Alþýðublaðið - 20.07.1925, Blaðsíða 3

. KC.»TiOimiI
$
þá vcrð ég að láta stóskostlega
undruo í Ijó* yfir þirí, að a«d-
stæð. skuli telja það eðíilegt, að
steíndur áliti vera aamband á
milli fiíkkaupa umbj. mfns og
genglslækkuaa innar. Slíkthugs-
aði ég að engum skyabærum
manni hatðl nokkru sinni komið
til hugár. Menn vita það vel,
hvað það var, ssm olii hækkun
stísrllng*puod4ns (ð i lækkun
krónuanu) í umrætt skHtl. að
það var anögg lækkua d -nskrar
króau, svo aem ég hefi skýft írá
í sfðustu sókn minnl.
Ég get heldur ails ekki skiiið,
hvernig það hetðl átt að geta
Vdidið verðtaiíi krónunnar, þótt
umbj. míoir heiðu náð mestöllum
úifiutningsfiski í sínar hendur.
Háttv. andstæðlngur hefir viður
kent, að firma umbj. míns skari
langsamlega fram úr öðrum isl.
firmum í þeim viðsklftum, s@m
það fæst vlð. í»að hetði þvf mátt
ætla, áð honum hefði tekist að
fá hærra verð fyrir fiskframleiðslu
landsins en öðrum, sem itóðu
honum að baki í þeasum við-
aki!tum. Af þffl»su hefði þi átt að
leiða hagstæðari vesziunarjöfnuð
iyrir laudið en ella, en það er
viðurkent, að hagstæður vetzl-
unarjöfnuður styðjl að hækkun
jnnlendrar valutu, in casu1) fsl.
krónunnar.
Að öðru leytl hyfi ég mér að
mótmæla vörn háttv. andst. f
einu sem öllu að því leytl, sem
hún brýtur í bága við málsfram
setningu mina, hald fast vlð
1) Þ. e. [innlends gjaldeyris, í þessu
falli. Aths. Alþbl.
gerðar réttarkröfur og I egg
málið í dóm með fyrirvara.
Reykjavfk, r3, marz 1925.
Virðin|;arfyll8t.
Jcn Asbjörnsson.
Til
bæjarþinga Raykjavíkur.
Kolanámudeilan
enska.
Enskir atvinnurekandur g*»ra
nú miklnr krötur um >sp*rnað<
f útgjöldum fyri' vlnnu til verka-
manna, þótt eyðsia auðmann-
anna sé nú meiri en nokkru
slnnl áður. Hata járnbrautarfé-
lögln krafist kauplækkunar, ýmis
önnur atvinnutekstrariélög haft
lfkar kröfur á prjónuuum, og 30
f. m. sögðu námaelgendur npp
samningum við námaverkamenn
með mánaðar- yrlrvara, svo að
□ámunum verður lokað 31. júlf,
ef þá verða ekkl komnir á nýir
samningar. Það er því verkbann,
en ekki verkfall, sem nú vofir
yfir.
Það eru Íögia nm sjö stunda
vinnutfma { námnnum, sem
námusigendur vilja úr aögunnl
með þessu tiitæki sfon, og er
það haft að yfirvarpi. að námu-
reksturinn b®ri sig ekki uadlr
þelm. Hugsa þoir aér að neyða
stjórnina til að neyta jbingmeiri-
hluta ihaidsmanna tii að afnema
lögin, En til vata krefjast námu-
eigendur k upkekkanar, Námu
verkamenn harðneita aftur á
mótl að vera lengur en sjö
stundir á dag nlðri f jörðlnnl og
telja enga tilhæíu f þvf, að
námureksturinn geti @kki borið
sig með skynaamlegum rekstri.
Búast þ*lr til öflagrar varn&r
fyrir rétti sfnum, og styðja öanur
verkiýðaiélög þá af aiíffll.
Verkamanns flokkurinn hefir
tekið málið tii utnræðu í þinginu
og heldur því íram, að örðug-
S ilkarnir um cámurekEturinn atafi
hvorkl af oí stuttum vinnutfma
r é of háu ksupl, heldur að elns
at mótgpyrnu námueigenda gegn
því að koma nýju og betra
skipulagi á námuvinsíuna f heild
sinni. Má húast við, að með
dellu þessari dragi rær þjóðnýt-
ingu námanna.
Hreppsnefndar-kosnlng.
Fyrlrspttrnir:
1. Hvað má kjörstjórn .hrepps-
nefndar hafa styztan tíma opið á
kjördegi?
2. Hefir hreppsnefndaroddviti
heimild til aÖ neita þeim um kosn-
ingu, sem á kjörskrá standa, eru
úr sama hreppi og staddir í kosn-
ingasalnum?
3. Heflr kjörstjórn heimild til að
skýra þeim, sem koma inn í kjör-
salinn til að kjósa, frá þyí, hverjir
þá hafi flest atkvæði, og vinna
auðvitað með því að fylgi þeirra?
4. Er hreppsnefndarkosnlng lög-
mæt, þótt ekki kjósi nema 4.—5.
hluti af kjörbærum mönnum vegna
þess, hve stuttan tíma opið er?
Edgar Bice Burroughe: Vilti Tarzan.:
sagði. Ég lofa þvi að særa þig ekki aftur, ef það særði
þig, fyrr en við erum komin úr þessari klipu.“
Hún brosti og þakkaði honum. En töluð orð verða
eigi aftur tekin. Og Berta Kircher vissi nú, að Bretinn
elskaði hana.
Usanga vildi strax læra að fljúga. Bretinn reyndi að
eyða þvi, en surtur beitti hótunum.
„Gott og vel, karlinn!“ tautaði Bretinn; „ég skal
kenna þér að lifa.“ Við stúlkuna sagði hann: „Teldu
hann á að taka þig meö. Ég óttast að skilja þig eftir
hjá þessum erkiföntum." En surtur varð hræddur; —
ef til vildi fór Bretinn aftur með hann til Þjóðverja, en
þaðan var hann strokinn og vildi sizt lenda þangað
aftur.
„Iívita stúlkan verður kyr hjá mönnum minum,“ sagði
hann „Þeir gera henni ekki mein, nema þú skilir mér
sködduðum til baka.“
„Segðu honum,“ mælti Bretinn, „að ef þú standir ekki
hér á þessurn stað ósködduð, þegar ég kem aftur, lendi
ég ekki, heldur færi Bretum Usanga og láti hengja
hann.“ *
Usanga fólst þegar á þetta og sagði mönnum sinum,
að þeir myndu engu fyrr týna en lífinu, ef þeir snertu
hár á höfði Bertu. Nú var lagt af stað til vélarinnar.
Þegar surtur var seztur upp í, bilaði kjarkurinn, og
þegar vélarnar fóru af stað, æpti hann til Bretans að
stanza og lofa sér út úr. En Smith-Oldwick hvorki
heyrði nó skildi. Vélin hóf sig til flugs. Usanga vildi
stökkva til jarðar, en gat eklci spent af sér ólina, sem
hólt honum i sætinu. Hærra og hærra sveif flugan.
Surtur var fullur angistar. Hann sá jörðina færast frá
sér meira og meira. Trén, áin, þorp Numbos — alt
smækkaði. Hann gat ekki fyllilega gert sér ljóst, hve
agalegt væri að detta úr þessari hæð. Hann reyndi að
Kanplð T&i>zan«»8ögarnav7