Sjálfsbjörg - 01.07.1972, Blaðsíða 3

Ritnefnd:
ÓLÖF RÍKARÐSDÓTTIR (ÁBM.)
PÁLÍNA SNORRADÓTTIR
INGIBJÖRG MAGNÚSDÓTTIR
DAGUR BRYNJÚLFSSON
14. ÁRGANGUR 1972 HEIÐRÚN STEINGRlMSDÓTTIR
Útgefandi: SJÁLFSBJÖRG - landssamband fatlaðra
SJÁLFSBJORG
f---------------------^
MAGNÚS TORFI ÓLAFSSON,
MENNTAMÁLARÁÐHERRA:
Heill
einstaklingsins
og hagur heild-
arinnar
Þess gerist ekki þörf að fara orðum um
þýðinguna, sem tilvera og starf Sjálfs-
bjargar hefur fyrir félagsmenn samtak-
anna. Hins vegar viil mönnum sjást yfir,
hversu merku og nauðsynlegu hlutverki
slíkur félagsskapur gegnir í samfélaginu.
Sá veit gerzt, sem reynir, og það hefur
sýnt sig bæði hérlendis og annars staðar,
að úrræði og ráðstafanir, sem í senn eru
mikil liagsmunamál þess hóps, sem býr við
skerta starfsorku og sannkölluð þjóðþrifa-
mál í þágu alls þjóðfélagsins, vilja sitja
á hakanum, sé ekki rækilega á möguleik-
ana bent og ábendingunum fvlgt eftir með
samtakamætti þeirra, sem hljóta, vegna
eigin aðstæðna, að hafa til að bera ríkast-
an skilning og mestan áhuga. Stöðugt starf
þarf til að vinna bug á tregðu hins full-
fríska meirihluta að gera sér grein fyrir,
hvað aðhafast má í því skyni að gera jafn
sjálfbjarga og unnt er, þá sem búa við
skerta líkamsorku eða hafa ekki full not-
skynfæranna. Slík tregða á ógjarnan ræt-
ur að rekja til viljaleysis, heldur vand-
kvæðanna, sem á því eru að gera sér grein
fyrir allt öðrum lífsskilyrðum og þörfum,
en fólk flest á að venjast.
SJÁLFSRJÖRfí 3