Strandapósturinn - 01.06.1995, Blaðsíða 70

anlega hátíðlegt. Sigurgeir var glæsilegur maður á þessu sviði,
bæði sem organleikari og svo hafði hann feikna volduga og fagra
rödd. Orgelið okkar var Andersen Stokkhólm 4lA áttundir, ein
rödd, en mjög hljómgott. Það er ennþá ágætt og fékk Steinunn
systir það þegar leiðir skildu. Aldrei gleymi ég hvað ég var yfir
mig hrifinn að lieyra íngibjörgu spila svo undurfögur lög sem ég
hafði aldrei heyrt fyrr. Lítið varð nú úr námi hjá mér enda hafði
ég fáar stundir til æfinga. Eg gekk þetta sumar að allri vinnu, bæði
á sjó og landi sem fullorðinn maður. Var háseti Björns gamla og
rérum við oft. Einnig var ég þá farinn að binda annað slagið.
Anna var nú eitthvað duglegri við orgelnámið en ég. En Steinunn
var afar dugleg og notaði hverja stund til að æfa sig. Það leið að
hausti, ég var að koma heim, ég held úr haustsmölun. Þegar ég
var að borða, heyrði ég að verið var að spifa „Ó þá náð“, og var
mjög vel með farið. Eg hélt að þetta væri f ngibjörg en hún kom þá
inn þar sem ég var að borða. „Hver spilar svona?“ spurði ég.
„Hún Steinunn", segir íngibjörg. „Skammastu þín nú ekki að
hafa verið svona latur að æfa þig í sumar“, bætti hún við. Sannar-
lega skammaðist ég mín. Ég fór út í skemmuna og hugsaði málið.
Að hætta við orgelið kom ekki til mála, en að sjá hana fljúga svona
langt á undan mér var illt að þola. Framundan hjá mér var
eiginlega betri tími fyrir mig en hana. Mamma var vön að halda
stúlkunum nokkuð fast að ullarvinnunni. Þessar hugleiðingar
enduðu á því að ég strengdi þess heit að vera búinn að ná henni á
jólum. Ekki veit ég nú hvort mér hefur tekist að halda þessa
heitstrengingu mína, en sjálfur var ég ánægður, enda þá farinn
að spila mörg lög. Þar sem Ingibjörg sá um haustið að við Anna
vorum alveg ósjálfbjarga, þá var hún svo góð að bjóðast til að vera
fram eftir vetrinum, eða þar til við gætum baslast sjálf í gegnum
þetta. Það kom nú líka fleira til. Faðir okkar var þegar hér var
komið orðinn helsjúkur og sjáanlegt að hann mundi ekki lifa
næsta vetur og héld ég að hún hafi kennt í brjósti um okkur. Faðir
minn og hún voru mjög góðir vinir enda þótti öllum vænt um
Ingibjörgu. Svo kom líka annað og meira til, því Pétur í Ófeigs-
fírði og hún voru þá farin að fella hugi saman og opinberuðu
trúlofun sína um ári seinna.
68