Strandapósturinn - 01.06.1978, Page 24

nú til fjalls. Við klöngruðumst upp grýttar brekkurnar og upp
yfir brúnina fyrir ofan bæinn. Við vissum ekki um föður minn
sem stóð þar yfir lambfénu. Hann, aftur á móti, fylgdist með
okkur en gaf sig ekki fram. Svo þegar við vorum komin í hæfilega
fjarlægð, rak hann upp ógurlegt öskur og líkti eftir bola.
Það sagði hann að hefði verið kostuleg sjón að sjá kastið sem á
okkur kom og ferðina á okkur þegar við endasentumst til baka
eins hratt og fæturnir gátu borið okkur.
Það mun hafa verið þetta vor sem Sigfús faðir Steina veiktist
og varð að fara á spítala og hvað er þá hægt fyrir fátækan
einyrkja, annað en treysta á hjálp góðs fólks til að sjá um börnin?
Því var það að dag einn stóð ég í varpanum og sá litla leikfé-
laga minn reiddan burt. Aldrei myndu þeir koma aftur, þessir
sólbjörtu dagar, þegar við hvísluðumst á til að rjúfa ekki samspil
náttúrunnar. En alltaf stendur hann mér fyrir hugskotssjónum,
þar sem hann sat á klöppunum og hlustaði á ána syngja.
22