Leikhúsmál - 01.03.1963, Síða 28

stjarfar og óeðlilegar. Sama sagan er, þegar Guðbjörg
Þorbjarnardóttir œtlar að sló Róbert með kókflösku. Þó
slœr hann flöskuna einhvern veginn úr hendi hennar og
spyr svo, hvort hún (flaskan) hafi brotnað. Jó, segir
Guðbjörg, en þó vita allir í óhorfendasalnum, að hún
brotnaði ekki frekar en glösin, sem þau þóttust hafa brot-
ið skömmu óður. Eitt skemmtilegasta atriðið, þegar þau
œtla að drífa í að elskast, naut sín heldur ekki; þar skorti
ó vandrœðin fyrst og síðan þessa örvœntingartaugaveikl-
un óstlauss óstarsambands. Einnig skorti hið yndislega,
viðkvœma atriði, er þau voru að afsala sér vinum og
veraldlegum gœðum, allan sannfœringarmótt eða þó
upphafning, sem œtti að fylgja þessari ósjólfróðu við-
leitni hjúanna að standa berstrípuð í heiminum fyrir
drottni sínum og segja: —hér stend ég og get ekki annað;
reyna að finna kannske saklaust umkomuleysi barnsins.
Hins vegar voru sum atriði ógœtlega gerð, sérstaklega
þegar rœfilskapurinn er farinn að setja mark sitt ó þau,
t. d. tvö síðustu atriðin. Róbert Arnfinnsson virðist orðinn
sérfrœðingur leikhússins í drykkjumannshlutverkum. Er
furðulegt, hvað hann getur enn nóð mismunandi blœ-
brigðum ó hinar mismunandi fyllibyttur. Róbert nœr og
hér hómarki sínu í ölœðinu og eymdinni. Gerir hann
margt í hlutverki sínu afbragðsvel, enda gefur hlutverk-
ið góð tœkifœri. Framan af þótti mér skorta nokkuð þó
heimsmanns-glœsimennsku, sem hann œtti að hafa, ít-
alann í fógaðri mynd. Einstaka sinnum skorti fínvinnuna.
T. d. var timburmannaatriðið ekki nógu sannfœrandi. Og
svo notar Róbert of mikið allskyns ytri brögð til að gefa
persónum sínum þó mynd, sem hann vill túlka, stút eða
vissar aðrar stellingar ó munni, breytta rödd o. s. frv.
Slíkt hefur grasserað algerlega í íslenzkri leiklist til þessa
og er kannske enn afsakanlegt hjó óhugafólki eða í
sumum försum, en í heild þrengir það möguleika til
breiðrar túlkunar, er leikarinn þarf alltaf að rígbinda sig
við þœr andlitsgeiflur eða platrödd, sem hann hefur gefið
persónunum í upphafi. Jafn ógœtur leikari og Róbert þarf
a11s ekki ó svona brögðum að halda og œtti að vita það.
Guðbjörg Þorbjarnardóttir hefur ekki eins þakklótt hlut-
verk og sýndi ekki eins fjörleg tilþrif, en e. t. v. heilsteypt-
ari leik í heild. Hún leikur framan af helzti óherzlulaust
(„understatement"), er of köld og torróðin, þannig að
kúvendingin í alkóhólið er dólítið þungmelt. En bœði nó
ógœtri stígandi og eru jafnbezt síðast. Jóhann Pólsson
leikur Bobbý, son hennar, lítilfjörlegt hlutverk ó milli
hinna tveggja ó samsvarandi hótt.
Rammann, umgjörðina um þessa reisu inní aumingja-
skapinn, gerði Gunnar Bjarnason. Útisviðin voru flest
harla góð, góðar borgarmyndir. En innisvið voru afleit.
Ibúð velmetins lœknis er varla skórri en lélegt hótelherb-
ergi, sem leigt er út fyrir stundargaman og leggur því
aðalóherzlu ó eitt rúm. Hjó lœkninum getur og að líta
þessa furðulegu efri gluggakarma, sem verið hafa land-
lœgir hjó Þjóðleikhúsinu fró stofnun þess í langflestum
leikritum, eitthvert samsull af barock, bjólkahúsastíl og
grískum musterastíl. Var svona nokkuð notað sem prúnk
ó leiksviði fyrir mörgum tugum ára. En ó þessi hörmung
að erfast til allra leiktjaldamólara komandi kynslóða?
— Innisvið eru afmörkuð með hliðarflekum, sem notaðir
eru í öllum atriðum, vegna skiptinga fyrir opnu sviði
(í sjólfu sér góð hugmynd), og verða því leiðigjarnir, enda
Ijótir. Skópur, sem Jóhann er lœstur í, er langt, langt í
burtu, einhvers staðar í forsviðsturninum hjó „Gimma"
sýningarstjóra og sést hvergi. Skelfing aulalegt. Enn er
óttalegt að sjó sleifarskapinn í ýmsum tœkniatriðum.
Skiptingar eru silalegar. Eftir að kveikt er ó sviðinu, kemur
kannske lúka einhvers starfsmanns Þjóðleikhúss íslend-
inga í Ijós að lagfœra og ditta að skiltum. Ljósastaur
rambar og riðar einsog hljóðnemi í höndum rokksöngv-
ara. Og Ijósanotkun er ó algeru frumstigi, einsog leik-
húsið býður uppó góð skilyrði. Skugginn af ekki stœrri
manneskju en Guðbjörgu fellur ó heila skýjakljúfa. Leik-
arar þyrftu helzt að tala í eina ótt alla sýninguna til
þess að óhorfendur fói að líta vel framan í þó, og oft
skyggja þeir hver ó annan. Mér mun oft verða tíðrœtt
um þesshóttar smóatriði, sem eru Þjóðleikhúsi til hóbor-
innar skammar, ef ekki er að gert. ólm
Hart í bak:
Brynjólfur Jóhannesson og GuSrún Ásmundsdóttir
24