Alþýðublaðið - 04.09.1925, Blaðsíða 3
MO»'S BXSU.VMLBIB
$
gtA8a nd { ár. I>oH þ»lr ekkl
genglshækkun nú, þola þeir hana
aldrai.
BankarnirgetaKka. elnsogsýnt
hcfir verlð fram á hér i blaðinu,
létt undir með atvinnnrekendum
með því að lækka vextina. SKk
vaxtalækkun verður þelm auð-
veld, ef þelr hætta að eyða
mörgum hundruðam þúiuada ár-
Iega f það að halda krónuunl
niðri, en fá f þesa stað á þurru
landl mllljónagróða á verðiækk
un erlendra skulda við fram-
haldandi hækkun íslenzku krón-
unnar.
Hvert sem litið er, bendir alt
tll hins aama. Nú á krónan að
halda áfram að hækka; nú er
hentugastl tfminn til gengia-
hækkunar. (Frh.)
Ymprað á kauplækkun.
Þaí mátti ab visu búast viö
því, aö ymprað yrði á kauplækk-
un, ef íslenzkir peningar hækkuðu
að mun, en ótrúlegt var, að til þeas
kæmf fyrr en hækkunarinnar sæi
stað í lækkuðu verðlagi. Þó hefir
>Dagblaðið< ekki getað beðið þess,
því að þegar í gær talar það utan
^ að því, aí kaup verði að lækka
vegna hækkunar krónunnar. Þetta
or býsna fljótt af stað farið, því
að eíðustu breytingar á vöruverði
hafa yflrleitt farið í hækkunarátt-
ina. Blaðið gerir að vísu kröfu til
þess, að vöruverð lækki. sem sjálf-
sagt er, en hitt hefði það getað
geymt sór, að minsta kosti þangað
til, að vöruverð haíði lækkað.
Annars er það merkilegt, að blað,
sem þykist vera >ópólitiskt«, skuli
veiða á undan flokksblöðum at-
vlnnurekendastóttarinnar í því að
vilja ganga á hagsmuni alþýðu-
stóttarinnar, en það mun ekki
þykjast vita, að saupgjaidsmál eru
>pólitisk« og þtíð meira að segja
einna >pólitiskust« af öllum við-
skiftamálum, þar sem þjóðin skift-
ist í stéttir um þau.
Um það tjáir ekki að fást í
sjálfu sór, þótt ummæli í kaup-
lækkunarátt komi fram, en alþýða
verður að vera á verði gegn öllu
Blíku. Hún þarf ekki að láta neitt
slíkt komast í framkvæmd fyrr en
henni sjálfri líkai, ef hún gætir
þess að efla samtök sín sér til
varnar. Ef allir, sem vinna fyrir
kaup, halda nógu fast saman um
það, geta þeir sjálflr ákveðið, hvað
kaupið skuli vera, og á því hafa
þeir lika fulian rétt
2. sept.
Verkamaður.
„Margur leyfir sér um opnar
dyr inn að ganga.“
Óboðinn gestur kom fyrlr
stuttu að opnum framdyrum á
húsl einu í MU’ord í Engiandi.
Hann gekki iun og hafði þaðan
á burt með sér 45 sterlingspunda
vlrði f skartgripum. Húsráðendur
höfðu gengið út að tína ávexti
{ garðinum og voru einar t(u
mínútur úti.
Ungur sjömaður segir frá
Rússlandi,
(Prh.)
Meðan við dvöldum í Odessa, dó
Lenin >og var graflnn*. 6 daga
syrgði fólkið, Sama dag. sem
greftrunin fór íram, hætti öll
vinna um alt Rússland kl. 3. A
slaginu kl. 3 var skotið frá öllum
varnarvirkjum. — ÖU skip blóau.
Það voru minst 70—80 skip allra
þjóða á höfnmni. A þeim öllum
var íáni í hálfa stöng alla 6 dag-
ana. Það gerði skipstjóra okkar
gramt í geði, sem var hvort
tveggja í senn, skipseigandi og
Bkipstjóri, en hann varð nauðugur
að gera hið sama og aðrú; ann-
ara hefði hann ekki fengið farm í
skiplð.
Ég skal segja hór frá litlu at-
viki, rem ég heyrði um.
Italskur skipstjóri á höfninni í
Odessa neitabi skipBhöfninni um
peninga, og skipshöfnin neitaði að
vinna, á meðan hún fengi ekki
sitt ákveðna kaup. Ósamkomu-
lagið gekk svo langt. að skips-
höfDÍn var send til Moskva og
þaðan allá leið til ættlands síns.
Ókeypis ferðir og alt, sem hún
þuifti með , á Ieiðinni fekk hún
hjá stjórninni En skipstjóri sat
eftir með sárt ennið
Ég spurði hafnarstjóra, fyrrver-
andi kyndara, hve margar smá-
lestir útflutningurinn á korni væri.
>Já«, segir hann, >2 milljónir
smálesta héðan frá Odessa, og
mikið höfum við af kornbirgðum«.
(Frh)
Edgar Rice Burroughs: Vlltl Tarzan.
„Fyrst þarf ég að ihuga, hve vólin er biluð, og siðan
ræðum við um, hvað gera skal.“
Smith-Oldvick vann i tvo daga að þvi að gera við
vélina, þótt hann frá upphafl víbsí, að það væri árang-
urslaust. Loksins sagði hann Bertu, hvernig komið
var.
»Ég vissi það,“ sagði hún, „en ég held, að ég hafl
hugsað likt og þú, að ekki væri verra að eyöa timan-
um á þennan hátt en reyna til þess að komast til baka
i skóginn, sem við yfirgáfum, eða halda áfram til strandar.
Hvort tveggja væri þýðingarlaust. Við vitum bæði, að
ekki væri hægt að komast gangandi til Tangabrautar-
innar. Við myndum farast úr hungri og þorsta, og i
skóginum yrðum við villidýrum að bráö.“
„Getum við þá alveg eins beðið dauðans hór eins og
að eyða kröftum okkar i árangurslaust labb?“ spurði
Smith-Oldwick.
sNei; svo vil ég eigi gefast upp. Ég átti við það, að
gagnslaust væri að leita til þessara staða, þar sem
vitanlega er hvorki fæða né drykkur, svo réttast væri að
leita i nýja átt, Einhvers staðar er vatn, og líklegt tel
ég, aö við flnnum það, ef við höldum niður gjána. Við
höfum mat og drykk i nokkra daga, og líkægt er, að
við veröum komin 1 frjósamt land hór sunnan við, áður
en sá forði er uppétinn. Þegar Usanga fór með mig i
Wamabó-land, fór hann sunnarlega og um frjósamt
land. Á villidýr rákumst við ekki fyrr en kom að ferða-
lokum. Það er þvi ekki útiÍDkað, að við komumst til
sjávar, ef viö komumst i frjósama landíð hér suöur af.“
Maðurinn hristi höfuðið. ,Við getum reynt það. Ég
hefi enga löngun til að biða hér dauða mins.“
Smith-Oldwiek hallaðist upp að vélinni og horfði
niður fyrir fætur sér. Stúlkan horfði suður eftir gjánni
Alt i einu greip hún i handlegg hans.
,skol“ hvislaði hún,
Kaupld Tarzatt-sögurnapl