Heilsuvernd - 01.08.1948, Blaðsíða 11

HEILSUVERND
3
vart þekkzt eða verið til fyrir síðustu aldamót. Nú er hún
orðin talsvert algeng. Eg hygg þó, að um það séu ekki til
skýrslur. Væri það þó fróðlegt að vita.
Sykursýkin er í eðli sínu hrörnunarsjúkdómur, líkt og
tannveiki, magasár, botnlangabólga, skjaldkirtilssjúkdóm-
ar eða krabbamein. Allir þessir sjúkdómar bera vott um
sjúklega hrörnun i öllum líffærum. Og vöxtur þeirra er
jafnframt vottur um það, að nútíma læknisfræði er sízt
á þeirri leið að þroska mannkynið. Hún lætur reka á reið-
anum, hirðir þá, sem heltast úr lestinni, og þeir eru alltaf
fleiri og fleiri. Þetta er ekki uppbyggjandi eða jákvætt starf,
miklu fremur hið gagnstæða. Hvar endar þetta, verður
mörgum á að spyrja, ef ekki verða straumhvörf í heil-
brigðismálunum? En þau verða þá fyrst, ef almennt verður
tekið fyrir rætur sjúkdómanna. En það er auðvelt að sýna
fram á það, að enn hefir rétta sporið ekki verið stigið í
þá átt innan læknisfræðinnar. Þvínær allt starf hinna
fjölmörgu lækna fer til þess eins að gera við afleiðingar —
sjúkdóma eða sjúkdómseinkenni — í stað þess að koma í
veg fyrir þá eða útrýma þeim með því að taka fyrir orsakir
þeirra.
Um vöxt og f jölgun hrörnunarsjúkdómanna skal það eitt
sagt hér, að þeir eru ákæra á læknisfræðina og vottur um,
að hún sé ekki á réttri leið. Þetta er meira alvörumál en
margir kunna að hyggja. Það eitt er víst, að þar sem tann-
veiki í börnum er algeng, þar eru meltingarsjúkdómar, svo
sem magasár, og sykursýki einnig á næsta leiti, og þá eru
ennfremur aðrir hrörnunarsjúkdómar jafnframt í uppsigl-
ingu og útbreiðslu, þar á meðal krabbamein. Og meðan
svo er ástatt, verður tæplega hægt að útrýma ýmsum næm-
um sjúkdómum.
Ýmsir kunnir læknar og aðrir lærðir menn hafa bent á
ráðin til þess að útrýma sjúkdómunum. Rómverski læknir-
inn Celsus, sem uppi var fyrir 19 öldum, sagði: „Það er
ekki sennilegt, að þeim takist að lækna sjúkdóma, sem ekki
veit, af hverju þeir stafa.“ Með þessu er sagt, að sjúkdóm-