Strandapósturinn - 01.06.2011, Side 68

66
Man ég að eftir sumarið, þegar höfðu verið unnir fleiri hundr-
uð staurar – þá kom djúpbáturinn og sótti framleiðsluna. En skip-
ið varð að liggja frammi á víkinni – því hafnaraðstaða fyrir svona
stórt skip var auðvitað engin. Voru þá staurarnir fluttir á árabát-
um og síðan trillum og var það kallað að „bringja fram“ – flytja
staurana milli lands og skips – og síðan var þeim handlangað upp
í skipið – þegar kom út á leguna. Var það oft mikil vinna og ekki
unnin nema gott væri í sjóinn og veður hagstætt.
Staurarnir voru síðan fluttir í kaupstað og dreift þar í sölu. Ég
man enn þegar Óli frændi rétti mér síðar rauðan hundraðkróna-
seðil sem borgun fyrir vel unnin störf við stauragerðina og var það
mikill fjársjóður í mínum augum þá. Mér fannst þetta vera óverð-
skuldað þó ég væri að snúast í kringum þá feðga við þetta – en
svona var Óli – hann var mér ætíð góður og hlýr.
Þeir feðgar áttu smíðahús, sem var við hliðina á fjósi og hlöðu
– og þar áttu þeir oft góðar stundir saman – og við strákarnir
Mikill trjáreki var í Skjaldabjarnarvík – og gaman að ganga á rekann.
Þar fannst ýmislegt nýtilegt. Sjá má tóftir fjárhúsanna lengst til vinstri og
fjær gömlu fjóstóftirnar og hlöðunnar, þar sem sprengjubrotið fór í gegn-
um – og fjærst fyrir miðju tóftir gömlu bæjarhúsanna. Lengra frá sést
Randafjall og Þúfur. Myndin er tekin 1999. Ljósm.: Bragi J. Ingibergsson