Strandapósturinn - 01.06.1988, Qupperneq 98

Þegar Þambá ruddi sig 26. febrúar 1974 sem áður er getið um,
fóru 10 m af þrýstivatnsrörunum í flóðið. Fljótlega fékk ég rör í
skarðið og bjó betur um. Vona að það dugi.
Það eru því tvær rafstöðvar í gangi hjá okkur og þó að þær séu
litlar skila þær drjúgum yl í bæði íbúðarhúsin. Þrýstivatnspípurn-
ar í gömlu stöðinni þarf að endurnýja fljótlega. Að öðru leyti ættu
stöðvarnar að geta gengið lengi ennþá. Aðalvandamálið er krap-
ið. En síðan ríkisrafmagnið kom í bæði íbúðarhúsin hér gerir
mikið minna til þó að stöðvarnar gangi ekki alltaf vegna kraps.
Hættan er aðeins sú að vatn frjósi í túrbínunum og þrýstivatnspíp-
um, ef frost er mjög mikið.
Vatnsleibslan
Ég ætla að bæta hér við nokkrum línum um annað efni en
tilheyrir Þambá. En það er þó um vatn.
Það var mikið og vont verk að bera vatn í bæ og fjós áður en
vatnsleiðslur komu. Að vetrinum var vatn oft dregið á sleða í
tunnu heirn að bæ. Því var svo hellt í rennu sem náði út úr
kjallaraveggnum; svo bunaði það í tunnu í kjallaranum. Og þá var
nú betra að vera búinn að taka hlemminn af tunnunni þeirri.
Ég man aðeins eftir þegar verið var að athuga hvort halli væri
frá brunninum, sem vatnið var tekið úr, og heim í bæ vegna
fyrirhugaðrar vatnsleiðslu. Hallamál var ekki til. Notast var við
plankabút, sem lagður var á tunnu sem stóð við bæjardyrnar. Á
plankann var látinn diskur eða skál með vatni í. Svo var plankan-
um hagrætt þannig að ílátið var barmafullt allt í kring. Þá var
plankinn talinn láréttur og eftir honum sigtað og reyndist furðu
nákvæmt.
Faðir minn og Skúli Guðmundsson, sem bjuggu í tvíbýli hér á
Þambárvöllum, lögðu vatnsleiðslu í fjós og bæ vorið 1914. Það
voru járnrör. Þau entust til ársins 1956. Þá voru sett plaströr.
Frárennsli úr bænum kom skömmu eftir 1914.
Með framkvæmdum af þessu tægi um land allt losnaði fólk við
að bera burt skólp úr bæjunum og þúsund ára vatnsburður Is-
lendinga í íbúðir og útihús var úr sögunni.
96