Alþýðublaðið - 14.01.1920, Blaðsíða 2
2
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
um að bindismenn og aðrir lög-
hlýðnir borgarar bæjarins geta
skapað svo máttugt almennings
álit hér í bænum, að inn-
an skamms yrði taldir sölu-
dagar þeirra manna, sem reka þá
svívirðilegu atvinnu, að selja
drykkjusjúkum mönnum og ung-
lingum áfengi við okurverði. Þeim
meinakindum bæjarins þarf að
klekkja á svo um muni, og svo
■þurfa þeir að finna til þess, að
mæður og feður unglinganna og
hinna áfengissýktu nefna nöfn
þeirra með jafnmikilli andstygð
og pest eða fransós.
Landsstjórnin verður að sjá um,
að sérstakt lögreglulið sé sett á
stofn í hinum stærri bæjum lands-
ins, sem gæti bannlaganna, skip-
að einbeittum og dugandi mönn-
um, því annars er viðbúið, að
þessir samvizkulausu þorparar geri
þjóðinni allri þá smán, sem seint
verður af henni þvegin, og eitri
svo andlegt og líkamlegt líf hinn-
ar yngri kynslóðar, að virðingin
hverfi fyrir lögum og reglum á
-öllum sviðum þjóðfélagsins.
Og sé ekki tekið í taumana í
tíma, getur þetta orðið hið mesta
ólán, sem hina íslenzku þjóð hefir
hent. á. i.
Gifting-ar.
Eitstjórinn fól mér að skrifa
stutta en skemtilega grein í blað-
ið. Hvorttveggja er erfitt. Það er
ekki gaman að því, að eiga að
skrifa grein, sem gaman er að,
þó að það sé gaman að geta það.
Og enn erfiðara er að hafa slíka
grein stutta. En eg ætla samt að
að reyna það.
Úr þvi eg á að skrifa eitthvað,
sem fólki þykir gaman að, þá er
auðvitað sjálfsagt að skrifa um
giftingar.
í New-Ýork var stúlka, sem
hét Edwina Miriam. Það er fallegt
nafn. En það sem var betra, var
að slúlkan var Ijómandi fallag. En
það sem bezt var: hún hafði guð-
dómlega fallega rödd — sópran.
En því rniður fylgjast ekki verð-
leikar og peningar alt af að, og
Ungfrú Edwina Miriam var svo fá-
tæk, að hún hafði engin ráð til
þess að kosta sig til söngnáms.
Og hvað haldið þið að húb geri,
stúlkui? Hún býr til einskonar
lotteií, með sér sjálfri sem nnú-
meri*. Hver seðill kost.aði 40
krónur, og hver sá sem seðil
keypti, undirritaði svofelda yfir-
lýsingu:
„í þeim tilgangi að tryggja ung-
frú Edwinu Miriam fullkomna
söngkenslu, borga eg hér með 40
krónur. Verði dregið úr númerið,
sem er á mínum seðli, skal það-
an af eitt yfir okkur bæði ganga,
og við verðum hjón“.
Dnginn sem átti að draga, var
voða í-penningur í fólkinu. Karl-
mennirnir sögðu um ungfrú Miri-
am, að það væri svei mér sneið
með rúsínum í. En ungu stúlk-
urnar sögðu fuss og svei, en hálf-
langaði þó til þess að verá í spor-
um Edwinu Miriam, ef það yrði
nú laglegur piltur, sem drægi
hana, því það fussar engin stúlka
í alvöru við laglegum pilti, þó
hún kannske láti svoleiðis.
Svo var dregið. Sá hamingju-
sami var bankastjóri, liðlega fer-
tugur. Hann var laglegur, skemti-
legur og ríkur. Samt gat hann
ekki hirt hlutinn, sem hann hafði
unnið 1 lotteriinu. Hann var sem
sé giftur áður, og konan, sem var
sérlega stór og fönguleg (178 pd.
ensk), nei^aði algerlega skilnaði!
Svo var búið með það. En ung-
frúin fékk að læra að syngja og
Yarð fræg söngkona. Hún giftist
síðar forkunnar fríðum mexikönsk-
um stjórnmálamanni, og átti með
honum þrjú börn, óll móeygð og
svarthærð, tvo syni og eina dótt-
ur örfhenta, en öll börnin voru
orðlögð fyrir fegurð.
Svo ór nú sagan af Tómasi
Wemberley. Hann átti heima í
Texas í Bandaríkjunum, en bjó
langt frá öðrum mönnum, en hafði
þó talsíma (B. 10837). Hann átti
ógurlega stórar nautahjarðir, en
var trúlofaður Elísu Hargrave. Nú
langaði þau til þess að giftast,
sem enginn mun lá þeim; en þau
bjuggu jafnlangt frá prestinum
eins og af Hverfisgötu 37, austur
að Miðhúsum í Biskupstungum.
Hvað haldið þið að Tómas geri?
Hann tekur ágætt eikarrúm, sem
var uppi á háaloíti, og fer með
það inn í svefnherbergið sitt og
setur það við hliðina á rúminu
sínu, og lætur í það rúmföt og
hrein lök. Síðan lætur hann slátra
aligæs og segir matsveininum að
búa til sveskjugraut og matreiða
gæsina. Svo hringir hann í sím-
ann og fær eftir stutta stund sam-
band við prestinn (því þetta var
í Ameríku, en ekki á íslandi), og
presturinn, sem var Ameríku-
maður eins og Tómas og Elísa,
játaði því strax, að gefa þau hvort
öðru gegnum símann. Svo fóru
þau í sparifötin, og þegar prestur-
inn (síra Halibus hét hann) hringdi
upp aítur, þá voru þau til. og svo
gaf hann þau samstundis saman
í hjónaband gegnum fóninn. Svt>
var etin steikt gæs og sveskju-
grautur, en að því búnu fóru þau
auðvitað aftur úr sparifötunum,
enda var þá kominn háttatími.
Gísli Eirikur.
Óhæfa.
í fyrsta skifti sem Sigurd Braa
var leikinn fór eg í leikhúsið, það
er auðvitað ekki í frásögur fær-
andi, en myrkrið, sem varð þar í
tvö skifti er þess vert, að á það
sé minst.
Þegar komið var að því, að
byrja skyldi leikinn, drapst tví-
vegis á öllum Ijósum í húsinu,
svo að svartamyrkur varð yfir
öllu. Ástæðan til þessa mun lík-
lega sú, að vélin sem dregur raf-
vélina, heflr stöðvast. Slíkt getur
komið fyrir svo að segja hvenær
sem er, að mótorar stöðvist,
skamma stund og jafnvel lengi, —•
þeir eru líka ekki viðurkendar
óbrigðular hreyfivélar. Ekkert hefði
verið við þessu „stoppi" vólarinn-
ar — sem að þessu sinni var
stutt — að segja ef einhver ijós-
áhöld, önnur en eldspýtur, hefðu
verið við hendina, svo hægt hefði
verið að bregða upp Ijósi meðan
rafmagnið sveik.
Fað eru því vinsamleg tilmæli
mín til húsráðanda, að hann sjái
eftirleiðis um, að hafðir séu að
minsta kosti tveir vegglampar til
taks í stóra salnum, auk ljóstækja
í öllum öðrum herbergjum húss-
ins, sem notuð eru handa gestum
þeim, sem sækja skemtanir í því-
Það getur hæglega komið fyrir að
lengur verði dymt en í þetta skifti