Alþýðublaðið - 14.09.1925, Blaðsíða 3

XEnPVBV9BEKBI!$
s
feagn þ@ir knóið fram viðurkena-
Isgu á þvl, að framloiðsluaðterðir
námueigenda v»ru orðnar úr-
eltar, og með þvi hrucdtð fram
kröfum um timabœrar, verklegar
umbætur í atvinnurekitrlnum, Nú
verða námueigendur að koma
því á að reka námuvlosluna eitlr
rýjatítu tlakn, með fulibomnum
teskjum og vinnuaðferðam, og
leita sér auklns gróða á þann
hátt, því að samtök verkamanna
varna þeim að klípa hann af
framfœrslueyri þeirra,
Siíkan sigur tókst snskri al-
þýðu að vlnna án þess, ?ð tll
vsrkfalls þyrfti að koma, — með
þvi eiou að standa elnhuga sam-
an og láta ekki bilbng finna á
einum einasta einstsklingi. Svo
máttug eru samtökin, ®f heil-
steypt eru, að þau gsta með
þunga slnum einum uanið sigur
á harðanúnu og tömdu valdl.
Af þessu getut islerzk alþýða
lært, að hún getur með samtók-
um elnum eigi að eins sjálf
kveðið á um kjör sín og ktup
sitt, hftdur og bslnlinis tekið í
sínar hendnr yfirráðln í þjóðfé-
laglnn, sem henni ber að hafa,
þar sem hún er meirihlutastéít,
þótt minnihlutastétt, burgeiaar,
hafi þau um sinn einnngia vegua
þess, að þsir hafa vit á að neyta
s&mtaka og láta ekki setrj a sér
tviivar að færa sér slíkt slgur-
afl i nyt.
Nú ar föðln komin &ð alþýðu
hér. Gjæsiieg dæml um slgur-
vinningar atþýðusamtakanna i
öðrum löndum hrópa til hennar
að draga ekki lengur að neyta
þesi reginmáttar, sem ekki þarf
annað tii að öðlast en taka bróð-
urlega hötdum saman vlð stétt-
arsystkinin án greinarálits um,
hvaða verk hvert viunur.
Fram til öflugra samtaka, al-
þýða íslauds! ||.
F*jóðbankastjóii um gengis-
hækkun.
>PoIitiken< daneka fiutti 26.
júli s. I. vlðtal vlð Green, banka-
stjóra við Þjóðbankann danska
um hækkun dönsku króounnar
opp i gullvirði. Sðgir hann, að
, ©kki eé um neitt að veija í þvi
efnl; krónan megi til að hækka,
enda sé ætlsst til þes« með iög-
um; það hafi verlð vaiasamt, að
geta værl til hækkunar, meðan
krónan var 60 guiiáurar; nú geti
hún hækkað upp i rétt verð, @g
það sé vafalaust rétt, að það
verðl s@m fyrst; Dsnmöik sé í
fremstu þjóða röð m«ð að geta
náð því takmarki. Um >stýfingu<
segir hann, að ekki hafi verið
óikiíjanlegt, að ýmair œenn hafi
verið hlyntir hénni, meðan krón-
an vai 60 guiiaura virði, m nú
muni áreiðaobga fáir viija hana;
áiyktun húsmannastéttarinnar um
>stýfingu< hafi stafað af bví,
»ð húa hfcfi ekkl fengið tóm til
að hugsa málið til iuiís; skki
væri óhugsanlegt, að rétt væri,
að rfkíS veitti dáííílnn styrk
þelm, sem i kröggur kæmnst
vegna hækkunsrinoar, an vafa-
samt, að þ»ss þyrfti með.
Svona lítur einhver helztl
bankastjóri Dana á roálið, og
standa þó Danir mikiu ver að
vigi um bækkan krónunnar ©n
Stransyknr,
fínn, hvítur, 40 aurft pundið,
MeJfa smáh, 50 aura pundið.
Kanptaiagið.
Málning. Teggfððnr.
Málnlngavörur alls konar.
Penslar o. fl.
Veggfóður trá 40 áuium rúllan,
©nsk stærð,
Verðtð lágt. — Vöturnar góðar,
„MálarlnnU
Baukastræti 7. Sími 1498.
R j ó 1,
bltlnn kr. 11,50
í
Kanpféiaginn.
ðlferciðifi Mfeffisfeiafiifi
hvae3 mmtm Ptíð mncð eg
hwwirtl mmm feiál feelðl
Rúgmjöl
(dac-skt) bezt f
Kanpfðlagifli.
vér fílei dingar, sem höíum nær
50% QJ©ifi útflutnlng en inn>
flutnlng.
Idgar Rice Burroughs: Vlltl Yarzan.
hér þrir saman; það voru menn, en þjóðfiokkinn þekki
ég ekki,“
Gjáin hafði ekki breyzt að öðru leyti en þvi, aó hún
var dýpri, og gnæfðu nú barmar hennar hátt yflr höfð-
um þeirra. Viða voru hellar, sem vatn hafði unnið í
bergið fyrir ævalöngu. Skamt frá þeim var hellir.
Hvltur sandur var á gólfi hans. Tarzan benti á hann.
„Við áum hér 1 nótt,“ sagði hann.
Þegar þau höfðu snætt, benti Tarzan Bertu að fara
inn i hellinn.
„Þú sefur inni,“ sagði hann. „Við karlmennirnir sofum
hór við munnann.“
XVI. KAFLI.
NseturApáslnr
Þegar Berta snéri »ór við til þess að bjóða þeim góða
nótt, fanst henni hún sjá skugga hreyfast bak við þau,
og henni heyrðist fótatak 1 sandinum.
„Hvað er þetta?“ favislaði hún. „Það er eitthvað þarna
úti i myrkrinu.“
Já,“ svaraói Tarzan; „það er ljón. Það hefir vorið
þarna um stund. Tókstu ekki eftir þvi fyrr?“
„0! Er það ljónið okkar?“ mælti stúlkan og varp
öndinni lóttara.
„Nei,“ svaraði Tarzan; „það er annað ljón og á
veiðum.*
„Eltir það okkur?“ spurði Berta.
„JA,“ mælti Tarzan1, en Smith-Oldwick greip til
skammbyssunnar.
Tarzan sá hreyfinguna og hristi höfuðið.
„Geymdu þetta leikfang!“
Herforinginn hló vandræðalega. „Ég gat ekki að því
gert; það gerir sjálfsbjargarhvötin og annað slikt.“