Strandapósturinn - 01.06.1986, Qupperneq 76

Geturðu horft á heiminn
með hjarta kaldri ró,
af því þú átt það sjálfur
sem aulinn kallar nóg.
Getur þú saðst og sungið,
ef sérð hin dýpstu rök,
hvar leynist í þögn hjá þjóðum
hin þunga bróður sök.
Það hefur aldrei verið stórbóndasnið á æviferli Sigurðar Rós-
mundssonar. Brúará, litla kotið í klettakvínni norðan Bjarnar-
fjarðar gaf ekki tilefhi til þess, en hann átti hlýlegt og snoturt
heimili meðan lífið gaf honum þess kost. En kannske hefur hann
aldrei verið fullkomlega frjáls í ramma þeirra samfélagshátta
sem hann lifði við á manndómsskeiði ævinnar. Ljóð og lausavís-
ur lágu honum létt á tungu, hann var draumgjarn og ennþá lifir
hann fjarri þeim veruleika sem brauðstritið krefst, enda þótt nú
sé honum orðið stirt um stef. í stað þess að rýna í búreikninga
og gera áætlanir um hagræðingu á fyrirtekt næsta dags, sat hann
yfir vísnabókinni sinni og skráði það sem í hugann kom.
En mannlífsþátturinn er sjaldan bláþráðalaus. Það hefur Sig-
urður fengið að reyna. Hann er nú tærður öldungur og tilvist
hans fáum áhugav .0 öðrum en þeim sem hann veitir húsaskjól
og brjóstbirtu þegar þeir standa við dyr hans, illa til reika og
mega ekki lengur óhaltir ganga.
Þegar blaðað er í ljóðum Sigurðar er augljóst að þar er ekki
ætíð hnökralaust kveðið, enda hefur hann aldrei haft fjármuni til
að afla sér þekkingar og leika við ljóðadísina eftir öðrum háttum
en þeim sem meðfædd greind og sá arfur sem rímþjóðin íslenska
lét honum í té. Þegar grannt er skoðað er þetta þó kannske hans
hálfa lán. Hann hefur aldrei velt yfir fólkið í landinu neinum
óskiljanlegum Æru-Tobba kveðskap.
En í ljóðum hans og lausavísum er geymdur markverður fróð-
leikur um menn og konur í hans heimahéraði á fimmtíu ára
74