Strandapósturinn - 01.06.1986, Blaðsíða 17

vissu fáir, sem komu þar á heimilið og ekki þekktu aðstæður, að
húsffeyjan, sem gekk um beina, væri blind.
Mörg börn sín ól hún í myrkri og þegar hún fékk sjónina eftir
fjórtán ár þekkti hún öll þessi börn, sem hún hafði aldrei fyrr
augum litið. Eftir vel heppnaða læknisaðgerð fékk hún fulla sjón
og hélt henni til hárrar elli.
Halla Björnsdóttir á Prestsbakka.
Hún var kona Kristjáns Gíslasonar, sem áður er á minnzt.
Halla var stórættuð og vissi hún það sjálf, komin af biskupum í
báðar ættir. í föðurætt var hún komin frá Jóni Arasyni á Hólum,
en í móðurætt var hún komin út af Finni biskupi Jónssyni í Skál-
holti.
Hún kom ung norður að Bæ í Hrútafirði á vist til frænku sinn-
ar, konu Sverrissons sýslumanns. Hún hefur víst verið mjög fríð
á sínum heimasætuárum í Bæ og eftirsótt af velættuðum ungum
mönnum, sem þorðu að horfa svo hátt að mæta augum hennar.
Það stóð einmitt svo á, að um þær mundir voru á vist með sýslu-
manni þrír menn á aldur við Höllu. Skæðar tungur þeirra tíma
báru í munni sér að Halla liti þessa menn alla hýru auga.
Loks kom að því að heimasætan unga tók að þykkna undir
belti og vissi enginn hver hinna þriggja myndi vera faðir að því
barni sem Halla bar undir belti sínu. Þetta þótti að vonum með
mikfum ólíkindum og það því fremur, að á þessu heimili var
uppi haft strangt eftirlit með því að fólk aðhefðist ekki neitt það
er riði í bága við velsæmi, í þess orðs strangasta skilningi. Annað-
ist þetta eftirlit ein fróm og ráðvönd systir sýslumannsins, sem
sjálf varðveitti meydóm sinn eins og helgan dóm, allt dl síðustu
stundar.
Þegar ekki reyndist lengur unnt að fela hinn ótímabæra getn-
að var undinn bráður bugur að því að koma þeim Höllu og
Kristjáni í heilagt hjónaband. Halla eignaðist dóttur, sem var
vatni ausin og nefndist Ragnhildur. Þegar hún óx úr grasi líktist
hún svo mjög Kristjáni, manni Höllu, að enginn efaðist lengur
um að hún væri rétt feðruð. Tókst og mikið ástríki með þeim
feðginum. Sömu sögu var ekki að segja um þær mæðgur. Komst
þá það lag á, að á vetrum var Ragnhildur hjá móðurfólki sínu,
15