Strandapósturinn - 01.06.1986, Blaðsíða 22

lega. Eiginmaðurinn gat haft það til að heimsækja eiginkonuna
og samrekkja henni með þeim skelfilegu afleiðingum að enn juk-
ust sveitarþyngslin, sem voru þó sannarlega nóg fyrir af völdum
þessa ástríðufulla eiginmanns.
Svona gekk það sem betur fór ekki alltaf. Ung hjón gátu oft,
og raunar oftast, séð sjálfum sér farborða, þótt í húsmennsku
væri. Oft var því þannig farið, að eiginmaðurinn réðist í vinnu-
mennsku hjá bóndanum sem léði húsaskjólið. Eginkonan fæddi
sig sjálf, eldaði kannske á olíuvél. Elún þjónaði eiginmanninum
og fékk kannske einhvern mjólkurdreitil fyrir hjá húsfreyjunni,
væri hún hjartagóð og vel af guði gerð. Svo vann húskonan ein-
hverja handavinnu sem henni áskotnuðust einhverjir aurar fyrir.
Á sumrin fór hún svo í kaupavinnu og hafði þá annað barnið
með sér, væru þau ekki nema tvö. Þannig bjargaðist þetta ein-
hvern veginn og á endanum rættist oft draumurinn um að fá
ábúð á einhverju kotinu og geta byrjað eigið hokur.
Þannig gekk til dæmis með foreldra mína. Það liðu ellefu ár
frá því að þau giftust og þangað til að þau gátu byrjað sjálfstæð-
an búskap á Ljótunnarstöðum. Raunar voru þau komin þangað
fimm árum áður og höfðu haldið sjálfstætt heimili, höfðu þá
aðeins þriðjung jarðarinnar til afnota. En það var með þeim
kjörum sem ég veit engin dæmi til. Frá því hef ég sagt á öðrum
stað og læt ógert að endurtaka það hér.
Fyrsta veturinn sem foreldrar mínir voru á Ljótunnarstöðum
voru þar tvenn hjón, önnur með tvö börn þriggja til sex ára, hin
með eitt barn, líklega á fyrsta ári. I suðurenda baðstofunnar voru
foreldrar mínir með tvö börn og svo hin hjónin með sín tvö.
Suðurendinn var tvö stafgólf með fjórum rúmum, svo að
þröngt hefur verið setið. Þessi hjón nutu sveitarstyrks og maður-
inn mátti taka út brýnustu nauðsynjar sínar í verzluninni á Borð-
eyri, en varð auðvitað að hafa í höndunum „bevis“ eins og það
var kallað, fyrir hverri úttekt frá oddvitanum, séra Páli á Prests-
bakka. En einhverntíma fór hann í kaupstað, án þess að hafa
„bevis“ og tók þá út heilan lambsskrokk og fékk sem að líkum
lætur hrokabullandi skammir hjá oddvitanum, þegar upp komst
um ódæðið.
20