Sjálfsbjörg - 01.07.1972, Síða 19

hafsjó eitraðra lofttegunda? En óvissan
nagaði. Ef nú þrátt fyrir allt, að hún væri
lifandi. Hvað þá? Og svarinu laust niður.
Ég kveiki í húsinu og brenni það allt til
grunna. Og það gerði ég.
Ég settist enn út á lóðina mína og horfði
á reykinn frá brennandi húsinu mínu
stíga til lofts. Einlægt þóttist ég sjá flóna
svífa út úr kafinu, en það voru sótflyks-
ur einar. Og í bálinu sveif hún fyrir augu
mér sem glákomskuggar í blinds manns
auga.
Húsið brann fljótt og hrundi saman.
Ég táraðist dálítið upp á trygginguna.
Þó var brjóst mitt nú fullt af sigurgleði.
Að vísu var þessi sigur dýr. En hefur
nokkur sigrað nokkuð, án þess að tapa
öllu?
— Að morgni kæmi frúin heim úr frí-
inu. Og þegar ég hafði kysst hana vel-
komna hjá ferðaskrifstofunni, tjáði ég
henni, að heimkoman myndi því miður
ekki færa henni fögnuðinn óblandinn. —
Hún spurði strax, hvað væri um að vera.
Er það kannske kvensa? Ég sagði bara
eins og satt var: Það — það er fló í íbúð-
inni. Mér fannst ekki viðeigandi að grobba
af afrekum mínum að sinni.
Það ætti nú að vera hægt að ráða bót
á því, sagði konan mín og vatt sér inn í
apótekið. Hún kom út aftur með stóra
sprautu í hendi, fulla af skordýraeitri:
Nú úðum við bara íbúðina með þessu, vin-
urinn, sagði hún. — Og þó, bætti hún við,
þess þarf ekki. Flóin er þarna, þarna á
nefbroddinum á þér.
Og þar með pusaði hún framan í mig
fullri sprautu af eitrinu, þessum þá líka
þokka.
Og satt var orðið — þarna lá flóin.
SJÁLFSBJÖRG 19