Leikhúsmál - 01.03.1963, Qupperneq 61

Edward Albee:
Saga úr dýragarðinum
(Thor Vilhjólmsson sneri á íslenzku)
Persónur leiksins:
Pétur: Maður rúmlega fertugur, hvorki feitur né
horaður, hvorki laglegur né ófríður. Hann er í
tweed-fötum, reykir pípu, ber hornspangargler-
augu. Enda þótt hann sé að komast ó miðjan
aldur mœtti af fötum hans og framgöngu róða
að hann vœri maður mun yngri.
Jerrí: Maður að nólgast fertugt, ekki fótœklego
heldur hirðuleysislega búinn. Eitt sinn var hann
spengilegur og fremur stœltur en nú er hann
farinn að fitna; og þótt hann sé ekki lengur
laglegur mó sjó glöggt að hann hefur eitt sinn
verið það. Hnignun ytri þokka œtti þó ekki að
gefa til kynna að hann hafi lifað nautnalífi;
einna helzt mœtti segja að það sé mikill þreytu-
blœr yfir honum.
SviðiS:
Central Park; sunnudagssíðdegi um surnar,-
núna. Tveir bekkir sitt hvoru megin ó sviðinu.
Þeir horfa bóðir við óhorfendum. Fyrir aftan þó
lauf, tré, himinn. I upphafi leiksins situr Pétur
ó öðrum bekknum.
Þegar tjaldið fer fró situr Pétur ó bekknum
hœgra megin ó sviðinu. Hann les í bók. Hann
hœttir að lesa, þurrkar af gleraugunum, hverf-
ur aftur að lestrinum. Jerrí birtist.
Jerrí: Eg var í dýragarðinum. (Pétur tekur ekki
eftir honum) Eg sagði að ég hefði verið í dýra-
garðinum. Herra minn, ég hef verið í dýra-
garðinum!
Pétur: Hu? . . . Ha? . . . afsakið, voruð þér
að tala við mig?
Jerrí: Eg fór í dýragarðinn, og síðan gekk ég
þangað til ég kom hingað. Hef ég farið í
norður?
Pétur: (utangótta) Norður? Ja . . . ég . . held
það. Við skulum sjó.
Jerrí: (bendir framhjó óhorfendum) Er þetta
Fimmta strœti?
Pétur: Ja, jú; jó, reyndar.
Jerrí: Og hvaða gatnamót eru þarna,- gatan
þarna til hœgri?
Pétur: Þessi? Nú þetta er Tuttugasta og fjórða
gata.
Jerrí: Og dýragarðurinn er rétt við Sextugusfu
og sjöttu götu,- ég hef þó gengið í norður.
Pétur: (óþreyjufullur að halda ófram lestrinum)
Jó; það virðist svo.
Jerrí: Góða gamia norðrið.
Pétur: (léttur hlótur líkt og ósjólfrótt) Ha, ha.
Jerrí: (eftir örstutta þögn) En ekki hónorður.
Pétur: Ég . . ja, nei, ekki hónorður,- en við . . .
57