Leikhúsmál - 01.03.1963, Side 64

Jerrí: Ekki það?
Pétur: (vandrœðalegur) Eg kœri mig ekkert um
óð tala um þetta.
Jerrí: Jœ-ja? Gerðu það þó ekki. Auk þess
ietlaði ég mér ekki að gromsa í kynlífi þínu
eftir að þú komst af unglingsárum og út úr
harðindunum; Það sem ég vildi fá fram er
hvaða munur sé á gildi klámmyndaspila þegar
maður er strákur og klámmyndaspila þegar
maður er eldri. En það er nú svo að þegar þú
ert strákur lœtur þú spilin bœta þér upp skort-
inn á raunverulegri reynslu, og þegar þú ert
eldri lœturðu raunverulega reynslu koma í stað-
inn fyrir ímyndunaraflið. En ég gœti trúað því
að þú vildir heldur heyra eitthvað um það sem
gerðist í dýragarðinum.
Pétur: (upprifinn) Jájájá, dýragarðurinn. (síðan
vandrœðalegur) Það er að segja ... ef þú . . .
Jerrí: Þar er bezt að ég segi þér frá því
hvers vegna ég fór . . . . já annars, það er bezt
ég segi þér sitt af hverju. Ég var að segja þér
frá fjórðu hœðinni í fjölbýlishúsinu þar sem ég
bý. Ég held herbergin fari batnandi eftir því sem
neðar dregur, hœð eftir hœð. Ég býst við því;
ég veit það ekki. Ég þekki ekkert af fólkinu sem
býr á þriðju og annari hœð. Bíddu hœgur. Ég
veit að kona býr á þriðju hœð, að framanverðu.
Ég veit það af því hún er alltaf g/átandi. Hve-
nœr sem ég fer út eða kem aftur heim, hvenœr
sem ég fer framhjá dyrum hennar heyri ég
hana alltaf gráta, bœldum grátri en . . . . mjög
einbeitt. Það eru engar ýkjur að hún er einbeitt
við það. En ég cetlaði nú að segja frá kon-
unni sem rœður húsum þarna, og allt af létta
um hundinn hennar. Ég kann ekki við að nota
orð sem eru of hranaleg þegar maður er að
lýsa fólki. Ég kann ekki við það. En þessi kona
er feit, Ijót, nízk, heimsk, skítug, illgjörn, auð-
virðileg, drykkjusjúk ruslfata. Þú kannt að hafa
tekið eftir því að mér er ótamt að viðhafa
blótsyrði, svo að ég get ekki lýst henni einsog
ástœða vœri til.
Pétur: Lýsingin er nú ansi .... fjörleg.
Jerrí: Jœja, þakka þér fyrir. Hvað um það, hún
á hund, og ég œtla að segja þér frá hundinum,
og hún og hennar hundur gœta dyra þar sem
ég bý. Konan er nógu slœm; hún er að sniglast
í fordyrinu, sísnuðrandi til að vita hvort ég er
áð reyna að lauma inn fólki eða einhverjum
hlutum, og þegar hún er búin að hella í sig
hálfpotti af gini með sítrónubragði, sem er nón-
skammtur hennar, þá stöðvar hún mig í fordyr-
inu, lœsir höndum í frakkann minn eða hand-
legginn á mér, og hún þrýstir sínum viðbjóðs-
lega skrokki upp að mér til að króa mig af í
horninu svo að hún geti talað við mig. Fýlan
af líkama hennar og andremman . . . þú getur
ekki ímyndað þér hvernig það............og ein-
hversstaðar, einhversstaðar í fylgsnum þessarar
smábaunar, sem hún hefur fyrir heila, en það
líffœri hefur rétt aðeins þroskast upp að því
marki að stjórna aðgerðunum þegar hún étur,
drekkur og léttir á sér, þarna í fylgsnunum býr
eitthvert saurugt afskrœmi af kynfýsn. Og ég.
Pétur, og ég er sá sem hún girnist í svitadauni
sinnar holdlegu fýsnar.
