Strandapósturinn - 01.06.1989, Síða 37

hún sér virðingu okkar námsmeyjanna. Já, þetta var indæll vetur.
Við fengum að fara á Sæluvikuna á Sauðárkróki. Hún Sólveig var
elskuleg að láta það eftir okkur. Nokkrar fóru með skipi en hinar í
bíl, en vegurinn var ekki sérstaklega notalegur. Eg var ein í hópi
þeirra sem kusu landleiðina. Bílstjórinn var ágætur. Hann hét Páll
Sigurðsson. Stundum urðum við að fara út og ganga en á Sælu-
staðinn komumst við og þar var mikið dansað.
í annað skipti fórum við norður að Hólum í Hjaltadal. Það var
erfið ferð en þó mjög gaman. Það hafði verið venja undanfarna
vetur að kvennaskólinn færi kynnisferð í Reykjaskóla við Hrúta-
fjörð en í þetta skipti var ekki farið. Skólanefndin tók af skarið í
því efni.
Starfstími skólans var átta mánuðir og við lærðum þar rnikið.
Kennararnir voru áhugasamir og starfi sínu vaxnir, hygg ég að
okkur öllum sem þar dvöldum hafi þótt betur farið en heima
setið. Ég gat verið nokkuð ánægð með sjálfa mig því handavinnu-
einkunnin mín var sú hæsta sem gefin var í skólanum þetta vor,
9,6. Og þó þeim móður rninni og ömmu fyndist ég ekki sérlega
áhugasöm um handavinnu þegar ég var að alast upp heima og
margt annað stæði þá hug mínum nær rættist býsna vel úr þessu.
Sem unglingur hafði ég mikið yndi af söng og langaði til að læra
á hljóðfæri. Ég minntist þó aldrei á það við foreldra mína en
hlustaði með mikilli andakt á þá Kollafjarðarnesbræður þegar ég
fór til messu og þeir léku á kirkjuorgelið.
Líklega var ég snemma talsvert handlagin, því ég bjó til laglegar
tuskubrúður og saumaði á þær snyrtileg föt. Eftir að ég fór vinnu-
kona að Gestsstöðum var ég oft send á næstu bæi til að hjálpa
konunum við ýmiss konar saumaskap fyrir heimilið og fékk af
þeirri greiðvikni fremur gott orð. Og áður en ég fór á Blönduós-
skólann saumaði ég sjálf öll mín skólaföt. Já, hverja einustu flík.
Ég átti gamla kápu, henni venti ég og saumaði upp, að kaupa nýja
var mér ofviða.
Ég man eftir því, að einu sinni sagði Guðmundur Kolka við mig:
„Þessa kápu hefur þú nú saumað sjálf.“ Auðvitað sá hann að flíkin
var ekki ný. Guðmundur var glæsilegur og geðfelldur dansherra
og þeir voru það fleiri Húnvetningarnir, ég man t.d. vel eftir
35