Strandapósturinn - 01.06.1995, Blaðsíða 84

þeir hver og einn að stinga slögunum í vasann. Tvær konur sátu á
lestarlúgu, önnur þeirra var Unnur Ingimundardóttir (Guð-
mundssonar), ein úr Kveldúlfsliðinu. Miðaldra maður sat einn og
yfirgefinn á polla. Annað fólk vakti ekki heldur sljóa athygli mína
á siglingunni. Ferðafélagana frá Hólmavík sá ég ekki, aðra en
Unni. Vindurinn hvein og það söng í reiða skipsins út Borgar-
fjörðinn. Eftir stutta siglingu fannst mér verða einhver breyting á
hreyfmgu skipsins, eins og togað væri í það aftur á bak. Ekki gat
ég gert upp við mig, hvort viðeigandi væri að skelfast út af þessu.
Eg svipaðist því um, hvort ég sæi nokkur óttamerki á ferðafélög-
unum, einkum athugaði ég spilamennina íjóra, sem mér þótti
líklegt að væru vanir sjómenn. A þeim sáust engin svipbrigði, þó
virtist einn þeirra ögn súr á svipinn. En það reyndist stafa af því,
að hann var að enda við að svína öfugt og bjóst við ákúrum frá
meðspilaranum. Sama var að segja um konurnar á lestarlúgunni.
Það taldi ég nú ekki vel að marka, því að tæplega hefðu þær meira
vit á því en ég, hver hætta væri á ferðum. En þá varð mér litið til
mannsins á pollanum. Hann var staðinn á fætur og æddi fram og
aftur um þilfarið og æpti: „Skipið er strandað, skipið er strand-
að“. Hann var gripinn ofsahræðslu og minnti mig mjög á Chaplin
í skrípahlutverki. Nú mátti búast við, að skelfmg brytist út meðal
farþeganna á hverri stundu. En úr því að ég sjálfur varð ekki einu
sinni skelkaður, þótti mér ósennilegt, að verulegt múgæði brysti
á, enda varð það ekki. Eg held helst, að „Chaplin“ einn hafi orðið
smeykur að nokkru ráði, en hann þagnaði fljótlega. Jæja, ein-
hvern geig mun þó hafa sett að sessunaut Unnar, því að hún lagði
fast að henni að fara strax á fund skipstjóra og skipa honum að
snúa við. Ekki sinnti Unnur þeim fyrirmælum og hélt fullri ró.
Hún skildi eins og hitt fólkið, að skipið hafði runnið inn í sandrif
og sat fast. Einhverjir farþeganna kunnu frá því að segja, að þetta
væri alvanalegt á Borgarfxrðinum og hættulaust, því að hér væri
ekkert nema meinlaus sandur. Eina steininn sem fundist hefur
þar í nánd, hafi Skallagrímur tekið til handargagns að lýja við járn
sitt á sínum tíma. Aðrir þóttust vita, að nú væri aðfall og skipið
myndi losna af sjálfsdáðum. Chaplin settist því aftur á pollann
sinn og Eldborgin rann út af rifinu eftir fáeinar mínútur. Við
82