Strandapósturinn - 01.06.1988, Page 121

fyrr en úti í sjó. Leiðin var ekki löng og ferðin mikil svo ekki hefur
liðið nema stutt stund uns hlaupið maraði í hálfu kafi framan við
hamrana.
Vissi faðir minn lítið af sér meðan á þessari ferð stóð. Eflaust
hefur hann þó brotist um og barist við að halda sér á floti.
Að loknu þessu háskalega ferðalagi var hann klemmdur eins og
honum hefði verið rennt í þetta kalda mót. Mátti hann sig hvergi
hræra, enda hafði hann borist á kaf í snjóflóðið. Lá honum við
köfnum. Fannst honum sérstaklega sem farg lægi á brjóst sér.
Hann yrði að létta því af með einhverju móti. Gæti hann það ekki
myndi fljótt af honum draga. Reyndi hann nú eftir ítrasta rnegni
að losa um sig. Tókst honum að rýmka dálítið um aðra höndina.
Gat hann losað svo frá brjóstinu að léttara varð um andadráttinn.
Hugsaði hann nú ráð sitt. Þóttist hann vita að flóðið hefði
hlaupið í sjó fram, enda enginn fyrirstaða í básnum og frekar var
aðdjúpt þar. Taldi hann þess skammt að bíða að snjóskriðan
greiddist sundur og flyti um víðan sjó. Þyrfti þá ekki að spyrja að
leikslokum. Engin von var um að hjálp bærist í tæka tíð. Heima var
konan með ung börn. Ekki myndi hún heldur undrast um hann
fyrr en að mörgum klukkustundum liðnum. Þá var heldur enginn
til leitar. Raunar var óvíst hvort tök væru að sækja hjálp á næsta
bæ. Var hvort tveggja, að þangað var löng leið og yfir torfæru að
fara. Ef nokkur von væri um björgun, varð hann að komast af
sjálfsdáðum úr skaflinum og það fljótt.
Gerði hann nú bæn sína. Bað um styrk til að standast þessa
raun, hver sem endalokin yrðu og gera allt sem hann megnaði til
að bjargast úr þessari hættu.
Tók hann nú að reyna að losa sig úr þessum heljargreipum. I
fyrstu virtist harla lítið miða. Leitaði hann fyrir sér þar sem snjór-
inn var lausastur. Þar kom að hann gat rekið höndina upp úr
snjónum. Þótti honum þá vænkast ráð sitt. Taldi góða von um að
honum tækist að grafa sig úr fönninni. Hins vegar var vafasamt
hvort honum entist tími til þess áður en snjódyngjan flyti frá landi.
Óra tíma fannst honum það taka að ryðja svo frá sér að hin höndin
losnaði. Eftir það gekk greiðar að koma burt greftrinum uns hann
stóð á holubarminum og klöngraðist í land. Sneri hann þegar
119