Alþýðublaðið - 03.09.1925, Blaðsíða 3

KE»YBtfB.E«II»
I
verður að þola dýrtíð ár eftlr ár
elna og á verstu haUærlstfmuna
þrátt íyrlr atorku sfna og ör-
lætl náttúrunnar.
FJármálaráðherrann,
Jón Þorláksion, ræður Iög-um
samkvæmt mestu um yfirstjórn
fjármálanna, þ. e. ríklssjófl, seðla-
útgáfu og bankastartsemi. Það
er þvl hann, sem ber ábyrgð á
þvf, sem fram fer ( þessnm efn-
um. Það er hann, sem þessir
örfáu, útlendu og innlendu meun
hafa beygt að vlid til þessa.
Það var vegna þeirra, sem hann
stöðvaði gengishsekkunina í fyrra
með þvf að hella seðlaflóðinu
yfir þjóðina.
Lætur hann beygja slg enn?
Stöðvast hækkun ísleozku krón-
unnar enn? Eða fær aimennings-
álitlð nú knúð fram áframhald-
andi eðlilega hækknn?
Þvf verður reynslan að
svara. (Frh.)
H*
Fáein minningarorð
nm húsfrú Astríði Jensdúttar,
Hafnarflrði.
t>aö eru aö eins rúmlega tvð ár,
siðan ég fyrst kom á heimili þeirra
Ástríöar og DavíÖs í Hafnarflröi,
og þó flnst mór ég hafa veriÖ þar
vel kunnugur. Þaö er sagt, aö
>glögt só gestsaugaö<, og því eru
þaö ekki lítil meömæli, þegar öll-
um gestum, sem heimili sækja
heim, ber saman um, að þaö só
gott, og flnst þeir jafnvel vera
komnir heim, er Þeir koma þar.
Slíkum viötðkum átti maður að
fagna hjá Ástríði heitinni og manni
hennar, og það eru ekki að eins
gestir, sem svo segja. Fjöldi ná-
gtannanna hefir sagt mér það
sama, sem ég og aðrir, sem oft-
ast komum þar af utanbæjar-
mCnnum, álitum af okkar við-
kynningu. Það er viðurkeut, að
það sé fyrst og fremst konan, sem
skapi heimilið Hennar verk hafa
mest að segja þar. Hennar fr^m-
ganga heflr mestu þýðinguna fyrir
heimamenn og gesti.
Eins og kunnugir vita, var oft
gestkvæmt hjá þeim hjónum,
Ástriði og Davíð Kristjánssyni.
Davíð er einn af ötuiustu starfs-
mðnnum alþýðuhreyflngarinnar í
Hafnarflrði og þvi oft sóttur heim
og margir fundir haldnir þar, og
alt af var þar jafngott að koma,
hvað margt manna sem þar var.
Hvað mikið ónæði sem af því
leiddi, hitti maður alt af húsmóð-
urina rólega og b osandi. Hið eina,
er hefði kunnað að skyggja á
ánægjuna, var það, ef eiginmað-
urinn sætti óverðskuiduðu aðkasti
fyrir störf sín í almenna þágu.
Ekki er svo að skilja, að maður
heyrði það. Maður gat að eins séð,
að sú tilflnniDg brauzt fram íenn
meiri umhyggju fyrir því, að
heima liði þó húnbóndanum vel;
þar gæti hann notið hvíldar og
gleði; þar gæti hann notið hitma
fögru hugsjóna og safnað nýjum
kröftum til að vinna fyrir þær.
Ástriður var svo skynsöm og
þroskuð, að hún sá, að ekki þýðir í
að æðrast, þótt ekki gangi alt að
óskum, — sá, að alt þyrfti sinn '
tima, og að sannieikur og réttlæti
sigraði þó um síðir því væri
sjálfsagt að þreytast ekki að vinna
fyrir góð málefni, og englnn mætti
HHmmjamsHaEHH
Hvers vepa að nota
fitlenda dðsamjólk,
þegar „Mjallar“-mjólkin
fæst alls staðar?
Athugið vel!
Hcelns kristalssápa er seid í
lausri vigt og sterkum, góð»
um járnfötum, io kg, 5 kg.
og 2V2 kg. Þer getið ekki
teugið bstri krlstalssápu, og
það bezta er ætíð ódýrast.
telja það eftir sór, þótt við og við
væru verkin misskilin og hart á
móti barist. Um það eitt væri að
gera að halda áfram baráttunni;
þá væri sigurinn vís.
Þótt óg yiði þess var, að Ást-
ríður hugsaði á þessa leið, þá bar
ekki mikið á því, Hún var eins
og svo margar góðar alþýðukonur
fremur dul og talaði ekki mikið
um sínar skoðanir og þvi síður
um annara. Aldrei heyrði óg hana
hallmæla nokkurri manneskju,
ekki einu sinni þeim, er henni
fanst ósanngjarnastir í garð þess,
er henni var kærast. Ég hygg, að
hennar mesta ánægja hafi verið
að hugsa um heimilið, hugsa um
að láta sínum nánustu liða þar
vel, ala börnin vel upp, enda gat
hún með gleði notið góðs árang-
urs af starfl sínu. Hún studdi
mann sinn með umhyggju og
Edgar Riee Burroughs: Vilti Tarzan.
„Ónei, ekki beinlinis,“ svaraði hún; „við það átti ég
ekki. En óg átti við það, að þegar svarti foringinn,
Usanga, og hermenn hans tóku mig og fluttu mig inn
i landið, var dauðadómur minn kveðinn upp. Stundum
heíir mér fundist ég geta vænt Jinunar. Stundum hefi
ég vonað, að ég yrði alveg náðuð, en i djúpi sálar
minnar hefi óg alt af vitað, að ég kæmist aldrei framar
til siðmenningarinnar. Ég hefi unnið landi minu eftir
mætti, þótt ekki hafi ég mikla áorkað. Nú óska óg þess
eins, að dauðadóminum verði i snq,tri fufinægt. Ég vil
ekki biða !engur og verða fyrir stöðugum skelfingum
og vonsvikum. Jafnvel likamlegar pyndingar væru betri
en það, sem ég hefi liðið. Ég efast ekki um, að þú heldur
mig vera hugprúða, en skelfing min hefir sannarlega
verið ógurleg. Á næturnar hræðist ég villidýriu svo
mjög, að óg kenni beinlínis sársauka. Ég finn, að þau
læsa i mig klónum og naga bein min; — þetta stendur
eins ijóslifandi fyrir mér og ég yrði beinlinis fyrir þvi.
Ég efast um, að þú skiljir mig; — karlmenn eru svo
ólikir kvenfólki.“
„Jú,“ svaraði hann; „ég held, að ég geti skilið þig,
og einmitt þess vegna dáðist ég enn meira að hugrekki
þinni. Það reynir litt á hugrekki, þar sem engin ótti er
fyrir. Barn gæti farið inn i Ijónsbæli, en það þyrfti
djarfan mann til þess aö sækja það þangað."
„Þakka þér fyrir,“ sagði hún, „en óg er þó ekki hug-
rökk og fyrirvevð mig fyrir að taka ekki meira tiliit
til tilfinninga þinna. Ég ætla að reyna að stilia mig. Ég
skal hjálpa þór það, sem ég get, ef þú segir, hvað ég
á að gera.“