Andvari - 01.01.2018, Blaðsíða 34
ANDVARI ÁRMANN SNÆVARR 33
Eins og fyrr segir var stöðugt við vanda að etja við öflun fjár til
Háskólans. Á það gat reynt með ýmsum hætti og skipti þá stundum
miklu máli, að fundnar yrðu leiðir til skjótra úrbóta – einstaka sinnum
óhefðbundnar leiðir eins og hér skal nefnt minnisstætt dæmi um.
Merkilega vel hafði gengið að fjármagna byggingu Háskólabíós,
sem meðal annars var ætlað að gegna hlutverki hins helsta sam-
komustaðar Háskólans. Munaði þar mikið um stjórntök Alexanders
Jóhannessonar, fyrrum prófessors og háskólarektors, sem var formað-
ur byggingarnefndar hússins. Þegar líða tók að verklokum kom þó í
ljós, að framkvæmdafé var þorrið. Talsvert vantaði upp á að endar
næðu saman og horfði nú í óefni, en rektor og aðrir háskólamenn
bundu að sjálfsögðu miklar vonir við það, að unnt yrði að vígja húsið
við hátíðlega athöfn á tilskildum tíma haustið 1961. Hvað átti þá að
taka til bragðs? Böndin bárust nú að hinum nýkjörna rektor, Ármanni
Snævarr, að honum myndi hugkvæmast eitthvert töfraráð til úrlausnar
þessum bráða vanda, en ekkert var aflögu af rekstrarfé Háskólans til
að mæta honum og lánstrausti víst ekki fyrir að fara. Í fyrstu sá rektor
enga lausn fremur en aðrir þótt ráðagóður og happasæll væri.
En þá gerðist kraftaverk! Einn daginn þegar Ármann er að raka sig
að morgni fær hann magnaða og djarfa hugdettu, sem hann vildi láta
reyna á. Nýrakaður steðjar hann niður í höfuðstöðvar Landsbanka
Íslands, sem lengi hafði verið viðskiptabanki Háskólans, nær þar fljótt
viðtali við einn af bankastjórunum, Pétur Benediktsson, og leggur
fyrir hann ferska og beinskeytta viðskiptahugmynd: Æskilegt væri,
sagði Ármann, að Landsbankinn kæmi sér upp útibúi í Vesturbænum,
og væri þá ekki einmitt upplagt að hafa það í húsakynnum Háskólabíós
gegn því að bankinn greiddi fyrir fram húsaleigu til þrjátíu ára!
Bankastjórinn varð í fyrstu orðlaus yfir þessari dirfsku rektors en gaf
síðan jáyrði sitt – og framkvæmdinni var borgið! Bankaútibúið er enn
á sínum stað, nærfellt sextíu árum síðar.
Ármann hélt alla tíð góðu sambandi og vináttu við ýmsa starfsmenn
Háskólans, einnig eftir að hann lét af rektorsembætti og fastri kennslu
við Lagadeild. Meðal annars heimsótti hann iðulega kennara og aðra
starfsmenn þeirrar deildar á kaffistofu kennaranna í Lögbergi og mætti
einnig á ýmsa viðburði á vegum deildarinnar eða Háskólans almennt.
Marga tók hann tali, sem hann hitti á nær daglegum hressingargöng-
um sínum í grennd við Háskólann. Hann lagði sig meðal annars eftir
góðum kynnum við þá, sem gegndu rektorsstarfi á eftir honum, heim-