Strandapósturinn - 01.06.1988, Qupperneq 141

Það kom að engum notum þótt móðir mín vandaði um við mig og
segði mér að þakka fyrir gjöfina, ég gat ekki hreyft mig að heldur.
Þá fyrst er ég haföi þolað glósur og skæting fólksins og við
Kristín vorum einar eftir í baðstofunni, skreiddist ég fram úr
bólinu og að hnjám mágkonu minnar. Hún strauk um kollinn á
mér og sagði glettin:
„Jæja, litla kerling?"
Eg fór upp í fangið á henni og fól höfuðið við brjóst hennar.
„Finnst þér ekkert gaman að fá brúðu?“ spurði hún þá. Gaman.
Að mér fyndist það ekkert gaman. Eg, sem átti engin orð til að lýsa
gleði minni. Eg fór að snökta. Æ, þessi tár. Nú hélt hún víst að ég
væri óánægð.
„Það voru svo margir inni“ stamaði ég loks. Hún vafði mig
fastar að sér svo að feimnin hvarf af mér.
„Hún á að heita Nanna“ hvíslaði ég óðamála „af því að hún er
svo lík Nönnu kóngsdóttur í ævintýrabókinni".
Þá skellihló Stína en ég hrökk í keng af sneypu.
En hún var samt ekki að narrast að mér, hún Stína mín, enda
hefði mér ekki þótt, og þætti enn, eins vænt um hana og raun ber
vitni, ef svo hefði verið. Eg dáði hana frá fyrstu tíð, þessa fallegu
stúlku með sitt þykka, jarpa hár.
En Nanna veslingurinn var löngum kölluð „kóngsdóttirin“ eftir
þetta, ég held næstum þar til að hún lenti í glatkistunni. Og þá var
ég hætt að tauta í eyrað á henni á kvöldin og sofa með hana í
fanginu.
139