Strandapósturinn - 01.06.1992, Side 77

in, Úlfar sonur okkar 15 ára og Petrína Sigrún á 11. ári. Hildur
elsta barn okkar, 17 ára, var þá við nám á Reykjaskóla. Peta, eins
og hún er oftast kölluð, var þá á heimavistarskólanum að Finn-
bogastöðum.
Það var svo einn laugardag seint í apríl að Torfi Guðbrandsson
skólastjóri hringdi til okkar og sagði að Peta hefði veikst daginn
áður og væri mikið veik. Hafði hann haft samband við lækninn á
Hólmavík og teldi liann að um botnlangabólgu væri að ræða og
nauðsyn á að hún kæmist sem fyrst á sjúkrahús eða undir umsjá
læknis.
Tíðarfari var svo háttað að verið hafði ríkjandi norðanátt með
snjókomu af og til. Töluverður snjór á jörðu og því ekki akfært um
sveitina, enda fátt um farartæki nema dráttarvélar og lítil áhersla
lögð á að halda opnum vegi. Flugvöllur var þá kominn á Gjögur
en ekkert reglubundið áætlunarflug hafið og því eingöngu til nota
yfir sumarmánuðina og aðeins á vetrum ef um bráða þörf var að
ræða.
Eini möguleikinn á að koma sjúklingnum suður var að leita til
Björns Pálssonar flugmanns. En eins og alkunna er var hann á
þessum árum sá sem oftast var tilkvaddur í svipuðum tilfellum og
leysti oft af hendi ótrúleg afrek á þessu sviði. Var nú haft samband
við Björn og ákveðið að reyna flug daginn eftir (sunnudag). Talið
var betra að einhver fylgdi sjúklingnum suður og varð ég að
sjálfsögðu að takast það á hendur. Fór ég því gangandi fram að
Finnbogastöðum seinni part laugardags. Var líðan telpunnar þá
afleit og hafði hún mikinn sótthita og uppköst. Var hún á sterkum
lyfjakúr eftir ráði læknis. Líðan hennar var þó nokkuð betri um
morguninn þegar ferðin var að hefjast.
Eins og fyrr greinir var ekki um vélknúin farartæki að ræða og
ekki akfært um sveitina og varð því að leita annarra ráða með að
koma sjúklingnum út á flugvöll, en sú leið mun vera nálægt átta
km. Þorsteinn, vinur minn, á Finnbogastöðum var jafnan tilbúinn
að gera öðrum greiða og manna oftast tilkvaddur ef leysa þurfti af
höndum erfið verkefni bæði í ferðalögum og á fleiri sviðum. Réðst
hann nú til þessarar ferðar með mér með sleða sem tveim dráttar-
hestum sem hann átti var beitt fyrir. Var nú búið um sjúklinginn á
75