Alþýðublaðið - 07.08.1925, Blaðsíða 3

i
IÍÞ»Giriil!
sér. Þ«s verflur hún ve! «ð
gœta, því að u«dlr því er atar-
mikið komlð áhrærandi hagf,
hennar næstu áratugi. >
F*jóðvinafélagsbækumar
ár hafa veriö aendar út fyrir
nokkru. Eru Þær fjórar, . ársritin
tvö og II. og III. hefti í Bókasafni
Þjóðvinafólagsins.
í >Andvara< er æfiminning sóra
Magnúsar Andróssonar með mynd
af honurn, rituð af séra Magnúsi
Helgasyni, fróðleg og fallega sögð.
Bjarni Sæmundsson flskifræðingur
ritar um fiskirannsóknir sínar
árin 1923— 1924, en Eínar Arn-
órsson um landhelgi íslands og
Einar Benediktsson um fornstöðu
Grænlands.
í >Almanakinu< eru auk sjáifs
tímatalsins eða rímtalsins myndir
af hinum heimsfrægu rithöíundum
og jafnaðarmönnum Anatole France,
G. Bernard Shaw og H. G. Walls og
svissneska skáldinu Garl Spitteler
með æflágripum. Ritar Kristján
Albertsson um Anatole ^France,
Bogi Ólafsson um Bernard Shaw
og dr. Alexander Jóhannesson um
Carl Spitteler. Árbókin er eftir
Benedikt Gabríel Benediktsson
prentara, löng og fjölfróð, en þó
fallið úr að geta um Sambands
þing Alþýðusambands íslauds.
>Landhrein3un< heitir grein nm
útrýming lúsa eftir Guðmund
Hannesson, og Gunnlaugur Claes
aen gerit grein fyrir bætiefnum
fæðunnar. Sigurður Nordal vekur'
athygli lesenda almánaksins á rit
unum í Bókasafni Þjóðvinafélags
ins. Pá er skemtiieg ríma um
nókkur atríði i isjenzkri' roálfræði
eftir Haildór Bciem, 30 erindi. ínn
lendur fræðábálkur með æflsögu
Bergs stúdenls Guðmund*sonar,
er sig nefndi stundum Fílómathes
Strandalín, efti sjálfan hann,
afár-eiakéxmilegan fróðlejksmann,
og skrítlur.
Fyrra ritið í Bókaaafninu heitir
>Sókrates<. Er það frásögn gríska
heimspokingsiös Platoris um má!s
'vörn, fangelsisvist og andiát Sókra-
tesar. Þýðingin er eftir Steingrím
Thossteinson skáld, en en’durskoð
uð af Sigurbi No dal, er samíð
heflr inngang ©g steýringar við
litið. í þessu riti setur einhver
snjallasti heimf pekingur fornald
arinnar lesendum fyrir sjónir
dæmi þess manns. er var >hinn
fullkornni hvers igsmaðurv, en í
hinu ritinu, sem heitir >Máttur
manná<, má segja að mesti heim-
spekingur nýja heimsins (Ameriku),
William James, kenni hversdags-
mönnum að ná fullkoTnnun. Það
er þrjái- ritgörðir og e.r hin fyrsta
samnefnd ritinu, þýtíd af Gnð-
mundi Finnboga. yni. Önnur heifir
>Yani<, og hefir Óláfur Marteins-
són þýtt hana, sr* hirm þriðju heflr
Sig. Kristéfer' Paturssön þýtt að
mestu, og heitir hún >Trúarvilji< '
Að öllum þjöðvináfólagsbókun-
um er fengur. Ytri f* rgc.ngur er
allgóður, rnál yfirieitt vandað, let-
ur fallegt og prentun jöfn, en
brotið á Bókasiafns-ritunum er
íeiðinlega stutt og 'breitt.
fertamaðurinn,
, 1 ■ - ‘ ■
blað verklýðafélaganna á Norðurlandi,
flytur gleggstar fréttir að norðan. .
Kostar 5 kr. árgangurinn.
