Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.2012, Qupperneq 20

20 – Sjómannablaðið Víkingur
að losa síldina úr þeim og flengreif þau
um leið.
Ég man að rétt fyrir jólin vorum við
búnir með öll net sem við áttum og vor-
um stopp. Þá fór allur mannskapurinn í
landlegu að sortera skástu netin úr hrúg-
unni og rimpa saman götin. Þannig feng-
um við á milli 40 og 50 net um borð og
rerum með þau. Ég man að þetta var á
afmælisdaginn minn 22. desember.
Við lögðum seint um kvöldið austur á
Selvogsbanka. Það var að byrja að bræla
af sunnan, en það voru mjög góðar lóðn-
ingar. Við létum liggja stutt. Við vorum
ný byrjaðir að draga, þá var allt orðið
krökkt af háhyrningum umhverfis bátinn
og komin bölvuð bræla, svo að við dróg-
um netin beint ofan í lestina með síld-
inni í og vorum fljótir að draga með því
móti. Við vorum með herriffil að láni frá
verndurunum á flugvellinum og ég hafði
Sigga vélstjóra sem skyttu. En það var
eins og helvítis háhyrningurinn espaðist
við skothríðina. Þegar við fórum að hífa
netin upp úr lestinni, morguninn eftir
upp við bryggju, voru netin alónýt.
Þegar við vorum búnir að hrista úr lufs-
unum var aflinn 190 tunnur og voru 90
tunnur, sem hrundu úr netunum, eftir í
lestinni. Maður hefði átt að gera þetta
oftar því að þetta var mikið léttara fyrir
fólkið.
Sagður drukkinn
Hér áður fyrr á meðan hlutaskiptin voru
við líði á línuveiðunum, kom áhöfnin
saman á milli jóla og nýárs, sjómennirnir
tóku til við að laga og endurnýja bólfæri,
merkja belgi og gera klárt fyrir vertíðina.
En landmennirnir að laga til í beitninga
skúrunum og beita fyrstu setninguna af
línu, á þeim bátum, sem voru með kæla
eða frysta við beitninga skúrana. Þannig
höfðum við þetta á Sæborginni í þetta
skipti, þótt ekki liti vel út með samn-
inga, en þeir voru lausir, eins og alltaf
um áramót á þessum árum og sjaldnast
hægt að byrja róðra strax. Samningar
náðust ekki fyrr en aðfaranótt 9. janúar.
Það voru 8 bátar sem áttu línuna beitta
og gátu róið. Ekki var hægt að skrá
mannskapinn, en faðir minn hafði slysa-
tryggt okkur um áramótin. Ég man
þennan róður vel, því að þetta var fyrsti
róðurinn, þar sem reynsla kom á gang
bátsins með nýju vélinni, miðað við
ganginn á hinum bátunum. Og ég varð
fyrir miklum vonbrigðum, því hann gekk
ver með nýju vélinni, sem átti þó að vera
90 hestöflum stærri og hún var mikið
slagharðari en gamla vélin og hristi bát-
inn meira.
Það var suðaustan bræla allan róður-
inn og lítið fiskirí, mig minnir að við
fengjum 6 tonn þennan fyrsta róður.
Við komum að landi um níu leytið um
kvöldið, ég sá að það var verið að undir-
búa að taka flutningaskip inn í höfnina,
sem reyndist vera ES Goðafoss. Mér
fannst nóg pláss fyrir okkur að fara inn
í höfnina á undan. Það var háflóð og
skyggnið ekki ofgott. Allt í einu öskraði
Bensi stýrimaður að við værum að keyra
á garðinn, hann ætlaði að fara með
stuðpúða á milli. Ég öskraði á móti og
hann henti sér aftur á dekkið, því þótt
báturinn væri aðeins farinn að hægja á
sér var ferðin það mikil að þegar við
lentum á garðinum gekk stefnið inn í
bátinn. Ekki var nema einn metri eða
svo í enda garðsins. Framgarðurinn var
ljóslaus, en það logaði á inngarðinum og
það tók ég fyrir endann.
Þegar ég var að bakka frá og beygja inn
í höfnina, kom Siggi vélstjóri og sagði
að ég yrði að keyra upp í fjöru, því það
helltist sjór inn í bátinn. Við vorum svo
heppnir að það var laust pláss við einu
bryggjuna, sem var með braut, þar sem
hægt var að draga upp trillur. Þar keyrði
ég bátinn upp með bryggjunni.
Núna svona löngu seinna, getur mað-
ur hugsað þetta án þess að æsa sig og
séð sumt spaugilegt, eins og Færeying,
sem reri með okkur þennan róður, hann
var ný kominn upp á dekk og steinlá í
dekkið við lúkarskappann og fékk smá
flís í lófann. Hann kom aftur í til mín,
þegar ég var að bjarga bátnum frá því
að sökkva og spurði, „har du ikke joð
gamle.“ Ég sagðist nú ekki hafa tíma til
að standa í því.
Það spunnust náttúrlega alls konar
sögur út frá þessu. Ég átti að hafa verið
undir áhrifum áfengis eða sofandi við
stýrið, kannski vegna áfengisdrykkju.
Það er svona eins og með Nasreddin og
eggið.
Sjóréttur
Það var náttúrlega haldinn sjóréttur út af
þessu og ég verð nú að segja það, þó að
sýslumaðurinn okkar sé dauður, þá var
hann mér nú ekki hlynntur. Mig minnir
að það hafi verið haldnar einar fjórar
yfirheyrslur og eitt kvöldið hringdi sýsli í
mig og sagðist vera búinn að finna á mig
sex mánaða réttinda missi vegna þess að
áhöfnin var óskráð. Ég svaraði honum að
hann yrði þá að dæma réttindin af öllum
hinum, sem voru á sjó þennan dag, því
allir voru með óskráð, hann væri ekki
með opið á nóttinni, en hann var skrán-
ingarstjóri líka. En við höfðum verið
með áhöfnina tryggða og eins og hann
vissi manna best, þá er skráningin ekkert
annað en að áhöfnin skrifar undir og
samþykkir að vera komin á slysa- og
kauptryggingu.
Ólafur Björnsson, fyrrverandi skip-
Rifjum upp úr fyrri grein Arn-
björns: Haustið 1954 fórum við
feðgarnir að líta í kring um okkur
eftir báti og í nóvemberlok feng-
um loksins bát sem mér leist á.
Það var ein blaðran enn, Anna frá
Njarðvík hét hann fyrst, en Guð-
finnur KE 32, þegar við keyptum
hann. Þetta var 54 tonna bátur
með 150 ha. June Munktell.
Báturinn var í góðu standi eftir
því sem gerðist og fékk hjá okkur
nafnið Sæborg KE 4.