Strandapósturinn - 01.06.1988, Blaðsíða 56

Guðrún Jónsdóttir frá Kjós:
Dulræn lífsatvik
1. Höndin
Veturinn sem ég var 7 ára að aldri, átti ég heima hjá foreldrum
mínum, Jóni Daníelssyni og Petrínu S. Guðmundsdóttur í Kjós í
Reykjarfirði.
Þá var það sem ég tel mig hafa orðið fyrir dulrænum áhrifum í
fyrsta skipti.
Ég hafði verið norður á Sauðárkróki frá því ég var fjögurra ára.
Ég var þar hjá föðurbróður mínum, Sigurgeiri kaupmanni Daní-
elssyni. Átti ég þar margt ættfólk, þar á meðal Rósu, konu Péturs
Sighvats stöðvarstjóra. Hún var mér rnjög góð, saumaði til dæmis
öll föt á mig meðan ég var norður þar.
Einn morguninn eftir að ég kom heim að Kjós, var ég vakin
mjög snemma. Ég svaf þá hjá móður minni og var hún ekki farin
að klæða sig, né neinn annar í baðstofunni.
Sé ég þá að hvít hönd strýkur þýðlega eftir sænginni hjá mér, en
hverfur svo. Sagði ég svo frá sýn þessari, en hún var talin sjónvilla
og ímyndun.
Þennan sama dag fór móðir mín til næsta bæjar, Kúvíkna. Þar
var landssímastöð. Þar lá skeyti frá Pétri Sighvats stöðvarstjóra á
Sauðárkróki, er kynnti lát konu hans, Rósu Daníelsdóttur föður-
systur minnar. Virtist mér þá að ég kannaðist við höndina sem
lögð var á sængina mína.
2. Svarti svipurinn
Ellefu ára gömul átti ég enn heimili í Kjós. Þá var faðir minn
dáinn og ég var á vegurn móður rninnar þar. I þann tíma var Sörli
54