Gerist kaupendur nú þegar. —
Askriítum veitt móttaka á afgreiðslu
Alþýðublaðsins.
| Nætiiriæknip er í nóLt Dan.el
. Fjeldsted Laugav. 38 sími 1561.
SjS landa sýn.
(Frh.)
Ég hélt mígf útl vlð eg náut
útsýnislns, msðan birtu naut, en
drö mig síðsn niður í borðsal-
inn til kvöídverðar. Þar voru
tyrir Gsrðár Gíslason stórkaup
soaður Richard Eiríksson um*
boðssali og skipstjórinn, Jón Ei-
ríkasoo, bróðir haos. Tókst þegSr
tal roeð okkur. Garðar kom frá
Hull, og þar haiði hann orðið
yrir því að vera tekinn fyrir
jafnaðarmann, því að þar var
aamtfmis jaínaðarmanna-samfund-
ur og margt útiendra jafnaðar-
msana þar saman komið, en ekki
með ðllu ósklijanlegt. þótt slfkir
mcnu >sjái rautt<, ar þeir hitta
Gsrðar fyrir aér. Taiið snerist
því bráðlega að jatnaðarstefn-
unní. og entlst sú utnræða til
niiðnættis, Var j fnaðirstefnan
þar iótt og vario, og spörðu
hvorugir aðra. Hæfir ekki, að
ég dæmi þar í milli, á hvora
hiiðina bstur veiitl, en hitt má
ég Bogja án þöas að gara nein-
um rangt til, vons ég, að
ég var þá einn tll varnar
máhtað jafnaðarmsnnR og þurfti
því að taka á þvf, sem tlf var.
Aðalsókaina gagn jafnaðtirstefn •
unai haíðl Gardar. og var oft
Edgar Kice Burroughs: Vllíi Tse’^ran.
varð þungur á svip. Þegjandi tók hann hana upp og i
setti hana 1 sætið að baki Bretans. Sársaukasvipur kom
á Bertu. Yélin fór af stað. Augnabliki siðar bar liún
þau bæði hraðan austur eftir.
Apamaðurinn stóð á miðri slóttunni og horföi á eftir
þeim. „Það er verst, að hún er Þjóðverji og njósuarí,"
sagði hann, „þvi að það er mjög erfitt að hata hana.“
XIY. KAFLI.
Svarta Ijónið.
Númi, ljónið, var svangur. Hann var kominn úr eyði-
mörkunum austur i frjósamt land. Enda þ'ótt hánö væri
á bezta aldri og hraustur, höfðu grasæturnar komist'
undan honum undántekningarlaust.
Hann var hungraöur, hann Númi, glorhungrajiur. I
tvo sólárhringá'hafði hann eklii bragðað mat. Nú var hann
í ógurlegum vigahug. Haun öskraði ekki lengur, heldur
læddist áfram þegjandi og hljöðlega. Varlega skyldi
fara, svo að enginn fældist stunu, andardrátt eða brak
i liminu '
Númi hafði rekist á spánnýja rádýraslóð í dýragötunni,
sem hann fór um. Dýrið gat ekki verið langt á brautu.
Þvi jók Númi varúðina eun meira. j
Andvari lék um vit Núma og bar honum þef dýrsins.
Hann ætlaði að trylla ljónið, en Númi hafði rekið sig á,
aö „flas gerir engan flýti.“ Hann gætti sin i þetta sinn.
Hver bugðan af annari var á veginum. Loksins sá hann
úngan hjört, þegar hann kom fyrir eina bugðuna. Hjört-
urinn var rótt á uiidan.
Númi mældi fjariægðina með apgunum. Þau glóðu
eins og’leiftúr i grimdarlegu smetti hans. í þetta sinn
var veiðiu vis'. Eitt heljaröskur nægði til þess að gera
; ' dýrinu hverft við augnablik, svo að það stsöði kyrt.
Sama augnablikið nægði til þess að iæsa i það klónum.
Skottið þærðist \ i'I. Alt i einu skaut þvi beint aftur Það
var mefki til stökks. Raddfærin voru tilbúin að gefa