Strandapósturinn - 01.06.1988, Síða 70

baðstofunni þegar á þessum fundum stóð. Mér er nokkuð minnis-
stæður einn slíkur fundur. Kringum stofuborðið sátu fimm virðu-
legir miðaldramenn með alvörusvip. Allir nokkuð reyndir í lífs-
baráttunni og höfuð unnið tiltrú sveitunga sinna. Þessir menn
lögðu á útsvör og önnur opinber gjöld eftir efnum og ástæðum
fólksins sem þau átti að greiða, og tillitssemi og skilningur á
högum náungans réði mestu um útkomuna. Talnaleikurinn var
ekki langt fjarri hinum mannlega þætti lífsframvindunnar. Á
þessum fundi þurfti hreppsnefndin að taka til meðferðar tvö mál
sérstaklega. Annað var að ráða farkennara eða eftirlitskennara
vegna barnafræðslunnar í sveitinni og hitt að útvega athvarf og
helst einhverja iðju gömlum manni sem mæddur af volki lífsins
hafði leitað aftur heirn á náðir sveitar sinnar eftir langa og stund-
um áfallasama útivist. Eg hygg að á þessum árum hafi verið
talsvert skiptar skoðanir um gildi fræðslulaganna og margir álitið
að bókvitið yrði tæpast í askana látið. Ymsir hyggnir góðbændur
voru lítt að sér í tölvísi og ekki mikið upp á bókaramennt en ráku
þó bú sín með myndarbrag og áttu talsvert margar kringlóttar í
kistuhandraðanum. Þeir hugsuðu vel um sig og sitt og miðuðu
kröfurnar við eigin getu. En nú voru komin lög í landið sem
röskuðu á margan hátt þeim forsendum sem þeir höfuð lifað
eftir, að ákvarða sjálfir án teljandi afskipta löggjafans viðhorf sitt
til bóklegra fræða og notagildis þeirra. En lög voru lög og þeim
bar að framfylgja, helst þó þannig að ekki kæmi til mikilla útgjalda
úr hinum sameiginlega sjóði hreppsfélagsins. Það var einmitt
þetta vandamál sem sveitarstjórnin var að fást við. Og svo var það
gamli maðurinn, allir voru á einu máli um að honum yrði að
ráðstafa á sómasamlegan hátt. Þessi gamli maður var í mörgu tilliti
fróðari og þó sérstaklega víðförulli en almenningur heima í sveit-
inni sem nú átti að sjá honum farborða. Hann hafði meðal annars
verið úti í Noregi og komist þar í kynni við predikara og tekið þátt í
þeirra trúboði. Hann var læs vel, þekkti nokkuð til reikningslistar
og sjálfsagt sæmilega skriftlærður. Með öðrum orðum, stóð sjálf-
sagt á þessu sviði nokkru framar fjöldanum. Það sem nú lá fyrir
hreppsnefndinni var að leysa mál þessa auðnulitla förumanns og
fá einhvern til að annast eftirlit með barnafræðslunni. Án efa voru
68