Andvari - 01.01.2018, Blaðsíða 114

KJARTAN MÁR ÓMARSSON
Dysin, varðan og verðandin
Beðið eftir Goða
Fyrir fáeinum vikum sat ég á bekk á torginu við Hallgrímskirkju og beið
eftir Goða, félaga mínum. Hann var seinn að vanda og ég stytti mér stundir
við að skoða fólkið sem mældi göturnar. Flest var það ferðamenn klædd-
ir fjallgöngufatnaði og staðsetningartækjum, viðbúnir því að verða úti í
Þingholtunum. Tveir þvílíkir garpar settust á bekkinn við hlið mér og fóru
að taka nesti upp úr gríðarstórum bakpokum – samlokur og eitthvað rjúk-
andi í thermobrúsa. Þeir mæltu á tungu sem þeir gerðu ráð fyrir að enginn
nálægur væri kunnugur og töluðu því frjálslega sín á milli. Það vildi svo til
að ég þekkti málið, hleraði það sem fór á milli þeirra á meðan ég beið vinar
míns. Í heildina voru þetta fremur óáhugaverðar samræður. Þeir töluðu helst
um hátt verðlag, náttúruperlur og sundlaugar. Eftir stundarkorn stóð annar
ferðalangurinn upp og sagðist þurfa að skreppa á snyrtinguna til að gera
annað hvort meira eða minna og gekk í átt að safni Einars Jónssonar. Hann
sneri aftur að vörmu spori, sagði kamarinn hafa verið upptekinn en mikil
ósköp hvað hann hafi verið veglegur. Þeir skyldu taka mynd af honum og
svo hypja sig, því hann þyrfti nauðsynlega að komast á snyrtingu einhvers
staðar í flýti og vildi helst ekki borga fyrir það. Þeir stóðu upp, strengdu á
sig bakpokana og gengu í átt að útisalerninu fagra til þess að taka mynd áður
en þeir héldu lengra. Ég reis á fætur og leit á eftir þeim þegar þeir fóru. Mér
þótti forvitnilegt hvar í nágrenninu væri svo fagur kamar að hann heimtaði
að vera festur á filmu. Útihúsið fagra reyndist vera Skólavarðan.
Signum
Allar þjóðir, sem meta sóma sinn nokkurs virði, telja sér skylt að viðhalda og
prýða þau minnismerki sem reist eru til endurminningar og menningarauka
um mikilmenni þjóðanna […]. Það er þjóðarsómi að halda þeim vel við. Einn af