Alþýðublaðið - 24.07.1925, Blaðsíða 3

XEPYBOBCMW
5
barátfu, þútt h«f, sKw«Mú*ft«*"<
tæki þann ko t.
Auofcð ucnhugrmnarefai er sjálft
tiletni máisins, hið mai gumtaísða
gengisíall íslenzku krónuanar.
Ekkert hefír komið fram í mál-
inu, sem fœri söanur á, að skoð-
un sú, sem haidlð hefir verið
fram í Aiþýðublaðínu, væri röng,
né heldur, að >Kv®ídúlfs< hring-
urinn hafi skki átt þátt f geng-
istallinu á þá lelð, sem Ieidd
voru rök að í biaðinu Stefnandi
hefði þó átt hægt með að af-
sanna það, et rangt hefði verlð
farið með, hefði hann viljað,
með því að leggjá fram vottorð
um. hvert var sumaamið gengU,
sem hann seídl sterHngspuod sfn
fyrir, og hvenær um það var
samið. Aiþbl. átti ekkl aðgang
að upplýsingum um það. Dóm
urlnn gengur og álveg fram hjá
þesfsu, en dæmir það að elna
ærumeiðing um stefnanda að
fuiiyrða, að hann hafi grætt á
gengisfaili, sem hann hafikomlð
f kring, og hlýtur f þvf að liggja
úrskurður um það, að genglsf&il
sé óheiðariegur gróðavegur, því
að það getur varla verlð melð-
andl, að fuifyrðs um gróðamann,
að hann græddl á heiðarlegan
hátt, jafnvel þótt ekki væri unt
að sanna það. Er v&rla of dýrt
að grelða 300 kr. fyiir úrskurð
um það, þvf að það mætti vel
haida mönnum frá gengisbraskl
hér eftir, Hitt er annað mál,
hvérsu ánægjulegur sá úrskurður
er fyrir stefnanda, ef það skyldi
um síðlr koma í ljós<, að skoðun
Alþýðobiaðsins um orsakir geng
isfailsins hafi verið rétt, sem ekki
@r ótrúlegt, því að gengisfaliið ©r
öldungis óskiijaaiegt á annan hátt.
Eitt atrlði er enn f sambandi
við þ. ita má;, »@m á verður að
mianaat, og það er býsna um-
hugsunarvert. Dómarlnn vlrðist
fallast á þá skoðun, er kemur
fram hjá sækjand®, að opinberar
aðfinningar og í agnrýning megi
að ®ins eiga aé • stað um >mis-
feilur á stjórn þjóðféiagsins< og
>fyrirkomulag epinberra og al-
mennings-stofnac a og framkvæmd
Ir þeirra<, en rríkar aðfinningar
og gagnrýning sé vítaverð um
ráðstafanir elnatakiinga, þó að
þær hafi eða getl haft víðtsek
áhrif á hc.g hsiidarinnar, og geti
einatakiingar sótt umræðendur
um opinber mál tií refaingar, ®f
þeir beuda á, ad slikar einstaki-
ingsráðstafanir eéu eða geti verið
skaðiegar samféfiiginu, Með dóm-
iaum í þessu máli virðist þetta
staðfest, en ekki þarf að lelða
rök að því, að það getl lagt
alvarlegar hömíur á umræður
um þjóðiéiagsmál og stríði elunig
berlega á mótí anda fólksstj'órn-
arskipuiagsins. Þatta fer og
belnt í bága við venju í öðrum
fólkstjórnariöudum, þar sem ein-
stskilngar eru hUfðarlaust dregnir
inn f opinberar umræður um mái,
ér þeir kom® við sem þjóðfélags-
borgarar, og virðist einnig tara
( bága við venjuna hér, Þó ekki
værl vegna anners en þessa,
sýnist nauðsynbgt að áfiýja máli
þessu tii hæstáréttar, þótt ekki
sé afráðið um það enn, enda
nægur tíml til stefnu, þar sem
áfrýjunarfrestur er sex mán-
uðlr.
Þétt ýmislegt sé fieira fhug
uaaretna við þetta mál, skal að
svo mæltu iátlð útrætt um það
að sinni.
AlþýðumennZ;|
Hefi nú með síðustu skipum fengið
mikið af ódýrum, en smekklegnm fata-
efnum, ásamt mjög sterkum tauum í
yerkamannabuxur og stakka-jakka. —
Komið fyrst til mínl
Guðm. B. Vibar,
klæðakeri; Laugayegi 5.
Ég hefi enn þá litlar eftirstöðv-
ar af nýjum, góðum hjólhestum,
mjög ódýrum. M. Buch, Lauga-
vegi 20 A.
Nokkur eintök aí >He!nd
jarÍ8frúarinnar< fást á Laufás-
v®gi 15.
Yeggmyndlr, falíegar og ódýr
ar, Freyjugotu 11. Innrömmun á
sama stað.
RnSt&rastofa Elnara J, Jóns-
sonar er áLaugav. 2oB.Siml 1624
(Itmgangur frá Klsppar&tíg-.)
Kaupdeila norskra sjömanna.
í fyrrsd. (22, þ. m.) átti sam-
kvæmt bréfi frá sjómannaaam-
bandinu norska að ieggja fram
nlðurstöðu atkvæðagreiðslu innan
sambandsins um samkomulags-
tlliögur sáttasemjara rfkisins.
Verktaill og vinnubanni var
fre&tad, þangað tií útséð væri,
hvort sáttatiiraunir tækjust. En
það gengur f glldi, ef samkomu-
lágstilraunum hefir verið hafnað.
— í fangahúsl nokkru í Llver ■
pool léku kvenfangar í vetur
leikrit, aamlð af einum þairra.
Edgar Bice Burroughs: Vilti Tarzen.
hann var orðinn saddur á Naratu; hann ætlaði að venja
þær vel, nýju konurnar tuttugu og fjórar; héðan af
vildi Usanga vera húsbóndi á sinu heimili.
Berta sá, að gagnslaust var að þræta við surt, og
sætti sig við örlög sin sem bezt hún gat.
Einn svertinginn bar hana að vélinni; hún var sett
upp i hana og böndin leyst af höndum hennar, en ólin,
s.em hélt henni i sætinu, spent um mitti hennar.
Stúlkan leit til Bretans; hún var náföl, en brosti þó.
„Vertu sælll“ kallaði hún.
„Vertu sæl, og guð fylgi þér!“ kallaði hann, dálitið
hásum rómi. „Má ég segja það nú, sem ég vildi sagt
hafa; það er svo skamt eftir ólifað?“
Hún bærði varirnar, en hann vissi ekki, hvort það
var neitun eða játun, þvi að hávaðinn i vélinni kæfði
raust hennar.
Surtur hafði lært svo mikið, að hann kom vélinni á
hreyfingu, og ínnan skams rann iiugan af stað eftir
sléttunni. Andvarp leið frá brjósti Bretans, er hann
sá stúlkuna, som hann elskaði, vera borna svo að segja
i opinn dauðann; hann sá stýrið láta að stjórn og fluguna
lyftast frá jörðu; það tókst svo vel, að lautinant Smith-
Oldwiek hefði ekki gert það betur, en hann vissi, að
það var ab eins tilviljun. Vélin gat að minsta kosti
fallið til jarðar hvenær sem var; ef surti tækist að
koma henni upp yflr trjátoppana, voru mestar likur til
þess, að hann gæti aldrei lent án þess, að vélin brotnaði
i spón og dræpi þau bæði, sem i henni voru.
En bvað var þetta? Hjarta hans hætti að slá.
i
Kauplð Taræan-söguspiias'I
j