda í ölfura atrið-
um, «©m fara í bága við máls*
framsetningu míaa, heíd fast við
áðnr gerðar réttarkrÖfur og legg
máíið f dóm með fyrirvára,
Reykjavík, 25 febrúár 1925
Virðingarfy'Ut,
Lárui Jöhanmsson.
Tsl
bæjarþings Reykjavíkur.
Esperantó sem verzlunarmál,
Viögacgur Eaperautós sem hjálp-
ármáls þjóöa í miili hefir aukist;
mjög síöan Þjóöabandaiagið gaf því
meömæli sin og farið var að varpa
því út frá Gonf Verkaiýössamtðkin
hafa þegar tekiö það mjög í þjón-
ustu 8ÍU3, og nú er hafln ný
hreyflng í þá átt að gera það aö
samþjóðlegu verzlunar- og við-
skifta máli. Vikuútgáfa stórblaðsii s
þýzka. »Berliner Tagéblatt<, 21.
maí, segir frá samþjóðlegri ráð-
stefnu um notkun Esperantós í
Paría 14.— 16 maí, sem haldin
var i húsakynnum verzlunarráðs-
ins uudir forustu forseta verzlun-
arráðsins franska. Voru þar sam-
an komnir auk verzluuar- og
iSnaðar málaráðherrans franska 96
i fuiltrúar írá 33 löndum og 100
> marköðum. Mcsta athygli vakti
það á þessari mðstefnu, að full-
trúar frönsku veizlunarstéttarinnar
iýstu yflr óskiftu fyigi hennar við
það að taka upp Esperantó í verzl-
unurviðskiftum.
Enn fremur var á ráðstefuu
þessari rætt um Esperantó í vís
indum og listum. Stjórnaði þeim
umræðum prófessor Charles Richet,
en í þeim tóku þátt, eðltsfræðing-
uiinn Berthelot, loítskeytafræðing
úrinn Carrel og Bandet, fóhirðir
verzluuarr&ðsins, og mæltu allir
mjög með Esperantó, hver fyrir
sína starfsgrein. Cart prófessor,
| forseti málfræðistoínunar esperan
tista flutti erindi um upptöku
verzlunnrorðtaka í Esperantó og
skoraði á esperantista í verzlunar-
stótt t öllum löndum að vinna að
útgáfu verzlunarmálsoiðabókar á
Esperantó.
>Berlíner Tageblatt< flytur nú
bæði námskafla á Esperanto og
verzlunartíðindi: >Komerca infor-
maro en Esperanto<. —
Útlendir markaðir færa sór æ meir
Esperanto í nyt. Á hi.uum alkunna
Franlífuitar-iiiarkaði er E«peranto
Kdgar Rice Burroughs: VSIti Tanan.
„Þeir skilja þig ekki,“ sagði stúlkan og þýddi orð
Bretans á mállýzku þá, sem notuð er milli Þjóðverja
og svertingja i her þeirra.
Usanga glotti: „Þú veizt, hvar þeir eru, hvita kona!“
sagði hanu. „Þeir eru dauðir, og geri þessi hvíti maður
ekki eins og óg skipa, mun hann fara sömu leiðina.“
„Hvað viltu honum,“ spurði stúlkan.
„Ég vil láta hann kenna mér að fljúga eins og fugl,“
svaraði Usanga.
Berta Kircher varð undrandi á svijinn, en sagði
lautinantinum, hvers surtur krefðist.
Bretinn hugsaði sig um litla stund. „Hann vill læra
að fljúga? Spurðu, hvort hann vilji gefa okkur frelsi, ef
ég kenni honum.“
Stúlkan spurði surt, en hann vor fremur samvizku-
liðugur og ekki orðheldinn. Hann lofaði viðstöðulaust
að veita þeim frelsi, en honum datt ekki i hug að efna
það loforð.
Ef hvíti maðurinn kennir mér að flji'iga," sagði hann,
„skal ég fara mcð ykkur þangað, sem þjóð ykkar heldur
sig, en fyrir það vii ég’ fá stóra fuglinn," og hann benti
á flugvélina.
Þegar Berta hafði sagt Bretanum skilmálana, ypti
hann öxlum, en samþykti þó með ólundarsvip. „Það er
vist ekki annað vænna," sagði hann. „Enska stjórnin
heflr hvort sem er mist flugvélina. Ef óg hafna boði
surts, mun hann ekki láta mig lifa of lengi, og þá
eyðilegst vélin hér fljótlega. En taki ég boði hans, eru
þó likur til þess, að ég komi þér lifandi til siðaðra
manna aftur, og það,“ bætti hann við, „er mór meira
virði en allar flugvélar brezka hersins.“
Stúlkan Jeit skjótt til hans. Þetta voru fyrstu orðin,
sem hann lét falla i þá átt, að hann bæri hlýrri tilfinn-
ingar til liennar en félagi og ógæfubróðir. Henni þótti
miður, að hann skyldi mæla svona, og haun sá líka
eftir þvi, þegar hann sá skugga bregða fyrir á svip
hennar.
„Fyrirgefðu mér,“ mælti bann. „Gleymdu því, sein ég