Alþýðublaðið - 02.09.1925, Blaðsíða 3
1
Ungur sjómaður segir trá
Rússlandl.
Ungur sjómafiur, sem nýlega er s
kominn heim til Noregs, heflr
skrifaö eftirfarandi frásögn:
»Ég lofaÖi ykkur áður en ég fór
aÖ skrifa eitthvaö um Rússland,
og nú vil óg efna þa? loforö mitt.
Heilan mánuÖ lágum viö í !
Odessa vegna ías, sem lokaöi
höfninni Viö vorum glaöir, því aö
nú fengum viö tækifæri til að
hvila okkur eftir sjóvolkiö. Fyrsti
maöuiinn, sem kom út í skipiö til
okkar og gaf sig á tal við skips-
höfnina, var ritari sjómannasam- i
bandsdeildarinnar, og tilkynti hann
okkur, aÖ við værum boönir til
samkomuheimilis sjómannasam-
bandsins næsta kvöld, þvf aö þar
átti aö verða samkoma, kaffl-
drykkja, hljóöfærasláttui og söngur.
Ég tók hann tali og spurði hann
um ástandiö. Hann svaraöi mér,
að ástandið væri hið bezta. —
»Hvernig er ástatt um atvinnu-
vegina?< spyr ég. »Þeir eru í góðu
hbifl Allir vinna. Hið eina, sem
okkur vantar nokkuö tilfinnaclega,
er klæðnaöur. Viö höfum ekki
enn þá getað komið klæðaverk-
smiöjunum í gott horf, en það er
áreiðanlegt, að innan skamms
tíma kemst alt í gott lag.<
Um kvöldiö, þegar viö vorum
á leið til samkomunnar, spyr ég
félaga minn, hvort viÖ eigum ekki
að fara, inn í kaffihús og fá okkur
kafflbolla. Hann var til í það. Við
báðum þjóninn um eitthvaö á
enssku, en hann skildi ekki. Þá
tókum við eítir manni, sem sat
úti viö gluggann, og stóð hann
upp, gekk fram okkur til hjáipar
og talaði við þjóninn. svo að við
fengum þaö, sem við vildum.
Sneri hinn ókunni maður sér því J
næst &ö okkur og byrjaði að tala
við okkur á frönsku, en hána
skildum við ekki og báðum hann
að ta!a ensku. Hið fyrsta, sem
hann spurði um, var, frá hvaða
landi við værum, og leystum við
úr því. Ég spurði, hvaöa atvinnu
hann hefði haft áður. »Ég verzlaði
með innfluttar vörur,< svaraði
hann.
»Hvaða atvinnu haflð þór nú?<
»Ég vinn við fermingu og af-
fermingu skipa við höfninax
»Hvernig likar yður hinn nýi
starfl?<
»J»ja. Hann er nokkuð erflður,
en það er nú elnu sinni bvo hór
í ráðstjórnar-Rússlandi, að ailir
verð^ að vinna, ef þeir á annað
borð vilja lifa.<
»Já, en þegar þór eruð orðinn
svo gamall, af þér getið ekki
unnið ?<,
»£á sér ráðatjórnin okkur fyrir
öllum nauðsynjum okkar.<
Ég spyr, hvort auðvaldið nái
nokkurn tíraa völdum aftur.
»Nei; það hefir þegar lifað sína
beztu daga,< sagði hann og
kvaddi, — (Frh.)
Hvað þart til langlífis?
102 ára gamall maður í Eng-
landi, J. C. Weld að nafni, elzti
maður í smábæ þeim, er hann á
heima í, var spurður, hvað þyrfti
að gera til þess að ná svo háum
aldri. »Að gæta hófs í öllu. Um
fram alt að eta ekki of mikið<,
var svarið. Maður þessi heflr enn
þá fult minni, íylgist vel með og
les blöðin daglega. En þegar hann
var rúmlega hálfsextugur, varð
,hann slæmur fyrir hjartanu, og
var honum þá sagt, að hann
myndi lifa hálfan mánuð, en
heldur heflr tognað úr þeirn hálfa
mánuði.
Nýjar tramfarir í tluglist,
Alt af beragí nýjar oj? nýjar
fregnir af framförum í fluglist,
Nýlcga hafa verlð smíðaðar í
Englandl flugur fyrir 30 farþega
og fjóra stýrimenn, og eru þær
ætlaðar til flngíerða tillndlands.
Eru þær með meid þægindum
fyrir farþega en nokkrar aðrar
flugur, som enn háfa verið smíð
aðar. Ný gerð af flugum að öilu
leyti úr málmi hefir og nýlega
verið reynd í Noxwlch í Englandi.
Mestum tiðindum sætir þó ®nn
nýrri vélflugugerð, s»m kunnur
flugfræðlngur, J. G. Navarro,
skýrðl frá í byrjua fyrra mánaðar.
Á hún að taka 150 farþega. og
er gert ráð fyrir, að hún kosti
150 000 sterlingspunda. 450 h@st~
afla vél verður í þesa»ri tröil-
auknu vélflugu.
Navarro þessi heflr í hyggju
að smíða slfka flugn tll ferða yfir
Atlandshafið og hefir vadð að
reyna að fá auðmenn i Lundún-
um og New York tll að leggja
fram 2 000 000 sterllngspunda
höfuðstól tii þess áð koma þvf
fyrirtækl í framkvæmd.
Næturlaðknir í nótt er Halldór
Hansen, Mlðstræti 10, sími 256.
Edgar Rice Burroughs: Viltf Tarzan.
BVið komumst ekki langt“, mælti Berta. „Það væri
kraftaverk, ef við kæmumst nokkuð Aleiðia vopnlaus.“
„Við erum ekki vopnlaus“, svaraði Bretinn. „Eg hefi
hér auka-skambyssu, sem fantarnir fundu ekki.“ Hann
opnaði sætiö og tók þar upp úr marghleypu.
Berta Kircher hallaði sér aftur á bak i sætinu og hló
hálf-tryllingslega. „Þessi baunabyssa!" hrópaði hún.
„Hvaða gagn skyldi hún gera nema æsa villidýr, er
réðist á þig?“
Smith-Oldwick varð hálfvandræðalegur. „En vopn er
það samt; það verðurðu að játa. Og mann gæti óg
drepið með henni.“
„Jú, ef þú hittir hann,“ mælti stúlkan, „ef hún þá
sprengdi. Satt að segja trúi óg ekki á þessa tegund.
Ég hefi notað hana.“
„0, jæja,“ sagöi hann glettnislega; „góð byssa væri
auðvitað betri, einkum ef við rækjumst á fil hérna á
eyöimörkinni.“
„Fyrirgefðu!“ mælti hún; „ég ætlaöi ekki að vera
illkvittin, en þetta óhapp kippir upp siðasta stráinu.
Mér finst ég hafa þolað alt það, sem mér er unt. Þótt
ég væri fús til þess að láta lífið fyrir föðurlandið, datt
mér ekki i hug, að dauðastrið mitt yrði svo langvint,
þvi að satt að segja hefi ég verið að deyja siðustu
vikurnar.“
„Hvað áttu við?“ hröpaði hann. „Hvað áttn við með
þessu? Þú ert ekki að deyja. Þaö er ekkert að þér.“
Kaupið Tai’iaD-fiiöguvnar!