Lindin - 03.11.1943, Qupperneq 4

- 4
86
Sköramu eftir dögun næsta dag, sáum viÖ flugvél nálgast. Viö kölluöum
og veifuöum. Flugvélin fór sína leiÖ í um þaö bil 3ja mílna fjarlægÖ án
þess aÖ sjá okkur. Ef viö höfum ekki grátiö, þá var þaö aöeins vegna
Þess, aÖ viÖ áttum ekki nógu^mikið vatnsmagn til^þeirra hluta.
AÖ morgni 20. dagsins hjó Cherry sinn gúmmílSát úr tengslum viö okkur
hina og hélt því fram, aö meiri líkindi væru til, aÖ einhver bátanna sæist
ef þeir væru dreiföir um stórt svæöi. Þetta leit út fyrir aÖ vera skynsam-
legt, svo aö ég leysti mína taug líka. MeÖ mér í báti voru þeir Detugelin
og Staff Sergeent Reynolds, sem veriö haföi loftskeytamaÖur okkar.
í dögun 21. dags vakti Detugelin mig. "Jim'1 sagÖi^hann, ,fÞaö getur veriö
aÖ þaÖ seu hillingsr,^en mér sýnist nú samt, aÖ ég sjái^eitthvað.*
1 um ]paö bil 12 mílna fjarlægö frá okkur sáum viö pálmatré. Hinir bát-
arnir tveir voru hvergi sýnilegir. ViÖ létum út aluminium árarnar okkar
og rérum í 7£ klst. Á þessum klukkutímum uppliföi ég síöara kraftaverkiö
af þessum tí'eimip. ÞaÖ sem ég afkastaöi þegar ég brauzt til lands, gat
ekki hafa skeÖ án guÖlegrar hjálpar.
Bátsfélagar mínir voru hörmuiega ásig komnir. Detugelin hvíldi mig
viÖ róöurinn, en hann var svo lasburöa aö hann gat ekki haldiÖ út nema
fáeinar mínútur í einu. Reynalds lá niöri í bátnum og augun í honum voru
sokkin inn í höfuÖiÖ og hann leit út sem dauöur væri.
Þegar viÖ áttum skammt ófariö til lands, náöi andstæÖur straumur tökum
á Kkkaac bátnum og bar okkur frá landi á nýjan leik. Ég hrópaÖi til Guös
Um aö hann gæfi mér nýjan mátt. Hálfri stundu síöar var þaö bersýnilegt,
aÖ ég var aö þokast á móti straumnum. En þá kom annaö til sögunnar. Bylur
skall á okkur, sem huldi eyjuna sjónum okkar. Ég hrópaÖi: “Guö yfirgef þú
okkur ekki á þessari stundu’*
ÞaÖ geröi hann heldur ekki. í loka atrennunni til rifsins svignuÖu
árarnar af átakinu móti öldunum. En þaÖ var ekki Jim Vt/hittaker, sem beygöi
Þser. Eg^átti ekki til þann mátt, sem heföi getað beygt títuprjón. Mér
fannst é^ ekkert reyna á mig, þaö var eins og árarnar störfuöu sjálfar og
hendur minar fylgdust aöeins eftir hreyfingum þeirra, þaÖ voru aðrar hendur
en mínar á þessum árum.
í dag^þegar ég er búinn aÖ ná mér til fulls,^ myndi ég hika viö, ef ég
astti aö róa þennan spöl. Samt sem áöur tókst mér, máttvana eftir þriggja
vikna hungur, þorsta og veÖurbarning, að afreka þaö, s em reynt heföi a
fullhraustan mann.
Loksins komumst viÖ á rifiö, þumlung fyrir þiomlung drógum viÖ gúmmi-
bátinn yfir rifiö og inn í lygntjörnina. Klukkan 2 eh á 21. degi var
í>að sem viö náöum landi. Okkur var borgið.
Jafnskjótt og viö stigum á land, krupum viÖ niöur og vegsömuðum GuÖ
fyrir björgunina.
Þessa sögu hefi ég sagt jafnoft og ég hefi átt kost á, flugvélasmiðum,
járnsmiÖum og skipasmiðum - söguna uin bátana og um þaö, hvernig ég fann
Guð minn á þessum ægilegu dögum. Eg ætla mér aö segja hana eins oft og ég
lifi. Hún er um stærsta viðburöinn er skeÖ getur í lífi manns. Hún ar stór-
fenglegasta sagan sem nokkur maður getur sagt.
MThe Readers Digest"