Vaka : tímarit um þjóðfélags- og menningarmál - 01.03.1939, Síða 65

2. árg. . Jan.-marz 1939 V A K A
sem hann kynni að segja. Milli
herbergjanna voru aðeins silki-
tjöld. Langa stund var hann þög-
ull. Svo sagði hann allt í einu:
„Ég verð að skrifa bréf áður en
ég geng til hvílu — ég hafði næst-
um gleymt því. Ég ætla að yfir-
gefa þig nú, faðir minn. Styddu
þig við armlegg minn og leyfðu
mér að fylgja þér til herbergis
þíns.“
Hún heyrði fótatak þeirra deyja
út og allt varð þögult um stund.
Þá reis hún á fætur og kveikti ljós.
Svo settist hún aftur og beið
komu hans. Þannig ber eiginkonu
að bíða húsbónda síns. Hendur
hennar voru kaldar og hún neri
þeim saman til þess að fá hita í
þær.
Svo kom hann inn, göngulag
hans og látbragð var hálf hirðu-
leysislegt. Hann virtist undrandi,
þegar hann kom auga á hana.
„Oh, ert þú hér enn? Þú skalt
ekki bíða eftir mér. Farðu að
hátta. Ég þarf að skrifa bréf áður
en ég geng til hvílu.“
Hann settist við skrifborðið í
hinum enda herbergisins, borðið,
sem hann las við og skrifaði fyrr
á árum, þegar hann bjó sig undir
prófin, sem veittu honum mögu-
leika til að komast yfir hin breiðu
höf. Nú leitaði hann í flýti eftir
pappír og skriffærum. Hann byrj-
að að skrifa með kínversku skrif-
færunum, en von bráðar kostaði
hann pennanum frá sér. „Ég hefi
týnt niður að nota hann,“ sagði
hann hálfhlæjandi. Síðan tók
hann útlendan penna upp úr vasa
sínum. „Nú er ég orðinn vanur
útlendum pennum“, bætti hann
við. Eftir skamma stund leit hann
aftur upp. „Oh, í öllum bænum
farðu að hátta!“ sagði hann og
röddin var hálfharkaleg. „Mér
fellur illa að finna til þess að þú
sitjir og bíðir mín.“ Svo varð radd-
blærinn allt í einu mýkri. „Afsak-
aðu — ég ætlaði ekki að vera
ókurteis. Ég met hina formföstu
framkomu þína, en nú á tímum
þurfum við ekki að binda okkur
svo mjög við hin gömlu form.
Lög — —“
Hann hikaði örlítið, og í sama
bili heyrðist óp frá drengnum, sem
svaf í næsta herbergi. Unga
manninum brá.
„Hann dreymir illa,“ svaraði
konan unga. „Ég hefi sofið inni
hjá honum öll þessi ár og hann
saknar mín sennilega."
Það birti yfir svip unga manns-
ins. „Já, einmitt," sagði hann. „Þá
ættir þú að fara inn til hans. Ég
verð á fótum lengi fram eftir. Ég
þarf ýmislegt að skrifa og vil alls
ekki að þú breytir neinu um þína
hætti mín vegna — ekki í kvöld.“
Hann reis úr sæti sínu og lát-
bragð hans bar vott fyllstu kurt-
eisi. Það varð augnabliks þögn.
Svo fól hún hendurnar í ermun-
um eins og kvenna er vandi,
hneigði sig ofurlítið fyrir honum
og sagði: „Ég bið þig að taka þér
sæti, húsbóndi minn.“
Hún bjó um rúmið, svo að hann
þurfti ekki annað en ganga að
þvi og hátta, hellti heitu tei í
bolla handa honum og hvarf síðan
63