Strandapósturinn - 01.06.1978, Qupperneq 79

Þorsteinn Matthíasson:
Svipast um af sjónarhæð
Til hverrar sögu ber jafnan nokkuð og allar eiga þær sitt
upphaf.
Á árum síðustu heimsstyrjaldar 1939—1945 og þeim næstu að
henni lokinni varð mikil byggðaröskun á íslandi. Hernámið og í
framhaldi af því hin svokallaða hervernd varð þess valdandi að
miklir og margvíslegir atvinnumöguleikar voru fyrir hendi á
suðvesturlandi, einkum í nágrenni Miðnesheiðar og á Reykja-
víkursvæðinu.
Af þessu leiddi að margt fólk fluttist úr dreifbýlinu og settist
að við Faxaflóa og á Suðurnesjum.
Árið 1953 var svo komið að fjölmargir Strandamenn höfðu
brugðið á þetta ráð og voru nú búsettir syðra.
Þrátt fyrir það að afkoma flestra mun hafa breyst nokkuð til
betri hags við bústaðaskiptin, þótti þó mörgum sem einhvers
væri vant að hafa ekki lengur samband við vini og kunningja af
heimaslóðum og „sú hin ramma taug sem rekka dregur föður-
túna til“ — ekki slitnað þótt starfsvettvangurinn væri annar.
Þess vegna var það, að á úrsvölu miðsvetrarkvöldi komu
nokkrir Strandamenn saman í litlu herbergi á efsta lofti Eddu-
hússins í Reykjavík og ræddu þar sín á milli möguleika á stofnun
átthagafélags Strandamanna. Helsti hvatamaður þessa fundar
var Sigvaldi Kristjánsson, kennari frá Kjörseyri í Hrútafirði.
Þann 6. febrúar 1953 var svo boðað til almenns fundar í
Skátaheimilinu við Snorrabraut í Reykjavík, var sá fundur vel
sóttur og félagið formlega stofnað.
Fyrstu stjórnina skipuðu eftirtaldir menn: Þorsteinn
Matthíasson kennari frá Kaldrananesi í Bjarnarfirði formaður,
77