Strandapósturinn - 01.06.1984, Síða 31

raunir eða fátækt þjakaði. Vildu þær í verki sýna að þær væru
þess minnugar. Aldrei brást að Guðrún Ólafsdóttir í Stóru-Ávík
kæmi á hverju hausti er um hægðist eftir sláturtíð. Henni fylgdi
reisn og hressandi andblær og bar ekki með sér mótbyr lífsins.
Hún var djörf, hreinskilin og góðviljuð. Hún dvaldi venjulega í
tvo daga eða þar um. Þó amma félli frá hélt hún áfram að
heimsækja mömmu. Haustið 1915 kom Guðrún að vanda. Það
var mikill styrkur og gleði að komu hennar. Dvaldi hún þá
lengur en hún átti vanda til og vildi þá endilega taka sér verk í
hönd. Fór hún að sauma karlmannsbuxur sem á þeim árum varð
að saumast á heimilinum af þeim sem tíma og getu höfðu til.
Hún var mjög vel verki farin og fjölhæf. Síðast þegar hún kom að
Kjós var Fanney, dótturdóttir hennar, með henni. Það var ekki
orðið áliðið hausts svo þær voru á hestum. Ég var þá í Reykjar-
firði og gerði hún mér þá ánægju að vera dag hjá mér. Ekki man
ég til að hún kæmi oftar, enda þá farin fast að eldast.
Það haust, sem pabbi dó um vorið, bar að garði heima góðfúsa
konu, Friðbjörgu Þorsteinsdóttur, móður frú Sigríðar P. Jensen
og Jóhanns Péturssonar og fleiri því barnahópur þeirra hjóna
var stór. Hún var um skeið hjá dóttur sinni og tengdasyni og
naut þar alls hins besta. Þó seiddu þingeyskir átthagar hana
aftur til sín og þar vildi hún bera beinin. Þessi hógláta og fín-
gerða kona kom þegar dagsbirta óðum þvarr og bar í bæinn yl
sumars „innra fyrir andann“. Friðbjörg hafði frá svo mörgu
markverðu að segja og kunni þau býsn af ljóðum, vísum og
þulum sem hún setti fram á yfirlætislausan hátt. Jafnvel við
börnin hrifumst, hvað þá móðir mín og afi sem bæði voru ljóð-
elsk og undu sér best við þann arin. Var ég látin skrifa upp sumt
af því sem hún hafði yfir en aðeins á laus blöð sem áttu það eitt
framundan að glatast. Þó man ég töluvert úr einni þulu sem
byrjar á þessa leið: „Kenna vil ég þér kvæði kæri son“. Taldi hún
hana orta af Jóni á Hellu í Steingrímsfirði, mikilhæfum manni.
Má þá segja að ljóðin hafi fleyga vængi, eins og samgöngum var
háttað á þeim tímum. Þulan endaði á þessari vísu:
29