Fiskifréttir - 20.12.1996, Blaðsíða 27

FISKIFRÉTTIR föstudagur 20. desember 1996
íslendingar í útlöndum
Það eru trúlega ekki mjög margir íslendingar sem eru með það
á hreinu hvar Guyana og Surinam eru á hnettinum. Til upplýsing-
ar má geta þess að þessi ríki eru bæði í norðanverðri Suður-
Ameríku. Vestan við þau er Venesúela en fyrir sunnan er Brasilía.
í fljótu bragði er ekki hægt að ímynda sér að Islendingar eigi mikil
samskipti við þessi ríki en þau eru þó fyrir hendi og svo virðist sem
að þau geti farið vaxandi á komandi árum. Ahugi er í Guyana og
Surinam um að eiga samskipti við íslendinga á sviði útgerðar- og
flskvinnslu og svo gæti farið að íslenskur frystitogari færi þangað
til rækjuveiða eftir áramótin. í ráði er að fram fari tilrauna-
vinnsla á heitsjávarrækju frá Guyana hérlendis á næstunni og
síðast en ekki síst má nefna að athafnamaðurinn Reginn Gríms-
son hyggst hefja framleiðslu á trefjaplastbátum í Guyana fljótlega
eftir áramótin. Fiskifréttir ræddu við Arnar Sigurðsson, sem
dvalið hefur í Guyana og Surinam, um málið.
Götumynd frá höfuðborg Surinam. Til hægri er bænahús gyðinga og fjær er moska Múhameðstrúarmanna.
íbúar landsins eru flestir kristnir en engin átök eru á milli ólíkra trúarhópa í landinu
— Upphaf þessa máls má rekja
til þess að sendinefnd frá Trinidad
og Tobago kom til Kanada í því
skyni að leita samstarfs við heima-
menn á sviði sjávarútvegsmála.
Sendinefndin hitti m.a. Regin
Grímsson í Mótun hf., sem er með
bátasmiðju í Kanada, og varð það
til þess að ákveðið var að smíða tvo
báta sem stundað gætu veiðar í
landhelgi Trinidad og Tobago,
segir Arnar en Reginn, sem er
verðandi tengdafaðir hans, fékk
Arnar og Vilhjálm Bessa Kristins-
son, sem er vanur smábátasjómað-
ur, til þess að taka þátt í verkefn-
inu. Detroit Diesel, sem er um-
boðsaðili Volvo Penta í Kanada,
tók að sér að fjármagna kaupin á
bátunum gegn því að selja í þá vél-
arnar og var gerður kaupleigu-
samningur á milli fyrirtækisins
annars vegar og Arnars og Vil-
hjálms hins vegar um útgerðina.
— Við vissum ekki betur, þegar
við komum til Trinidad og Tobago
um mánaðamótin júní-júlí sl., en
að allt væri í góðu lagi. Hins vegar
kom fljótlega á daginn að svo var
ekki. í samningnum stóð að Detr-
oit Diesel þyrfti ekki að afhenda
bátana fyrr en að búið væri að
kanna allar lögfræðilegar hliðar
málsins. Við töldum að þetta væri
aðeins ákvæði um að fyrirtækið
fengi lögfræðinga til þess að lesa
samninginn yfir. Málið var þó
flóknara en svo og það tók lög-
fræðinga alls um sex vikur að fara
yfir samninginn og fyrir það verk
þurftum við að borga 24 þúsund
dollara (rúmal,5 millj. ísl. kr). Við
gátum ekkert gert þessar sex vikur
annað en að bíða, segir Arnar en
það var þó ekki fyrr en bátarnir
komu til Trinidad og Tobago að
vandræðin hófust fyrir alvöru.
— Til þess að gera langa sögu
stutta þá voru vélarnar í bátunum
gallaðar. Við fórum í fjórar veiði-
ferðir, lentum í fjórum bilunum og
þurftum jafn oft að draga bát til
lands. Við þrjóskuðumst við en
eftir stöðug útgjöld í þrjá mánuði
voru allir okkar fjármunir uppurn-
ir, segir Arnar en hann segir þá
félaga nú hafa höfðað mál á hend-
ur Volvo vegna vélargallanna og
verði það mál rekið í Kanada.
270 kr/kg skilaverð
í New York
Fljótlega eftir að Arnar og Vil-
Sóknarfæri í
Surinam og Guyana
Arnar Sigurðsson (t.h.) á tali við Timur Mohamed eiganda Noble House
Seafoods
Myndir/Fiskifréttir: Vilhjálmur B. Kristinsson
— rætt við
Arnar Sigurðs-
son um
smábátaútgerð
við strendur
Suður-Ameríku
og möguieika á
samstarfi íslend-
inga við fyrirtæki
í þessum löndum
Höfnin í Georgetown höfuðborg Guyana. Bátarnir á mvndinni stunda rækjuveiðar
hjálmur komu til Trinidad og
Tobago komust þeir að því að
fiskimennirnir, a.m.k. þeir sem
eitthvað hvað að, voru allir að
ólöglegum veiðum í landhelgi Gu-
yana og Surinam. Þar var mest
aflavonin og verðmætustu fiskteg-
undirnar.
— Við leituðum því fyrir okkur
um það hvort ekki væri hægt að
gera út frá þessum ríkjum og kom-
umst í samband við Timur Moha-
med sem á útgerðar- og rækju-
vinnslufyrirtækin Noble House
Seafoods í Guyana og Guyana
Seafoods í Surinam. Fyrirtækið
gerir út 15 litla togbáta til rækju-
veiða og er rækjan pilluð og fryst í
verksmiðjunum fyrir Bandaríkja-
markað. Aukaafli á veiðunum er
aðallega sjóbleikja og er hún flök-
uð og fryst og seld til ríkja eins og
Dóminíkanska lýðveldisins, segir
Arnar en hann segir Timur Moha-
med hafa reynst þeim vel. Leyfi
hafi fengist til veiða í landhelgi
ríkjanna og aðstaða hafi fengist í
landi.
— Við komumst í eina áfalla-
lausa veiðiferð eftir að við komum
til Guyana og í henni fengum við
um 850 kíló af fiski. Annar bátur-
inn var með búnað til línuveiða og
við beittum smokkfiski og smáfiski
sem kemur með sem aukaafli á
rækjuveiðunum. Á línuna fengum
við fisktegundirnar grouper og red
snapper, en skilaverð á þeim er um
270 kr/kg á markaði í New York,
en einnig var nokkuð um hákarl og
veiddist hann jafnt á línuna og
handfærin. Þetta leit því ágætlega
út en vegna vandræðanna, sem við
lentum í með bátana, þá höfðum
við ekki úthald eða fjárráð til þess
að halda áfram. Hvað gerist eftir
að málaferlunum er lokið er óvíst
en möguleikarnir eru miklir.
Ódýrt vinnuafl
Arnar segir töluverðan mun
vera á lífinu í Guyana og Surinam
annars vegar og Trinidad og Toba-
go hins vegar.
— íbúar Trinidag og Tobago
eru heldur betur settir en íbúar í
nokkrum nágrannalandanna.
Ástæðan er sú að þeir flytja út dá-
lítið af olíu og fyrir vikið eru þjóð-
artekjur á mann um 3700 dollarar á
ári á meðan ríki eins og Guyana og
Surinam eru með 1500-2000 doll-
ara í þjóðartekjur á mann. Mánað-