Vaka : tímarit um þjóðfélags- og menningarmál - 01.03.1939, Qupperneq 23

2. árg. . Jan.-marz 1939 V A K A
húsabyggingum, ræktun landsins,
matjurtarækt, skógrækt eða ein-
hverju þörfu, aðkallandi verki,
án þess að krefjast fyrir fram
taxtakaups — já, og jafnvel fyrir
fleiri klukkutíma en unnir eru?
Á það að vera „móðins“ að krefj-
ast réttinda frá öllum hliðum
veraldlegra gæöa, en loka augun-
um fyrir skyldunum við guð og
þjóðfélagið?
Ef íslendingar finna ekki neina
köllun hjá sér til þess að starfa,
ekki aðeins sjálfs sín vegna, fyrir
sínu eigin brauði, heldur og líka
vegna þjóðfélagsins í heild, þá
flosna þeir upp. En ég trúi ekki,
að íslenzkir æskumenn bregði búi
og ráðist í vinnumennsku til
Ástralíu. Ég trúi heldur ekki, að
íslenzka þjóðin í heild vilji ráða
sig í vinnumennsku til Þjóð-
verja eða Rússa. — Ég trúi,
að íslenzk æska kjósi heldur, þeg-
ar allt kemur til alls, að leggja
eitthvað í sölurnar fyrir ættjörð
sína. Við ættum ekki síður að
gera það en aðrar þjóðir. Af þeim
er krafizt lífs og lima, en af okk-
ur aðeins vinnu í þágu alþjóðar.
íslenzku skáldin yrkja nú hvorki
eins mörg, fögur né eldheit ætt-
jarðarkvæði og áður. Á yfirborð-
inu höfum viö í taili „gleymt“ ætt-
jörðinni. En ég er sannfærður um,
að ef gengið verður á rétt okkar
af erlendum þjóðum, rennur
blóðið til skyldunnar og ættjarð-
arástin brennur aftur í hjörtum
okkar. — Þrátt fyrir allt elskum
við enn landið okkar og viljum
frelsi þess og farsæld. — Innst
inni getur við eflaust haldið á-
fram að taka undir með Guð-
mundi Magnússyni og flutt möður
okkar þá játningu, að við viljum
berjast til hennar láns fram á
síðustu stund.
Duglegur íslenzkur bóndi vildi vekja áhuga einkasonar
síns fyrir búskap, og varðveita tengsl hans við heima-
haga og sveitalíf. Hann fór að sem hér segir: Þegar dreng-
urinn var 15 ára að aldri, lét faðir hans hann fá land
Merkileg tll ræktunar og hjálpaði honum til að girða landið og
reisa fjárhús fyrir tuttugu kindur. Pilturinn er þegar
tílraUU búinn að slétta og rækta nokkuð af landi sínu. Á vetrum
hirðir hann kindur sínar sjálfur. Hann færir bækur
yfir búskap sinn og venst á allar reglur, sem myndar-
legum bónda eru tamar. Auðvitað á hann margt eftir
að læra, því að piltur þessi er enn ekki af unglingsárum,
en það er áreiðanlega þegar komið í ljós, að þessi merki-
lega tilraun er líkleg til að treysta tryggð unglingsins við
átthaga sína og hin sjálfstæðu framleiðslustörf bóndans.
Er ekki ástæða til fyrir fleiri bændur að gefa gaum
að þessu?
21