Pétur: Þetta er viðbjóðslegt. Þetta er . . . hrœði-
legt.
Jerrí: En ég hef nú fundið aðferð til þess að
halda henni í hœfilegum fjarska. Þegar hún
er að tala við mig, þegar hún þrýstir sér upp
að líkama mínum og er eitthvað að umla um
herbergið sitt og að ég œtti að koma þangað,
þá segi ég bara: heyrðu ástin; fékkstu ekki nóg
í gœr, og í fyrradag? Þá kemur á hana, hún
lœtur aðeins rifa í sín pínulitlu augu, hún rorrar
dálítið, og þá Pétur . . . og það er á þeirri
stundu að það hvarflar að mér að ég láti ofur-
lítið gott af mér leiða í þessu þjáningabœli . . .
og þá djarfar fyrir einhverju hálfvitabrosi á
ólýsanlegu andliti hennar, og hún flissar og
stynur þegar hún hugsar um daginn í gœr og
fyrradag,- þegar hún trúir og endurlifir það sem
aldrei gerðist. Síðan bendir hún þessari kol-
svörtu hundófreskju sinni, og hún hverfur aftur
til herbergis síns. Og ég er óhultur þangað til
fundum okkar ber nœst saman.
Pétur: Þetta er alveg .... fáheyrt. Ég á erfitt
með að trúa að svona fólk sé í raun og veru
til.
Jerrí: (ögn háðslega) Þetta er nú bara til að
lesa um, er það ekki?
Pétur: (alvarlega) Já.
Jerrí: Maður œtti heldur að láta skáldskapn-
um eftir staðreyndirnar. Rétt hjá þér, Pétur. En
ég œtlaði að segja þér frá hundinum,- nú skaltu
fá að heyra um hann.
Pétur: (órótt) Ójá; hundurinn.
Jerrí: Ertu nokkuð að-hugsa um að fara?
Pétur: Ha . . . . nei, ég hugsa ekki.
Jerrí: (líkt og hann vœri að tala við barn)
Vegna þess að þegar ég er búinn að segja þér
frá hundinum, veiztu hvað skeður þá? Þá . . .
þá œtla ég að segja þér frá því sem gerðist
í dýragarðinum.
Pétur: (hlœr aumingjalega) Þú ert ... þú ert
mesti sagnasjór, ha?
Jerrí: Þú þarft ekki að hlusta frekar en þú vilt.
Það er enginn að banna þér gð fara, mundu
það. Gleymdu því ekki.
Pétur: (gremjulega) Ég veit það.
Jerrí: Jceja? Gott og vel.
(Mér virðist fara bezt á því að eftirfarandi
þula sé flutt með talsverðum hreyfingartilburð-
um og látbragðs miðandi að því að dáleiða Pét-
ur og áhorfendur. Það hefur verið stungið upp á
ýmsum leikbrögðum til þess arna, en leikstjóri
og leikarinn í hlutverki Jerrí œttu helzt að finna
eigin leiðir að því marki)
ALLT í LAGI. (líkt og hann lœsi upp af gríðar-
stóru skilti) SAGAN AF JERRÍ OG HUNDINUM.
(aftur í eðlilegum rómi) Það sem ég œtla að
segja þér stendur að ýmsu leyti í sambandi við
það, að stundum verður maður að fara mjög
langt úr leið til þess að komast stuttan spöl til
baka á réttan hátt; eða, kannski held ég bara
að þetta eigi eitthvað skylt við það. En þetta er
nú ástœðan fyrir því að ég fór í dýragarðinn
og þess vegna gekk ég í norður .... eða öllu
heldur í norðurátt . . . þar til ég kom hingað.
Allt í lagi. Ég held að ég hafi verið búinn að
segja þér að hundskepnan er svört ófreskja með
alltof stóran haus, agnar-pínulítil eyru, og aug-
un . . . blóðhlaupin, konnski sýkt; og skrokkurinn
þannig að það má telja rifin gegnum húðina.
