Þjóðmál - 01.12.2016, Blaðsíða 49

SJÁVARÚTVEGUR
Ásgeir Jónsson
Sannleikurinn um sjávarútveg
Á skólaskipi
í janúar 1990 tók sá sem hér ritar þá
ákvörðun að hætta námi í líffræði við Háskóla
íslands eftir eina önn. Námið hafði í sjálfu sér
gengið vel en ég hafði ekki fundið mig í því.
Ég ákvað því að snúa aftur heim í Skagafjörð
og munstra mig á togara. Ég eyddi næsta
ári eða svo á sjó. Þetta var frábær tími. Það
er freistandi í þessu sambandi að vitna í
söngtexta Bjartrmars Guðlaugssonar úr
laginu Vottorð í leikfimi ;„að lífsspekin liggur
í saltinu, rokinu og kláminu". En það er önnur
saga.
Togarinn minn hét Skagfirðingur og
var einn fyrsti skuttogarinn sem kom til
landsins í upphafi áttunda áratugarins
(undir nafninu Bergvík). Hann var elsti togari
flotans þegar ég steig um borð. Fiskiðjan á
Sauðárkróki hafði þá safnað til sín nokkrum
slíkum öldungum og mannað þá með
sveitamönnum líkt og mér. Aðrar útgerðir
gerðu grín að þessum tilburðum og kölluðu
þetta„skólaskip". Hvað um það. Skagfirska
sveitaútgerðin snerist um vinnslu í landi.
Skipstjórinn minn fékk þess vegna hringingu
úr frystihúsinu á Sauðárkróki og var skipað
um að koma með þessar og hinar tegundir
á hinum og þessum tímum. Útgerðin var
einnig að tuða við hann um eldsneytis-
kostnað og fleira. Þetta var allt annar fókus
en hafði tíðkast á íslandsmiðum þar sem
aflakóngar höfðu löngum verið hafnir til
virðingar. Á Halamiðum horfði ég síðan á
nýsmíðaða Vestfjarðatogara spæna fram
úr okkur og við vissum fullvel að enginn
vestfjarðakapteinn tók við skipunum eða
kvabbi úr landi. Þeir voru aflakóngar sem
ÞJÓÐMÁL vetrarhefti 2016 47