Alþýðublaðið - 11.08.1925, Síða 3

am aSmboðin. Á hverju sem
gengur, ópam, lævísl, rógi, af
hálfu audstæðinganna, þá skal
alþýða hdda réttum máistsð sín-
um til sigars msð djörfung og
samheldni, «n án alis Ijacdakap-
ar eða ódrengskupar. Það e?
•kki tremur þörl að skeyta skapi
sfnu á burgeis, sem velta þárf
úr völdum, en st«ini, s®m taka
þarf úr götu, af því að hann er
fyrir þar.
Yfirgangur auðvaldsins.
Hótanlr anðvalds Bandaríkj-
anna við alþýðnstjórnína
í lexíkó.
, Eftir margra ára ókyrð sýn-
ist nú loks vera komlð á rólegt
þjóðifi f Msxfkó f Amerífcu, sfð-
an alþýCustjórn tók vlð völdun-
um með forustu Catless hers
höfðingjá, og glæsilegt framfara-
tfo abil vera að hefjast þar.
Munnrlnn á núverandi aiþýðu-
stjórn og fyrrl stjórnum, er vo u
áuðvaldsstjórnlr, kemur þsr skýr-
ast í Jjós 1 því að auðvaíd^tjórn-
irnar voru öþjóðlegar og oíursddu
landið auðfcýfingum Bandarfkj-
anna með sérleyfum til hagnýt-
ingar þelm tii handa á náttúru
auðæfum bnddns, dnkum hinum
rfkulegu ohuUndum, en alþýdu
atjórnin er' þjóðleg eg vinnur eð
því, að r.uðæfi landsios komi
íyrst og fremat íbúum þess að
gagnl, en hætti að vera gróða-
lindir útlends auðváfds.
IE»!TS'9I(lili
i
í Málnlniarvðrnr.
Zinkhvíta, bls hvíta, farnisolía,
þurkefni, terpentína, þurrir
■ litir, Japanirkk, eikar og
Kópal-lökk oj: margt fleira.
Góðar V0rar. Odýrar verur
! Bf rafmf Hiti&Ljös,
iiangavegi 20 ;!í. — Síml 880.
]--------------------—
Þvottadaprinn
verðurskemtifepsti
5 dagur vikunnar, ef þér notið
ÍHreins-stangasiápu. — Hún
fer vel meö þvottinn, er fljót
að vinna, drjúg í notkun og
er auk þess íslenzk.
En auðvald Bandarfkjanna
vill ekkl rnissa þennan spón úr
askinum sínurn. Eftir því, sem
skýrt er írá í aðaíbi;»ði danskra
j&fn&ðsrmanná, >Soctal-Dsmo-
kraten», g, júlf, hefir það íátlð
ntanríkis-áðhsrra slnn hafa í
hótunum við pJþýðuetjórnina S
Mexikó. Að vf«u aé mjöc; >saun-
gjarniegac að orði komist, þar
sem ctani í»- isiáðherranr, Keilog
segir. sð >BaDdaríkin vliji því að
elns styðja M xfkÓBtjórrtina, að
feún varndi lít og réttlndi borg-
ara Bandaríkjá«na og h Idi sau,-
þjóðlsgar skuidbiudingar«, eu
hugrunln aé v<rfaíautst sú, ac"
alþýðustjórniu v«rði e.ð hætta
við þá BtSíDU í iéiagsa'áíum og

He»*Int Clansðn,
Sfmi 89,
teraSðái Mm'ÍHtolaSiö
hvaip »«3» eruð oq
fewer* pjéi
fjármálum, sem húra hc-fir tefeið
og dragur mjög úr gróða þeim,
er auðmenn Bandarfkjanna hafa
>haft upp úr< Mexffcó; »ð öðr-
um kofcti né fckki friðar að væota*
SamtökjafnaðarmannafBanda-
ríkjunum hafa harðíega niótmæit
þéssarl ósvítni auðvaldsBtjórnar
Bandarikjanna í garð Mexikó-
íí.tjórnar, ákært hana fyrir að
æsa til ófriðar, en j*tnframt gefið
i auðkýfingunum það ráð að haia
*lg á burt úr Msxikó, ®f þeir
| þykist ekki g@tá anað vlð þau
; iög, ssr þjóðin þar setjl. —
Alþýðuhreyfing unni í Mexfkó
hefir íaríð injög irttm á síðustu
' áf.um. Árið 19*2 vorn að @in«
1250000 msnna f alþýðusam-
Edgar Biee Burroughs: Vilti Tarjcan,
ókleift var upp úr aö komast. Hann hafði farið yfir
„land dauðans" og komist nauðulega alla leið yfir það,
og hann vissi, að illfært var að komast i frjósamt
land, ef langt var ur eyðimörkinni. Hann sá fyrir sér
örlög Bretans og Bertu, ef þau ekki höfðu farist í
lendingu. En veikar likur voru til þess, að þau iiefðu
lent lifandi, svo að hann lagði þegar af stað þeim til
bjargar, þótt hann vissi, að hann legði i hættuför hiua
mestu.
H'ann hafði farið um fjórðung milu, er hann heyrði
mikla hræringu á veginum fram undan sér. Hann heyrði
brátt, að hvað sem þessu olli, var það á leið til móts
við hann. Ekki leið á löngu, áður en hann vissi, að hér
var hjörtur á fiótta. Tarzan vissi, að bezt er að snæða
vel, áður en lagt er i langar ferðir; hjörturinn þaut
áfram og gætti engrar varúðar af hræðslu við ljónið
Og pardusdýriö, sem höfðu ráðist á hann; hann víssi
Jpvi ekki fyrri til, en tennur Taraans læstu sig i kjöt
hans, og báðir veltust um á götunni. Brátt stóð Tarzan
á fætur sem sigurvegari; hann sté fæ'i á bráð sina,
leit til himins og rak upp siguróp karlapa.
Eins 0g til svars barst Tarzan til eyrna ógurlegt
öskur ljóns, og fanst honum öskrið blandað undrun og
hræðslu. Forvituin er eigi siður eiginleg villidýrum en
mönnum, og ekki var Tarzan laus við hana; honum
þótti slcrítin röddin i Núma, svo að hann varpaöi bráð-
inni á hak sér og lag»M af stað til þess að sjá, hverju
þetta sætti.
Öskrin hækkuðu, þvi nær sem dró dýrinu, og þegar
fyrir bugðu kom á veginum, þar sem kominn var stór skorn-
ingur eftir margra alda tramp dýra um sama stiginn,
sá Tarzan stærra ljón og fegurra en nokkurn tlma áður
■ Kmupið