Vaka : tímarit um þjóðfélags- og menningarmál - 01.03.1939, Síða 63

2. árg. . Jan.-marz 1939 V A K A
Kristján Einarsson frá Ðjúpalæk:
Bæriun 111 i n 11
JYLér finnst ég vera í fjötrum oft og tíðum
og fagna yfir hverri stund, sem dvín,
og kysi helzt með aftanblœnum blíðum,
að berast heim i œskulöndin min.
Ég reika í huga vitt á vetrarkvöldum
og venjulega staðar numið fœ
á lágri strönd hjá ægisbláum öldum
í óskadýrð við lítinn moldarbœ.
Allt, sem ég ann, við þennan bœ er bundið
og bernskuspor mín liggja kringum hann.
Ég horfði þaðan seiddur út á sundið,
er sólin bak við fjallahringinn rann.
Mér fannt ég bergja af bikar gleði fullum,
i blómasæng við vorsins ástaljóð,
þvi œskan finnur nóg af nýjum gullum
í náttúrunnar ótœmandi sjóð.
Það vœri sœlast, fjarri heimsins harmi,
við hafsins tign og dýrð að una sér,
og hallast mega að blíðrar móður barmi,
ef brandur ömurleikans hjartað sker.
Ég vildi ég gæti björgum lífsins bifað
og brotizt yfir örlaganna hjarn,
og siðan frjáls við litla bœinn lifað,
leikið mér og verið alltaf barn.
61