Sjálfsbjörg - 01.07.1972, Síða 16

KRISTJÁN FRÁ DJÚPALÆK:
Styrjöldin
við
flóna
TEIKNINGAR: RAGNAR LÁR.
Ég er hættur að trúa á frið. Það verð-
ur alltaf barizt. Lífið er nú einu sinni
svona. Svei mér, svei mér. Þó að Rússinn
fari ekki í Ameríkumanninn, þá fer hann
í hinn. Hvítir berjast við svarta, gulir við
rauða. Þjóðir berjast hver við aðra og inn-
byrðis. Hinn sterki drepur hinn veika. Dýr
berjast, fjölskyldur berjast, jafnvel jurt-
irnar eiga í togstreitu. Þannig er það,
bræður. Því miður. Já, því miður.
Og þó maðurinn væri einn síns liðs á
stökum kletti í hafinu, myndi fjandinn
senda á hann eitthvert skorkvikindi til
að ræna hann friði. Það verður alltaf
stríð.
Þegar konan mín var farin í sveit með
krakkana, fór mig að dreyma frið. Það
leit vissulega vel út. Það var eins og heil
herdeild hefði verið send til fyrri stöðva.
Ró og næði í íbúðinni. Friðarhorfur. En
Adam var ekki lengi í henni Paradís.
Nei, ónei.
Ég bjó mig vel undir friðinn þetta fyrsta
kvöld. Tók til í allri íbúðinni. Faldi vand-
lega allt, sem minnti á fyrri orustuvöll.
Svo kom ég mér vel fyrir í bólinu. Með
pípu og tókbak og ofurlitla lögg í glasi
á náttborðinu, já, og pott undir rúminu,
því að ég ætlaði að hvílast og vera í ró.
Lesa. — Ég hafði safnað stafla af ólesn-
um Mogga við stokkinn, þeim blöðum, sem
krakkarnir höfðu ekki tætt sundur. Þar
var líka ritið Satt, Vikan, Heima er bezt
og hvað það heitir allt, sem fólkið les.
Og mér leið svo vel. Ég var undir frið bú-
inn. Trúði á friðsæla tíð. En — stund er
ei löng milli stríða. — ■— Ég varð fyrir
óvæntri árás, og friðspillir þessi var óvenju
aðgangsharður. Það var flóin.
16 SJÁLFSBJÖRG