Strandapósturinn - 01.06.2014, Qupperneq 117

115
Aftanmálsgreinar
1 Ferðabók Eggerts Ólafssonar og Bjarna Pálssonar 1. Steindór Steindórsson ís lensk aði
(Reykjavík: Bókaútgáfan Örn og Örlygur 1974), bls. 289.
2 Um þann flokk heimilda og arfaskipti almennt, sjá: Már Jónsson, „Skiptabækur
og dánarbú. Lagalegar forsendur og varðveisla“, Saga 50:1 (vor 2012), bls. 80–105.
3 Sjá til dæmis: Bergsveinn Skúlason, Áratog. Þættir úr atvinnusögu Breiðafjarðar
(Reykja vík: Prentsmiðjan Leiftur 1970), bls. 265–275; Guðmundur Guðmunds-
son, „Hákarlaróður á Ströndum“, Strandapósturinn 34 (2001), bls. 54–61; Guð-
mundur Ólafsson, „Hákarlaveiði og vetrarlegur á Skagafirði 1880–1890 eftir frá-
sögn Sveins Magnússonar frá Ketu“, Skagfirðingabók 17 (1988), bls. 43–56; Halldór
Guðmundsson, „Á hákarlamiðum. Frásögn úr lífi alþýðunnar“, Réttur 29 (1944),
bls. 158–176; Helgi Laxdal, „Hákarla-Jörundur“, Víkingur 72 (2010), bls. 16–20,
24–30; Ingi Karl Jóhannesson, „Hákarlaveiðar á Ströndum“, Strandapóst urinn 26
(1992), bls. 51–69; Jóhann Hjaltason, „Hákarlaveiðar á Ströndum“, Eimreiðin 45:3
(1939), bls. 257–267, endurprentað í Íslenskir sagnaþættir 2. Gunnar S. Þorleifsson
safnaði (Reykjavík: Bókaútgáfan Hildur 1983), bls. 42–51; Pétur Jónsson, Stranda­
mannabók (Reykjavík: Ísafoldarprentsmiðja 1947), bls. 109–146; Sigfús M. Johnsen,
„Hákarlaveiðar í Vestmannaeyjum fyrrum“, Andvari 57 (1932), bls. 91–95; Sveinn
Guðmundsson, „Hákarlaveiðar á Ströndum“, Gestur. Íslenskur fróðleikur gamall og
nýr 2. Gils Guðmundsson safnaði (Reykjavík: Iðunn 1985), bls. 135–142; Theódór
Friðriksson, Hákarlalegur og hákarlamenn (Reykjavík: Menningarsjóður 1933). Fræði-
leg umfjöllun um hákarlaveiðar á fyrri tíð er ekki mikil að vöxtum og má einkum
nefna stórvirki Lúðvíks Kristjánssonar um íslenska sjávarhætti, sem vitnað verður
til hér á eftir; sjá einnig: Jón Þ. Þór, „Hákarlaveiðar Eyfirðinga á síðari hluta 19.
aldar“, Ægir 74 (1981), bls. 418–431, 490–499, 536–554; sami, „Há karlinn og
endur reisn íslensks efnahagslífs á 19. öld“, Ársrit Sögufélags Ísfirðinga 43 (2003),
bls. 277–283; Jóhann Tómasson, „Þróun hákarla útgerðar við Norðurland“, Sigl­
firðingabók 1 (1975), bls. 47–71; Lbs-Hbs. Þorsteinn Hjaltason, Frá hákarli til síld-
ar. Atvinnu- og búsetuþróun í Árneshreppi á Ströndum 1850–1950. BA-ritgerð í
sagn fræði við Háskóla Íslands 2009, bls. 9–15.
4 Manntal á Íslandi 1801. Suðuramt (Reykjavík: Ættfræðifélagið 1978), bls. 28, 37; Vef.
Gagnagrunnurinn Íslendingabók á slóðinni islendingabok.is.
5 Manntal á Íslandi 1816 (Akureyri og Reykjavík: Ættfræðifélagið 1947–1974), bls. 740;
Gísli Konráðsson, Strandamanna saga. Jón Guðnason gaf út (Reykjavík: Iðunn
1947), bls. 186–187, 192. Dómabækur eru ekki til úr Skaftafellssýslu árin 1804–
1819 og ekki hægt að komast að því hvort Jón hafi verið borinn þjófn aði opinber-
lega. Jón og Halldóra voru farin úr Kirkjubæjarklaustursókn þegar séra Bergur
Jónsson gekk frá sálnaregistri 25. janúar 1805. Þá (og næstu árin) bjuggu á Segl-
búðum Sverrir Eiríksson, faðir Jóns, og seinni kona hans Sigríður Salómons dóttir
ásamt fjórum sonum, þar á meðal Eiríki sem kemur við sögu síðar í þessari grein;
sjá: Þjóðskjalasafn Íslands (ÞÍ). Kirknasafn. Kirkjubæjarklaustur BC 2. Sóknar-
mannatal 1805–1821, bls. 11–12. Jóns er hvergi getið í sálnaregistri Árnes sóknar
árin 1806–1815, sjá: Kirknasafn. Árnes BC 2. Sóknarmannatal 1796–1833, bls.
168–284.
6 ÞÍ. Sýsluskjalasafn. Strandasýsla C/1, 1. Bréfabók 1821–1827, bls. 292 (nr. 328);
Strandasýsla A/1, 1. Bréfadagbók 1821–1831, bls. 121 (nr. 342).
7 ÞÍ. Sýsluskjalasafn. Strandasýsla A/1, 1. Bréfadagbók 1821–1831, bls. 126 (nr. 464).