Alþýðublaðið - 21.09.1925, Blaðsíða 3

'¦cvimvij&»i<p
Verður þá aklljaaleg leynd sú,
sem htð >oplnbera< hefir kosið
að láta hvfla yfir gerðum geng-
isnefnd*rlnnar. Fjármálastjórn-
endanum hefði komið það ilfa,
að almennlngur fengl vitneskju
nm, að genglj?n»fndln vitandi
vlts ákvæði verð íslenzkrar fcróna
langt undir 8an.oí»irði tovart miws-
erið ettir annað og hétdl þannig
viljandl við dýrtíðlnnl með öllum
hennar afieiðlngum.
En hinir f&u útvöldu hafa ekki
verlð leyndir neinu í þessum
efnum, Leyndardómar gengis-
nefadar hafa auðsjáanlega verið
aem epin bók íydr hluthafa-
bankastjórann í íslandsbanka,
Eggert Claesaen, ssm, þegar
honam Hggar á að afaaka sig,
dregur úr skjalatosku sinni orð-
réttan útdrátt úr gerðabók nefnd-
arlnnar. Þenna útdrátt segist
hann hafa lofað fiskkaupmönn-
um að sjá eða sagt þeim frá
•amþyktlnnl þeim >til leiðbein-
ingar<, og slikt hið sama munu
flelri hafa gert.
Það er augljóst, að Eggert
Cíaessan og líklega nokkur hluti
gengisnefndarinnar iika hefir litið
8vo á, að verðlag gjaldayrls
kæmi engum við nema fiskkaup-
mönnum, — að innflytjendur eg
alian almenning, sem dýrtiðin
kemur harðast nlður á, varðaði
ekkert nm þá hluti og æíti ekk
•rt að fá að vita þar um.
Httt er annað mál, hversu
drengilegt bragð það er at
Eggert Claessen, sem ekkl er 1
gengisnefndinni og þvi hSýtur
að hafa féngið samþyktina orð
rétta f trúnaði hjá einhverjum
nefndarmanna, að vega þannig
altan að netndinnl tii að reyna
að koma sök af sér, sem hann
hefir gert með því að birta sam-
þyktina.
Etf enn þá /erður manni að
spyrja: Hverniir stendur á því,
geng.isnefnd.in. e sm að meirl hluta
er skipuð möno im, er ekkl viija
téljast lággengiimenn, skuli alt
trá upphafi haii fylgt lággengis-
stefnuani. Elnb mr utauaðkom-
andi áhrif hijótr að valda þessa.
Eina valdið, sem með nokkr-
um rétti getur hatt áhrlf á netnd-
ina, er landsstjóraio; oddamaður-
ion er fulltrúi hennar, Fjármáia-
ráðherrann fer með þestta vald,
og samstarfið mliii haas og
gengisnelndar blýtur jafnan að
vera mjög nálð, þar sem hann
ræður yfir seðlaútgáfanni og
getur þannig sjáliur haft mlkil
áhrif á gengið.
Að netndin hefir tekið upp
þessa óheiilastefnu og tylgt henni
til þessa, hiýtur þvf tyrst og
fremst sð vera sok fjármáiaráð-
herrana, sem sjálfur hefir sagt,
að gengislækkun ié >hentug
aðferð< til-þess að iækka verka-
launin, og sýnt og aannað með
seðlaflóði sínu, að hann skirrist
ekki við að nota þessa >aðferð<.
Lággengisstefna gengisnetad-
arinnar er þvi stetna fj&rmála-
ráðherrans. Hún er iággengis-
stefna Jóns Þorlákssonar — í
verki. E*
Smjor og osta-syningin. Auk
smjörs og oita trá rjómabúuoum
og œjólkuraíurða frá Hvanneyri
era á sýaingunni gráð*o3tar trá
Þingeylngum og Öafirðingum,
niðarsoðin mjóik frá Beigalda og
sýcishorn af c jóik og skyri úr
mjólkurmatarútsölum hér í bæn
um. í dómnefnd um gæði var-
anna eru Haildór Viihjálmsson
Bkóiastjóri á Hvanneyri, ungfrú
Aftna Frlðrlksdóttlr ráðunautur
og H, Grönfeldt bóndi á Beigalda,
Sýningin er ople til kl. 8 í kvöld.
H H H
Agætis hveiti á 35 aura pr. */» kg.
H.H.
6, að eins 82 x/a Va k8'
Odýrari í sekkjum!
Beztu hveitikaupin í bænum í
Kaupféiagtnö.
Hækknn krðnnnnar.
SkráJ5 sölugengi sterlingspunds
er enn 22 kr. 75 aura. Lands-
bankinn kaupir pundin fyrir 22
kr. 50 aura, en kaupir þó víst að
eins af föstum viöskiftamönnum
sínum. ísiandsbanki kaupir aftur
á móti aö eina smáupphœðir og á
22 krónur pundifi. Sjáanlegt er því,
a8 raunverulegt gengi krónunnar
er hærra en ÞaÖ er skráö, þar
sem bankarnir takmarka svo kaup-
in á erlendum gjaWeyri, og sá
gjaldeyrir, sem þeir kaupa ekki,
leitar annaö fyrir lægra verfi.
fessar aðfarir bankanna eru í
þeim einum tilgangi geröar að
halda íslenzkri krónu niðri, en
niðurstaöan er óhjákvæmilega sú,
að krónan hækhi aftur tii muna
og það í einu stökki eins og síðast.
Hver veldur þessum stöðugu
stöövunartilraunum? í»a8 er nú
orðið opinbert, að enginn annar
en fjármálaráðhorrann stendur fyrir
þessum íággengiatilraunum. Það er
hann, sem notar vald sitt og ahrif
til þess að fá bankana til að
kaupa erlendan gjaldeyri hærra
verði en hann er verður til stór-
kostlegs fjármunalegs tjóna fyrir
Sdgar Bice fiurrougha: Vllti Tapzan.
þri, hve ljónið var apakt hjá okkur i dag. Það er
maður með ljónunum, þarna núna."
BÞað er ómögulegt!'1 hrópaöi Smith-Oldwick. „Þau
myndu rifa hann i.sig.*
„Hvi heldurðu, að þar sé maður?" spurði Berta.
Tarzan brosti og hristi höfuðið. „Ég held, þú gkiljir
það ekki. Okkur gengur illa að skilja það, iem okkur
er oívaxiö.a
„Hvað áttu við með þvi?" gpuröi foringinn.
,Ef þú hefðir fæðst blindur, myndir þú ekki skilja,
hver»U maður nýtur áhrifa með sióninni; eins óttast ég,
að þið, sem ekki þekkið það þefnœmi, sem ég á til að
bera, skiljið ekki, hvernig ég veit, að maður er
þ.arna."
„Finmirðu mannaþef?" spurði stúlkan.
Tarzan kinkaði kolli.
»Veiztu á sama hátt, hve mörg ljónin eru?° spurði
foringinn.
„Já," svaraði Tarzan. „Ljón eru ólik hvert öðru, og
af engum tveim þeirra er sami þefur." •
Ég er óviss um, að maðurinn og 1 jónin séu hér til
þess að gera okkur mein," hélt Tarzan áfram, »pvi a.6
þau gsetu þegar hafa gert það, hefðu þau viljað. Mór
dettur nokkuð i hug, en það er aiveg út i loftíð."
„Hvað er það?" spurði stúlkan.
BÉg held, að þau séu hór til þess að varna okkur
einhvern stað, sem við megum ekki koma á," sagði
Tarzan, ,Meí» tiðrum oröum; viö erum i g»zlu, og ef