Í fótspor Meistarans - 01.06.1939, Page 24

F aöoaöarerindíð
Skipunin til saínaðar Guðs var
gefin á greinilegan hátt af Meistar-
anum sjálfum, þegar hann sagði:
„Farið út um allan heim, og kunn-
gerið gleðiboðskapinn allri skepnu.“
Enginn getur haft á móti slíkri skip-
un. Hún er samanköllunarmerkið,
sem aldrei missir hin vekjandi áhrif
sín á þann, sem er sannur hermaður
Jesú Krists.
Þetta er ekki beiðni, og ekki held-
ur eintóm uppástunga. Það er ákveð-
in skipun; víðtæk, ómótstæðileg. Það
er greinilega bjóðandi: „Farið“.
Skyldan hvílir óumflýjanlega á hverj-
um kristnum manni. Þetta mikilfeng-
lega fyrirtæki er því grundvallað á
guðdómlegum myndugleik.
Það er erfitt að skilja, hvernig þeir
sem þykjast þjóna Kristi, geta sýnt
kæruleysi þegar um er að ræða hið
mikilvægasta ætlunarverk, sem hann
hefir nokkurntíma falið fylgjendum
sínum að framkvæma. Ef vér trúum
á Krist, verðum vér einnig að hafa
trú á, og áhuga fyrir kristniboði
meðal heiðingja.
Þeir sem segja, að þeir hafi ekki
trú á kristniboðsstarfi, vita ekki, að
þeir með því leiða fyrirdæmingu yfir
sjálfa sig. Það er augljóst, að sá sem
ekki hefir nein trúarbrögð, sem hon-
um eru dýrmæt, hefir ekki heldur
áhuga fyrir því, að hjálpa öðrum til
að öðlast þess konar trúarbrögð. Þeir
aftur á móti, sem í raun og veru
haf kristilega reynslu til að byggja
131 alls heimsins,
á, munu gera allt sem í þeirra valdi
stendur, til að færa hana öðrum.
Ef einhver gerir vísindalega upp-
götvun, mun heimurinn aldrei fá að
vita neitt um hana, ef hann ekki
skrifar um hana, eða segir öðrum
frá henni, svo að þeir geti látið frétt-
ina berast út. Þannig er það og, að
Afríkumaðurinn, Hindúinn eða Kín-
verjinn munu aldrei fá að heyra neitt
um Jesúm, ef þeir, sem þegar þekkja
hann, kæra sig ekki um að segja
öðrum frá honum. Þetta sýnir hversu
feiknamjkil ábyrgð hvílir á oss gagn-
vart meðbræðrum vorum. Hafi Krist-
ur gert eitthvað fyrir oss, munum
vér hafa vit á að meta það. Og ef
vér í sannleika metum það mikils,
munum vér þá ekki vilja láta aðra
fá hlutdeild í sömu blessun? Ef vér
ekki gerum það, erum vér þá ekki
eigingjarnir, og höldum henni handa
sjálfum oss einum? Þetta er kjarn-
inn í spumingunni. Hér veltur á
persónulegu sambandi voru við Krist.
Af því að vér elskum hann, gleðj-
umst vér, þegar vér getum gert aðra
hluttakandi í hinni frelsandi náð hans.
Guðs orð segir: „Ekki er hjálp-
ræðið í neinum öðrum, því að eigi
er heldur annað nafn undir himnin-
um, er menn kunna að nefna, er oss
sé ætlað fyrir hólpnum að verða.“
Hvorki Buddhatrú, Múhameðstrú,
Konfusiusar kenning, eða nokkur
22