Hundurinn er svartur, kolsvartur, biksvartur að
undanteknum þessum blóðhlaupnu augum og . .
já . . . og opið sár á . . . . hœgri framlöppinni;
það er líka rautt. Og, jaa-á, alveg rétt; þetta
rœfils skrímsli, og ég gœti trúað því að þetta
sé gamall hundur .... hann hefur sannarlega
ekki átt sœldardaga . . . það er lí.kt og hon-
um standi œvinlega. Og þar er hann líka
rauður. Og .... hvað fleira? .... Já alveg
rétt, það er einhver grá-gulhvítur litur þegar
hann lœtur glitta í vígtennurnar. Svona:
Grrrrrrrrrrrrrr! Og það gerði hann þegar hann
sá mig í fyrsta sinn . . . daginn sem ég fluttist
í húsið. Þessi skepna olli mér áhyggjum allt frá
fyrstu mínútunni sem fundum okkar bar saman.
Það er nú reyndar svo að dýr laðast ekki að
mér einsog heilögum Frans sem var einlœgt með
fuglasveim utan í sér. Ég á við að dýr hafa
engan áhuga á mér .... fremur én fólk (bros-
ir ofurlítið) . . . oftast. En þessi hundur var ekki
áhugalaus. Allt frá því við hittumst í fyrsta sinn
urraði hann og réðist á mig til að bíta mig
í fótinn. Hann var ekki einsog hann vœri óður.
Þetta var dálítið hrösull hundur en hann var
samt ekki örkumla, þó hann vœri hrösull gaf
hann hlaupið; en ég slapp alltaf. Hann náði að
rífa út úr buxnaskálminni, — sjáðu, þú sérð
hérna, þar sem bótin er; þetta tókst honum á
öðrum degi; en, ég sparkaði svo ég losnaði
og komst á sprettinum upp á loft svo þar við
sat. (hugsi) Eg veit ekki enn þann dag í dag
hvernig hinir leigjendurnir fara að, en veiztu
hvað ég held: ég held að þetta eigi bara við
mig. Skemmtilegt. Jamm. Hvað um það, það
var sama sagan í meira en viku, hvert sinn sem
ég kom inn í húsið; en aldrei þegar ég fór út.
Það er skrítið. Eða öllu heldur, það var skrítið.
Ég hefði getað tekið saman pjönkur mínar og
flutt út á götuna, hundinum hefði verið ná-
kvœmlega sama. Og svo velti ég málinu fyrir
mér uppi í herberginu mínu einn daginn, þegar
ég hafði enn eitt skiptið orðið að bjarga mér á
sprettinum upp, og ég tók ákvörðun. Ég ákvað:
fyrst drep ég hundinn með góðu, og ef það lán-
ast ekki . . . þá bara drep ég hann.
(Pétri hryllir við) Láttu þér ekki bregða Pétur,-
hlustaðu bara. Svo fór ég daginn eftir og
keypti poka af kjötkökum miðlungi steiktum,
með engri tómatsósu, engum lauki; og á heim-
leiðinni fleygði ég brauðinu og hélt bara kjöt-
inu eftir.
(Hér œtti leikarinn kannski að fœrast í aukana
að undirstrika orðrœðuna með hreyfingum
sínum)
Þegar ég kom.aftur heim í leiguhúsið, sat hund-
urinn fyrir mér. Ég opnaði forstofudyrnar til
hálfs og þarna var hann í fordyrinu,- og beið
mín. Beið átekta. Ég gekk inn, mjög varlega, og
ég var með kjötkökurnar eins og þú manst; ég
opnaði pokann og lét kjötið á gólfið eina þrjá
fjóra metra frá þeim stað þar sem hundurinn
stóð urrandi. Svona! Hann urraði; hœtti að urra;
nasaði; fœrði sig hœgt nœr,- síðan hraðar, síðan
enn hraðar í áttina ao kjötinu. Nú og svo
þegar hann kom ao því stanzaði hann, hann
horfði á mig. Ég brosti; til að vita hvernig hon-
um brigði við það, þú skilur. Hann sneri baki
við kjötkökunum, þefaði, nasaði meira, og svo
.........RRRAAAGGGGGHHHHH (vœntanlega