Strandapósturinn - 01.06.1995, Blaðsíða 133

Fyrsta verk okkar var að draga upp drekann sem skipið lá við.
— Eftir að hafa lagað eitthvað í skipinu, voru lagðar út árar og
ferðin hafín.
Þeir voru saman á stjórnborða, faðir rninn og Finnbogi, en við
Guðmundarnir á bakborða. Sat ég í öftustu þóftu við hlið föður
míns, en þeir Guðmundur og Bogi sinn á hvorri þóftu frarnar.
Held ég að þær árar sem þeir reru á hafi verið stærri en sú sem ég
reri með. — Aralagið kunni ég, en hitt segir sig sjálft, að ég var
ekki mikill ræðari. Mun Guðmundur á Munaðarnesi hafa átt að
bæta það upp. Hann var rammur að afli og mikill ræðari. Það
rnátti líkt segja um Boga minn (en svo kölluðum við börnin í
Norðurfirði hann alla tíð, enda var hann leikfélagi okkar þó
aldursmunur væri á) — að liann var heldur linur ræðari, þó
eflaust væri verulegur munur á okkur. Ekki var mikið skrið á
skipinu. Það var stórt og þungt undir árurn. En logn var á og
bárulaust svo hvergi lóaði við stein. Gekk því ferðin hægt en
rniðaði þó í áttina.
Þegar við komurn norður undir Litla-Fell lagði örhægan kalda
ofan af landinu. Leitaði skipið þá upp í goluna. Þyngdi það
heldur róðurinn á borð okkar nafnanna. Er mér það sérstaklega í
minni að nafni minn eins og færðist allur í aukana, rillti sig örlítið
eins og hann gerði oft þegar átaka þurfti við og sagði: „Róið þið,
— ég get bætt úr.“
Heldur glæddi goluna og man ég að nafni minn endurtók
nokkrum sinnum þessi sömu orð. Og vissulega bætti hann úr svo
hinir þurftu að herða róður sinn til að héldist í horfi. Enn græddi
goluna svo þeir Guðmundur og faðir minn ákváðu að setja upp
segl til að létta ferðina og róðurinn rneðan golan gafst. Það var
heilmikið verk að seglbúa á Ofeigi. Fyrst þurfti að reisa mastrið,
síðan draga upp seglið sem fest var í þverrá efst og síðan dregið
upp með dragreipi gegnum blökk ofarlega á mastrinu. Að neðan
var beitiásinn sem var allmikið kantað erði og var skáskotið í
festingu að frarnan og síðan skautbandið að aftan, sem fært var
eftir því hvernig vindur lá í segl. Að þessu unnu þeir faðir ntinn
og Guðmundur. Voru þeir þar öllum hnútum kunnugir og höfðu
gott lag á þessu þó liðfáir væru. Að vísu hjálpaði Finnbogi, Bogi
131